لحظه ای بنشین که باران بگذرد

روح‌اللهی در بخشی از داستان کوتاه خود آورده است: نگاهش می‌کنم. آرام‌تر می‌گوید «پسر خانم صبوری سی‌وچهار سال است که دیر کرده... سی‌وچهار سال است که او چشم به در دارد؟ می‌دانی یعنی چی؟ داشت گریه می‌کرد مامان‌جان!» فراموش کرده بودم پسرش در جنگ مفقودالاثر شده... خیلی شرمنده شدم.