بسمه تعالي
مقدمه ناشر :
مسأله اين نيست كه ما مي خواهيم جنگ بكنيم . ما مي خواهيم دفاع بكنيم . يعني ما مي خواهيم از آبروي اسلام، از آبروي كشور اسلامي دفاع بكنيم . حضرت امام خميني (ره)
هشت سال حماسه دفاع مقدس نقطة عطف تاريخ انقلاب اسلامي است . آحاد مردم ايران اسلامي در طول اين دوران خاطره ساز با خلق حماسه هايي جاويدان از مرزهاي اعتقادي خود با تمام وجود دفاع نمودند و با نثار خون هزاران تن از بهترين عزيزان خود نگذاشتند ذرهّ اي از آبرو و اعتماد عقيده و مكتبشان به دست بيگانگان بيفتد .
نگهداشت خاطرات دفاع مقدس و انتقال مفاهيم ارزشمند آن به نسل حاضر و آينده مي تواند در استحكام مرزهاي معنوي و همچنين افتخار وسربلندي ايران اسلامي نقش مؤثري داشته باشد .
انتشارات عابد مفتخر است با نشر نمايشنامه هاي دفاع مقدس گامي هر چند كوچك در اين مسير بزرگ بردارد . تا شايد قطره اي از اقيانوس بيكران معارف اين جهاد كبير را به نسل آينده ساز منتقل كرده باشد .
براي
دلتنگي گلهاي شاهد
اشخاص نمايش :
حبيب آقا
پدر
امير
كريم
عباس
جعفر
قاسم
پيش صحنه
نمايي از يك گذرگاه در محله اي قديمي .
شمع هايي نيم سوخته در سقا خانه اي نيمه ويران مي سوزد .
امير ويلچر پدرش را رو به سقا خانه گذاشته، آن را با طنابي به پنجره هاي سقاخانه بسته و به شعله شمعي كه پاي طناب روشن است خيره نگاه مي كند .
نوايي جزيي در دوردست به گوش مي رسد .
بعدازظهر روزي ديگر، همان مكان .
كريم با وسايل موجود در صحنه پاي سقاخانه مشغول ساختن يك سكوست .
لحظه اي بعد قاسم و جعفر ـ نوجوانان محل ـ با سر و صدا و شيطنت، گاري دستي را به صحنه مي آورند . قاسم و جعفر منبع بزرگي را از گاري بيرون مي كشند و منتظر تصميم كريم مي مانند .
كريم : بيارينش اينجا .
[قاسم و جعفر منبع را روي سكو مي گذارند . كريم و قاسم به محكم كردن جاي منبع مشغول مي شوند . جعفر از داخل
گاري تعدادي ليوان را همراه با لگني بزرگ بيرون مي آورد .]
جعفر: زود باشين . بايد گاري رو برگردونيم مسجد .
كريم: حبيب آقا كه نفهميد، نه؟
جعفر: يه جوري آورديم نفهمه . يعني قرار شد عباس سرش رو گرم كنه .
كريم: پس چرا خودش نيومد؟
جعفر: عباس؟ نمي دونم مثل اينكه يه چيزي رو جا گذاشته بود .
[بچه ها به سرعت مشغول تخليه گاري مي شوند . ليوان هاي قد و نيم قد و رنگ وارنگ، كيسه شكر، شيشه هاي آبليمو و...]
قاسم: نمي شه رك و راست به حبيب آقا بگيم؟
كريم: چي رو؟
قاسم: اينكه چرا داريم اينارو مي بريم، شايد قبول مي كرد .
جعفر: حبيب آقا؟
كريم: هنوز اون رو نشناختي؟
صداي عباس: (از بيرون) خبر، خبر، يه خبر مهم ...
[در حالي كه ملاقه بزرگي در دست دارد وارد مي شود .]
كريم: چه خبره؟
عباس: خبرهاي داغ!
جعفر: چي شده عباس؟
عباس: [ملاقه را براي او پرتاب مي كند .] اولاً كه ملاقه رو جا گذاشتين .
قاسم: همين؟ ما گفتيم حالا چي شده .
عباس: پس خبر ندارين .
كريم: عباس بجاي ادا و اطوار، بيا كمك كن ...
عباس: ادا و اطوار چيه؟ شما كه نمي دونين چي شده!
جعفر: تو رو خدا عباس بذار كارمون رو انجام بديم ...
عباس: من رو باش كه دلم به حال اينها سوخته و اومدم خبرشون كنم .
