به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، نشست فیلم «برلین منفی هفت» با حضور رامتین لوافی کارگردان، محمدرضا گوهری فیلمنامه نویس، خسرو نقیبی منتقد، مصطفی خرقه پوش تدوینگر و هنگامه قاضیانی در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد.
رامتین لوافی کارگردان فیلم «برلین منفی هفت» با توضیح درباره حس انسانی جاری در فیلم و تغییر تصمیمات ساختاری و تکنیکی اظهار داشت: ابتدا میخواستم فیلمی با تکنیک دوربین روی دست، فضای شلوغ و پایه رنگی زرد بسازم اما زمانی که به آلمان رفتم و در اردوگاه پناهندهها قرار گرفتم با همین فضایی که در فیلم میبینید روبرو شدم و همه همتم را گذاشتم تا این حس را به بیننده منتقل کنم.
محمدرضا گوهری فیلمنامه نویس «برلین منفی هفت» درباره چگونگی پرداخت به فیلمی با زمینه مهاجرت و تبعات جنگ آمریکا در عراق توضیح داد: ۱۲ سال پیش دوستی به نام آقای گلبن فیلمنامهای تحت عنوان «گمگشته» برایم فرستاد که درباره یک پدروپسر ایرانی بود که در آلمان پناهنده میشدند، آن فیلمنامه بیشتر درباره زندگی یک روز آن پسر بود که در برلین گم میشود. پیش فرض آقای پورشریف درباره این فیلمنامه این بود که این پدروپسر عراقی باشند و قصه هم تا جایی که ممکن است تغییر پیدا کند.
وی افزود: من با مسائل پناهندگانی که از ایران و عراق و افغانستان به کشورهای اروپایی میروند آشنا نبودم، سفر پانزده روزهای که به المان داشتم مرا با مشکلات آنها آشنا کرد. من با هدف گذاری مخاطب خارجی برای فیلم فیلمنامه را نوشتم اما بعد از تحقیق به این نتیجه رسیدم که در حاشیه فیلم پناهندههای ایرانی را نیز وارد قصه کنم، برپایه این تفکر شخصیتهای فرعی ایرانی فیلم شکل گرفت.
خسرو نقیبی که به عنوان منتقد در برنامه حضور داشت درمورد «برلین منفی هفت» اظهار داشت: دوبله بخش عمدهای از فضای فیلم را از بین برده است به عنوان مثال در صحنه آخر که بچه کلمه برف را به زبان میآورد فیلم فضای خودش را از دست میدهد و کمدی میشود. فیلم ساختار محکمی دارد اما احتیاج به شورو نشاط بیشتری دارد.
وی افزود: شخصیت محوری قصه یعنی طاهر بسیار سرد است و همه چیززندگی او آرام و کند پیش میرود. این شخصیت فاقد هر گونه شور و شوق و جذابیت بوده و توانایی این را ندارد که ما را تا پایان فیلم با خود همراه کند. مرد قصه جایی برای حرکت بیشتر ندارد و رفتارش با دخترش شبیه یک غریبه است.
در ادامه مصطفی خرقه پوش تدوینگر فیلم «برلین منفی هفت» گفت: ریتم فیلم از قصه میآید، ما همه تلاشمان را کردیم تا ریتم فیلم را با داستان، اجرا و شخصیتهای اصلی فیلم متناسب کنیم. ممکن است دوبله به بعضی فیلمها کمک کند و برخی از ضعفهای ان فیلم را بپوشاند اما این دوبلهای که برای یان فیلم انجام شده بد است، صداها بسیار شیک است و هیچ حسی در انسان ایجاد نمیکند.
هنگامه قاضیانی که به عنوان نماینده بازیگران این فیلم در جلسه حضور داشت گفت: من ریتم این فیلم را خیلی دوست دارم چون به ناگاه به یاد دوران دانشجوییام افتادم که برای تحصیل به امریکا رفته بودم. پناهندگی تجربه بسیار سردی است و وقتی قرار است چنین فیلمی بسازیم، نمیتوانیم برای سلیقه تماشاگر در تدوین به سمت فضای بهتری برویم.
