علی هادی‌تبار

یک آزاده در مورد احساس خود از آخرین روزی که در اردوگاه بعثی‌های عراق بود، گفت: آن شب گذشت. صبح فردا با همه روز‌های اسارت فرق می‌کرد. روز شنبه ۲۷ مرداد بود. تصمیم گرفتم در فرصتی که هست یک بار دیگر همه جای اردوگاه را ببینم. از یک طرف شروع کردم، آسایشگاه به آسایشگاه حمام به حمام تمام زوایای اردوگاه را سرک کشیدم. با بُغض سنگینی در گلو، درحالی‌که اشک چشمانم را پنهان می‌کردم.