آیت‌الله جمی در روزنگاری‌های خود از سال ابتدایی جنگ تحمیلی می‌نویسد‌: صدای انفجار مهیبی من را به خیابان کشاند. آمدم کنار اتومبیل برادرم او را غرق در خون دیدم. استرجاعی بر زبان جاری کردم. من که جز سعادت برایش نمی‌خواهم چرا از شهادتش ناراحت باشم. بلکه باید خوشحال باشم که برادر عزیزم به چنین مقامی نایل آمد. شهادت مبارک او باد.