به گزارش خبرنگار بین‌الملل دفاع پرس، همانطور که پیش‌بینی می‌شد، نشست وزرای خارجه در لوزان بدون نتیجه مشخص و حتی صدور بیانیه‌ای پایان یافت. آمریکا پس از شکست مفتضحانه‌ای که در آتش‌بس توافق شده با روسیه رقم زد و نتوانست اهداف از پیش تعیین شده خود را محقق کند، سعی داشت با گسترده‌تر کردن دامنه مذاکرات و به بازی کشاندن متحدان منطقه‌ای خود، راهکاری برای برون رفت از بن‌بست بوجود آمده پیدا کند.
اما بر کسی پوشیده نبود که با وجود قدرت‌های بزرگ و تعیین کننده در طرف مقابل مانند روسیه، ایران و کشور عربی مصر که جدیدا در پی بروز اختلاف با عربستان سعودی مواضع خود را به دولت سوریه نزدیک‌تر کرده است، این تلاش آمریکایی‌ها نیز بدون ثمر خواهد ماند.
به نظر می‌رسد پس از استیصال طرف‌های غربی در سرنگون کردن حکومت قانونی بشار اسد از یک سو و نیز دستاوردهای رو به پیشرفت ارتش سوریه و نیروهای مقاومت در اطراف حلب و تنگ‌تر کردن حلقه محاصره تروریست‌ها در ناحیه شرقی این شهر، گروه‌های تکفیری در وضعیتی کاملا انفعالی قرار گرفته و دیگر حربه‌هایی همچون خریدن زمان به بهانه آتش‌بس برای تنفس و تجدید قوای مسلحین کارساز نیست.
خبرهایی هم که از داخل شهر حلب درز کرده مؤید آن است که با شرایط به وجود آمده بسیاری از مسلحان هم بر سر دوراهی ماندن با تروریست‌ها یا تسلیم خود به نیروهای دولتی دچار تردید شده‌اند و حتی خروج شماری از مسلحان از شرق حلب هم گزارش شده که این امر نیز به نوبه خود وضعیت روانی را به نفع محور مقاومت تغییر داده است.
از سوی دیگر، این فشار سنگین روانی، طی روزهای اخیر، برخی گروه‌های تروریستی را به شدت به جان هم انداخته و تلفات سنگین را روی دست این گروه‌ها گذاشت. این درگیری‌ها تا جایی پیشرفت که منجر به پناه بردن گروهک تروریستی جندالاقصی به ائتلاف جبهه فتح الشام شد.
نکته مهم دیگری که باید به آن توجه کرد، گسترش روزافزون نفوذ و قدرت نظامی روس‌ها در سوریه است. آمریکایی‌ها اکنون شاهد آنند که هرچه زمان بیشتری از بحران فرسایشی در سوریه می‌گذرد، نه تنها گشایشی برای تروریست‌های مورد حمایت آنان حاصل نمی‌شود و آنها هیچگونه پیشروی در اهداف میدانی خود ندارند، بلکه با این روند، روز به روز جای پای روسیه در این منطقه استراتژیک از خاورمیانه محکم‌تر از گذشته می‌شود. به طوریکه طی هفته گذشته ابتدا با تصویب دومای روسیه و سپس با امضای پوتین توافقنامه استقرار حضور نظامی این کشور در خاک سوریه، به مدت نامحدود تمدید شد. این در حالیست که پیشتر وزارت دفاع روسیه پس از تایید استقرار سامانه‌های دفاع موشکی اس-300 و اس-400 در غرب سوریه، هشدار داده بود که هر نوع پرنده ناشناسی که بدون هماهنگی با روسیه وارد حریم هوایی سوریه شود را هدف قرار خواهد داد.
بنابراین مقامات واشنگتن که در آخرین روزهای سکونت خود در کاخ سفید، از دست رفتن حلب را به عنوان آخرین برگ برنده خود برای اعمال فشار به دولت دمشق و کنار زدن بشار اسد از صحنه سیاسی سوریه، بسیار محتمل‌تر از قبل و خطری جدی در پیش روی خود می‌بینند، باید به نحوی خود را از زیر بار فشار سنگینی که از سوی افکار عمومی در خصوص بی‌نتیجه بودن دخالت آنان در جنگ خونینی که بیش از پنج سال است، دامنگیر منطقه شده، نجات دهند.
لذا بهترین راه برای رسیدن به این هدف اعلام منطقه پرواز ممنوع بر فراز حلب و جلوگیری از پیشروی بیشتر نیروهای مقاومت بود تا فضای امنی برای تروریست‌ها به منظور مقابله با انفعال و ضعف شدید به‌وجود آمده در این شهر، فراهم شود. در همین راستا نقش بازی کردن فرانسه و ارائه قطعنامه پیشنهادی آتش‌بس برای تصویب در شورای امنیت سازمان ملل نیز تلاش دیگری بود برای اجرایی کردن این نقشه که با وتوی روسیه آن هم به سرانجام نرسید. البته با توجه به اینکه مخالفت روسیه از پیش برای همه روشن بود، این احتمال نیز وجود دارد که ارائه این طرح، ابزاری بوده برای بالا بردن هزینه سیاسی روس‌ها و اینکه طرف‌های غربی بتوانند مسکو را به ایجاد مانع بر سر راه برقراری صلح و آتش‌بس در سوریه متهم کنند.
در مجموع آنچه مسلم است اینکه مانور آمریکا و اصرار بر تداوم مذاکرات سیاسی درباره سوریه کاملا به یک بازی نخ‌نما تبدیل شده و کمتر کسی است که ادعای حسن نیت آنها در این نوع مذاکرات را باور کند. هرچند طی نزدیک به 6 سالی که از بحران سوریه می‌گذرد، آمریکا همواره به اشکال مختلف با کمک به تروریست‌های تکفیری تحت پوشش واهی حمایت از معارضین به اصطلاح میانه‌رو، ایفاگر نقش اصلی در تشدید بحران سوریه بوده؛ اما توافق آتش‌بس اخیر با روسیه، بزرگترین محک برای واشنگتن برای سنجش حسن نیت آن محسوب می‌شد؛ آزمایشی که آمریکایی‌ها همچون گذشته سرشکسته از آن بیرون آمدند.
از طرفی به نظر می‌رسد دولت اوباما در صدد است تا در آخرین ماه از دوران حیات سیاسی خود، با حضور در عملیات آزادسازی موصل، که پروژه آسان‌تری هم برای رسیدن به موفقیت به شمار می‌رود، ضمن بهره برداری تبلیغاتی از این فتح به نفع دموکرات‌ها در آستانه برگزاری انتخابات، نقطه روشنی در کارنامه خود در مبارزه خود با تروریسم ایجاد کرده و از طرف دیگر زمینه را برای حفظ نفوذ خود در موصل و نیز خروج امن داعش از عراق به مناطق شرقی سوریه فراهم آورد و بدین ترتیب پرونده پیچیده و مبهم بحران سوریه را به عنوان میراثی نامیمون برای دولت پس از خود بر جای نهد.
انتهای پیام/ 421
