جشنواره‌ای مردمی خالی از مردم!

به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، سینما فلسطین، عضو ثابت سینماهای اکران کننده جشنواره‌های مختلف سینمایی، این‌بار و در چهاردهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت به عنوان سینمای مردمی انتخاب شده است.

در سینما فلسطین مجموعا 24 فیلم برای نمایش در نظر گرفته شده است که از این تعداد سه فیلم در بخش بین‌الملل دو فیلم در بخش عماد مغنیه سه فیلم از سینمای بین‌الملل و 16 فیلم در بخش مسابقه سینمای ایران تعلق دارد.

سینما فلسطین که در جشنواره‌های قبل با ازدحام و استقبال خوب مردم همراه بود، در این جشنواره شور و حال زیادی بر فضای آن حاکم نیست. با آنکه به گفته مدیر اکران فیلم‌های جشنوراه سه سالن سینما فلسطین برای اکران فیلم‌های جشنواره مقاومت در نظر گرفته شده اما به زحمت طبقه همکف سالن یک این سینما از نظر تعداد به نصف می‌رسد.

حتی فیلمی مثل «نفس» به کارگردانی «نرگس آبیار» با آنکه انتظار می‌رفت استقبال خوبی از آن شود نتوانست انتظارها را برای اقبال مردمی برآورده کند. این مشکل البته به موضوع فیلم ارتباطی ندارد، بلکه به نوع تبلیغات برای دعوت از مردم مرتبط است. هر چند استقبال مردم از جشنواره امسال نسبت به سال‌های گذشته، بیشتر بوده که جای خوشحالی دارد؛ اما این تعداد مخاطب قابل توجه نیست و نیازمند تبلیغات وسیع‌تری در سطح شهر، مترو و دیگر اماکن عمومی است.

نکته دیگری که می‌توانست مردم را برای دیدن فیلم ترغیب کند، حضور عوامل فیلم در موقع اکران بود که به گفته راهنمای سینما فلسطین هیچ یک از عوامل فیلم‌های اکران شده تا کنون در این سینما حضور نیافته‌اند.

وجود بخش‌های جنبی جشنواره مثل نشست‌های مردمی عوامل فیلم با مخاطبان می‌توانست بر رونق سینما فلسطین اضافه کند. اینکه چرا مدیران و هنرمندان در این سینما حضور ندارند به دلیل تمرکز جشنواره بر پردیس سینمایی ملت است، اما این امر نباید مانع از آن شود که مخاطبان اصلی جشنواره فراموش شود. بخصوص آنکه جشنواره‌ مقاومت مردمی است و تفاوت اساسی با جشنواره‌ای مثل فجر دارد.

مظلومیت جبهه مقاومت را می‌توان در جشنواره آن و سینمای مردمی‌اش به وضوح دید. مردم باید اصحاب هنر را کنار خود ببینند. این جدایی نه به صلاح سینمای مقاومت است و نه به صلاح هنرمندان. هنرمند باید در کنار مخاطبش بنشیند و از او خط بگیرد. با مدیریتی مناسب می‌شد یکی از سالن‌های پردیس سینمای ملت را به اکران مردمی اختصاص داد. در این صورت فعالان حوزه فرهنگ مقاومت ارتباط تنگاتنگی با مردم که ذخیره‌های معنوی فیلم هستند برقرار می‌کردند. این ارتباط خود بستر مناسبی بود برای شکل‌گیری آثار بعدی فیلمسازان.

آنچه که از تعداد مخاطبان و نوع فیلم‌هایی که در سینما فلسطین در حال اکران است یک چیز را به ذهن متبادر می‌کند و آن فرمایشی بودن این بخش از جشنواره است، حتی اگر مدیران جشنواره چنین قصدی نداشتند. این فرمایشی بودن از نبود روابط عمومی، عدم اطلاع از برنامه‌ها، نبود ستاد جشنواره در سینما فلسطین نمایان است. فقط یک نفر از طرف جشنواره در سینما فلسطین حضور دارد که مسلما نمی‌تواند به تنهایی پاسخ‌گوی همه سوالات مراجعه کنندگان باشد. مضاف بر این مردمی که به این سینما آمده‌اند هم نمی‌دانند که مسئولیت اکران فیلم‌های جشنواره با چه کسی است.

این عدم شور و حال در جشنواره که می‌بایست حال و هوای دیگری داشته باشد به سادگی قابل جبران بود. حتی دکوراسیون سینما فلسطین ارتباطی با جشنواره فیلم مقاومت نداشت. اکتفا به نصب چند پوستر به معنای این نیست که مردم خود را در فضای جشنواره مقاومت حس کنند.

درحالی که در پردیس سینمایی ملت فضایی کاملا متفاوت را شاهد هستیم. این امکان وجود داشت که بخش‌هایی با محوریت مردم و مقاومت در سینما فلسطین در نظر گرفته شود که پوشش خبری این بخش‌ها می‌توانست به دعوت از مردم برای تماشای فیلم و ایجاد فضایی گرم‌تر کمک کند. آنچه که از حضور در این سینما به دست می‌آید، فرصت‌هایی است که از دست می‌رود و تاسف برای مردمی است که در این بخش چندان جدی گرفته نشدند.