كريم: حالا وقت شوخي نيست عباس .
عباس: عجب گيري افتاديم، اينها حرف هاي جدي جدي منم شوخي مي گيرن!
قاسم: جدي، جدي طوري شده؟
عباس: [متوجه بيرون مي شود .] خواستم بگم، حبيب آقا قضيه رو فهميد!
بقيه: فهميد؟!
عباس: آره بابا . ما شانس نداريم كه، وسايل رو كه بار كرديم و راه افتاديم، ديدم اي داد ملاقه رو نياورديم . برگشتم توي انبار، اين طرف رو بگرد اونطرف رو بگرد، ملاقه كو؟ رفته بود زير ديگ هاي پلو . اومدم ملاقه رو در بيارم . چشمتون روز بد نبيند، ديگ ها افتاد و مثل آسمون قرمبه صدا كرد . خيلي شانس آوردم و گرنه الان بايد زير اونهمه ديگ له شده باشم ...
جعفر: [بيرون را نگاه مي كند.] بچه ها آسمون قرمبه!
بچه ها: چي؟
جعفر: حبيب آقا، اوناهاش!
[به بيرون اشاره مي كند و بعد به سرعت خود را پشت منبع پنهان مي نمايد . بچه ها با ترديد نگاه مي كنند و وقتي از آمدن
حبيب آقا مطمئن مي شوند، نگران تا پشت منبع عقب نشيني مي كنند .]
قاسم: حالا چي بهش بگيم؟
كريم: چه مي دونم!
عباس: من مي گم حقيقت رو بهش بگيم و خلاص مي شيم . نمي كشدمون كه، هان؟
قاسم: اگه باور نكرد؟
جعفر: [به سمت ديگر صحنه نگاه مي كند .] كاش امير زودتر ميومد!
عباس: امير هم بهش بگه بي فايده اس . حبيب آقا رو نشناختين؟
جعفر: اگه امير بياد مسئله فرق مي كنه .
[صداي حبيب آقا از بيرون شنيده مي شود كه به زمين و زمان ناسزا مي گويد .]
قاسم: [ترسيده] آقا كريم خودت باهاش صحبت كني ها!
كريم: چرا من؟
قاسم: آخه من نمي دونم بهش چي بگم!
عباس: منم كه خودت مي دوني اينجور وقت ها به تِتِه پِتِه مي افتم .
[پنهان مي شود .]
كريم: خيلي خب چيزي نگين ببينم چي مي شه .
[حبيب آقا، خشمگين وارد مي شود . نگراني بچه ها را كه مي بيند خشم خود را فرو مي خورد . و به سقاخانه خيره مي شود .
لحظه اي بعد بار ديگر به طرف بچه ها مي رود . بچه ها بيشتر خود را به منبع مي چسبانند .]
حبيب آقا: لااله الا الله ...
كريم: (با ترديد) حبيب آقا ...
حبيب آقا: آقا كريم، كريم آقا، شما ديگه چرا؟
كريم: حبيب آقا ...
حبيب آقا: شما كه بزرگتر اينا هستي نبايست نصيحت شون كني؟ نبايست ...
كريم: حبيب آقا ...
حبيب آقا: مي دونم، نصيحت واسه اينا مصيبته . آخه بچه ان، نمي فهمن . ولي شما كه بزرگتري، شما چرا قاطي اينا مي شي؟
كريم: ولي من ...
حبيب آقا: تو برو كنار، تو از سر راه من برو كنار تا من به اينا بفهمونم كه بچه بازي هم حدي داره!
عباس: بچه بازي كدومه حبيب آقا، ما مي خواستيم ...
حبيب آقا: عباس آقا، شما هم بعله؟دست خوش! [به جعفر نگاه مي كند .] آقا جعفر تو هم كه ... لا اله الا الله! مي گيم اون قاسم بچه اس، سن و سالش كمتر از توست نمي فهمه، تو چي؟ د ِخب اگه من برم پيش حاجي بابات شكايت كنم كه...
جعفر: (با بغض) به جون خودمون حبيب آقا ما منظور بدي نداشتيم!
حبيب آقا: بله مي دونم، شماها پسر پيغمبر ين مي دونم . لا اله الا الله!
قاسم: ما، فقط مي خواستيم ...
حبيب آقا: فقط مي خواستين آبروي من رو ببرين، همين!
عباس: نه به جون شما حبيب آقا .
حبيب آقا: حرف نباشه!
