بعضی قدم‌ها تندتر و قدم‌های کوچک، آرام‌تر به سوی امام رئوف راه می‎‌روند و آمده‌اند تا انیس‌النفوس چاره‌ای برای غم‌هایشان کند. زمانی که چشمانشان به گنبد منور رضوی می‌افتد، می‌ایستند و زیر لب اذن ورود را زمزمه می‌کنند: «اللهم انی وقفت علی باب»