یکی از همرزمان شهید سید علی عالمی در خاطرات خود آورده است: آخرین بار که او را دیدم، یک ماه قبل از شهادتش بود. با شوخی به او گفتم سید جان، نورانی شدی، نکند شهید بشوی؟! با حسرت پاسخ داد ما کجا و شهادت کجا؟! گلویش را بغض گرفت و گفت تمام دوستانم، دستمزدشان را گرفتند و رفتند، ولی من لایق نبودم. دیگر خسته شدم. کاش بی‌بی زینب (س) دستمزد من را هم می‌داد تا بروم.