كريم: بچه ها راس مي گن حبيب آقا، منظوري نداشتيم .
حبيب آقا: دو روز مونده به عاشورا، يواشكي اومدين انبار مسجد رو ريختن به هم و بساط شربت رو برداشتين و رفتين، اونوقت مي گين منظوري ندارين؟
كريم: خب شما كه نمي دونين ما واسه چي اين كار رو كرديم .
حبيب آقا: مي دونم، خوب هم مي دونم . غير از اينه كه مي خواستين شب عاشورايي من رو جلوي خلق الله شرمنده كنين؟
عباس: اِ، دشمنت شرمنده باشه حبيب آقا .
[حبيب آقا به او چشم غره مي رود .]
قاسم: به خدا حبيب آقا، به جون بابامون ما فقط مي خواستيم ...
[بغض مي كند . حبيب آقا بدون توجه به او مشغول جمع آوري وسايل مي شود .]
جعفر: حبيب آقا، اگه يه دقيقه گوش بدين، همه چيز رو بهتون مي گيم .
حبيب آقا: من اين حرف ها حاليم نيست! زود بساط رو جمع كنين ببينم . يالا!
جعفر: كاش حداقل حرفمون روگوش مي كردين .
حبيب آقا: من سر و ته حرف شما رو مي دونم . نگاهتون كه بكنم مي فهمم چي تو كله تونه . يه عمره دارم با امثال شما سر و كله مي زنم . كم نيست .
قاسم: حالا بذارين ما بگيم، شايد راضي شدين .
حبيب آقا: اگه قبل از اين كار زشتتون گفته بودين شايد گوش مي كردم، شايد، اما حالا ديگه نه .
عباس: شما ببخشين آقا حبيب . به خدا اگه مجبور نمي شديم .
حبيب آقا: كي مجبورتون كرده بود لابد من؟
عباس: به خدا نمي دونيم . ولي مجبور شديم آقا حبيب .
حبيب آقا: اين هم از اون حرفهاست!
[مشغول جمع كردن وسايل مي شود .]
كريم: اگه بگيم نذر داشتيم باور مي كنين؟
حبيب آقا: نذر؟ شما نذر داشتين؟ چه حرفها!
[پوزخندي مي زند و بار ديگر به جمع كردن وسايل مي پردازد .]
قاسم: ما نه، يعني، امير نذر داشت .
حبيب آقا: [فكر مي كند .] امير؟
جعفر: پسر آقا سيد .
عباس: امير نذر كرده روز عاشورا شربت بده .
كريم: واسه باباش، آقا سيد، واسه اينكه شفا بگيره.
حبيب آقا: (همچنان در فكر) آقا سيد (با خود) اون اگه بنا بود خوب بشه ... چه مي دونم . اللهُ اعلم .
[متوجه آمدن كسي مي شود . بچه ها هم به جهت نگاه او بر مي گردند . امير در حالي كه پلاستيكي پر از ليوان به دست دارد
وارد مي شود .]
امير: سلام . اين ليوان ها رو مادرم داد، گفت به بچه ها بگو خيلي دعا كنن . [از داخل پلاستيك شال سبز رنگي را بيرون مي آورد .] اين شالم آوردم براي ...
[متوجه نگاه هاي غير عادي بچه ها مي شود .]
امير: چيزي شده؟ [بچه ها با ايما و اشاره حبيب آقا را نشان مي دهند .] سلام حبيب آقا .
حبيب آقا: سلام، سلام امير جان، چطوري بابا؟
امير: خيلي ممنون!
حبيب آقا: حال بابا چطوره؟
امير: سلام رسوندن .
حبيب آقا: سلامت باشن .
عباس: (خطاب به امير) امير، حبيب آقا ... (خطاب به حبيب آقا) يعني حبيب آقا، امير ...
حبيب آقا: امير، باباجان، بچه ها قضيه رو بهم گفتن، من منت تو و آقا سيد رو دارم . انشاالله كه خدا نذرت رو هم قبول كنه . اما خب ... خب ما هم همه اميدمون اينه كه آقا سيد هر چه زودتر خوب بشه انشااله .
امير: خيلي ممنون .
[حبيب آقا به طرف وسايل مي رود . بچه ها مستأصل به هم و بعد به حبيب آقا نگاه مي كنند .]
قاسم: يعني شما قبول مي كنين كه ما ...
عباس: پس چي كه قبول مي كنه؟ آقا حبيب اهل حاله بابا .
