آدمیت

در وانفسای آدمیت ، خوشا ‌بحال «هم‌رزمان حسین» که هرچند اندک بودند و غریب، اما با قلبی آرام و گام‌هایی استوار، بعد از شنیدن «فَلیَرحَل مَعَنا»ی سید احرار، سر از پا نشناخته برای «بذل مُهجه»ی ناچیز خویش، پا در «لُجّه‌ی خون» نهادند و به مقام «مع‌الحسین» رسیدند.