كريم: براي سلامتي حبيب آقا صلوات .
[همه صلوات مي فرستند . حبيب آقا بدون توجه وسايلي را بر مي داردكه در گاري بگذارد .]
عباس: [وسايل را از او مي گيرد .] به جان آقا حبيب يه شربتي امسال بديم كه خلايق عوض اينكه برن دنبال دسته، همين طور وايسن پاي بساط و پشت هم شربت بخورن!
[وسايل را سر جايش پاي سقاخانه مي گذارد .]
قاسم: اينطوري كه خوب نيست، مردم بايد شربت بخورن و برن .
عباس: [به او چشمك مي زند .] خالي بندي!
امير: انشاالله امام حسين اجرتون بده . حبيب آقا.
كريم: براي سلامتي حبيب آقا صلوات دوم رو بلندتر بفرست .
[همه صلوات مي فرستند . حبيب آقا همچنان به جمع كردن وسايل مشغول است . بچه ها هم مات و مبهوت ايستاده اند
و نگاهش مي كنند .]
حبيب آقا: پس چرا وايسادين و برو بر من رو نگاه مي كنين؟
جعفر: مگه شما قبول نكردين كه ...
حبيب آقا: چي رو قبول كردم؟
جعفر: اينكه ما، يعني ما و امير، روز عاشورا...
حبيب آقا: كار شما نيست!
[وسايل را در گاري مي گذارد .]
امير: آخه چرا حبيب آقا؟!
حبيب آقا: چون ... [لحظه اي خيره به امير نگاه مي كند و بعد به سمت وسايل مي رود .] لااله الا الله!
قاسم: بگين ديگه حبيب آقا، آخه چرا نمي گذارين؟
حبيب آقا: [سر تا پاي قاسم را برانداز مي كند.] اين كارها كه بچه بازي نيست!
عباس: دست شما درد نكنه آقا حبيب، داشتيم؟
كريم: يه بار بهمون فرصت بدين حبيب آقا، اگه نتونستيم حق با شماس .
حبيب آقا: نمي شه!
جعفر: تو رو خدا حبيب آقا فقط اين بار .
حبيب آقا: گفتم نمي شه! آبروي محله است، شوخي كه نيست .
امير: ما به شما قول مي ديم آبروريزي نشه ؛ قول مي ديم .
حبيب آقا: نمي تونم امير جان . دست خودم كه نيست . نمي تونم !
امير: منم دست خودم نيست . من هم ديگه نمي تونم صبر كنم . ديگه طاقت ندارم . بايد يه كاري براي بابام انجام بدم حبيب آقا .
حبيب آقا: خودت رو ناراحت نكن . ما هم از خدامونه كه بتونيم يه كاري براي آقا سيد انجام بديم . هر كاري هم كه تونستيم كرديم، نكرديم؟
امير: نمي دونم . به خدا ديگه نمي دونم چي كار كنم . ديگه از اينكه هر شب بيارمش اينجا و براش شمع روشن كنم خسته شدم .
حبيب آقا: چي بگم واله!
[به قصد برداشتن وسايل به سمت بساط شربت مي رود . امير جلويش را مي گيرد .]
امير: من بايد امسال اين كار رو انجام بدم حبيب آقا، نذر كردم .
حبيب آقا: لااله الا اله. ببين امير جون، ما امسال عاشورا سعي مي كنيم هر طوري هست بساط شربت رو به نيت آقا سيد راه بندازيم . گر چه قول نمي دم . حالا اينكه كي اين كار رو بكنه كه مهم نيست، هست؟
امير: تو رو خدا حبيب آقا بذارين ما اين كار رو انجام بديم . باور كنين هيچ طوري نمي شه .
حبيب آقا: الله اكبر از دست شما بچه ها ... [به آسمان نگاه مي كند .] من فعلاً مي رم طرف مسجد . مغرب نزديكه. (به بچه ها) شما هم زودتر اون وسايل رو جمع كنين و بياين اونجا با هم صحبت مي كنيم .
[بچه ها به امير نگاه مي كنند . امير با نگاه از بچه ها مي خواهد كه كاري بكنند .]
كريم: حبيب آقا .
حبيب آقا: ديگه چيه؟
كريم: مي خواستيم بگيم .
عباس: در مورد وسايل ...
حبيب آقا: خب وسايل چي؟
عباس: نمي شد وسايل همينجا باشه كه اگه جور شد ...
حبيب آقا: وسايل رو بردارين بيارين طرف مسجد، همين كه گفتم!
كريم: آخه ...
حبيب آقا: من دم مسجد منتظرم . [به راه مي افتد .]
عباس: آقا حبيب ...
كريم: حبيب آقا!
حبيب آقا: (از بيرون) بياين طرف مسجد، زود باشين .
[بچه ها به امير نگاه مي كنند . امير درمانده سر به زير مي اندازد . ]
كريم: ميگي چيكار كنيم امير؟
امير: نمي دونم .
عباس: يه بار نشد ما يه چيزي از اين آدم بخوايم بهانه نياره .
امير: شايد درست نبود رفتيم وسايل رو بي اجازه برداشتيم .
عباس: فكر مي كني اگه ازش اجازه مي گرفتيم قبول مي كرد؟
جعفر: حالا چيكار كنيم ؟
قاسم: من مي گم فعلاً وسايل رو ببريم بعد يه جوري راضيش مي كنيم هان؟
عباس: نمي شه!
قاسم: چي نمي شه؟
عباس: نمي شه كه وسايل رو برگردونيم .
جعفر: چرا؟
عباس: آخه اين همه زحمت كشيديم تا آورديم اينجا . كي حال داره دوباره اينها رو بار كنه و برگردونه مسجد؟
كريم: چاره چيه؟
عباس: چه مي دونم . خودتون يه كاريش بكنين .
كريم: (به قاسم و جعفر) بچه ها كمك كنين وسايل رو بذاريم تو گاري . زود باشين .
امير: اگه وسايل رو ببريم محاله كه ديگه بذاره ما اين كار رو انجام بديم .
كريم: خب چيكار مي شه كرد؟
[به جمع كردن وسايل مشغول مي شود .]
امير: بذارين وسايل همينجا باشه .
كريم: تو مثل اينكه متوجه نيستي . اون اگه برگرده حالمون رو مي گيره .
جعفر: من كه ديگه حوصله داد و فريادش رو ندارم .
[به سمت وسايل مي رود .]
امير: تو رو خدا يه دقيقه صبر كنين . اگه وسايل برگرده مسجد، كار از كار مي گذره !
كريم: خب چيكار كنيم؟ بشينيم اينجا و دست روي دست بذاريم؟
امير: كارمون رو ادامه مي ديم .
[به سمت گاري مي رود و وسايل را بر مي دارد و به آماده كردن بساط شربت مي پردازد . بچه ها مستأصل به هم نگاه
مي كنند .]
عباس: امير، دست بردار . تو كه مي دوني با اون آدم نمي شه لجبازي كرد .
امير: [به كارش ادامه مي دهد .] من لجبازي نمي كنم .
كريم: مي دوني اگه حبيب آقا بره قضيه رو توي مسجد بگه چي مي شه؟
امير: اون هيچ كاري نمي كنه . حبيب آقا يه چيزي مي گه كه ما رو بترسونه .
كريم: كافيه بره به باباهامون بگه كه بي اجازه رفتيم توي انبار مسجد و اين وسايل رو برداشتيم.
قاسم: من اگه بابام بفهمه، پدرم رو درمياره .
جعفر: كريم راست مي گه امير. اگه وسايل رو برگردونيم بهتره .
امير: من كاري رو كه گفتم بايد انجام بدم . شما هم اگه مي ترسين مي تونين برين .
كريم: تو فقط به فكر خودتي امير...
امير: خيال مي كنين من به خاطر خودم دارم اين كار رو مي كنم آره؟ اين طوري فكر مي كنين؟
[بچه ها جوابي نمي دهند . امير به سرعت وسايل را بر مي دارد و داخل گاري مي ريزد .]
امير: بردارين برين! زود باشين . تا حبيب آقا به باباتون شكايت نكرده اينها رو ببرين يالا . ببرينشون! الانه كه باباهاتون بيان سراغتون . پس چرا وايسادين؟ بردارين برين ديگه . باباي منم مي خواد خوب بشه، مي خواد نشه . چه اهميتي داره؟!
كريم: امير جان، من منظوري نداشتم .
عباس: كريم و بچه ها منظوري نداشتن . نمي خواستن ناراحتت كنن .
امير: به خدا اگر به خاطر اون نبود، شما رو تو زحمت نمي انداختم .
عباس: زحمت چيه؟ اين حرفها كدومه؟
كريم: زحمتي نيست . ما فقط خواستيم ببينيم اگه بشه ...
امير: شما حق دارين . قرار نيست به آتيش من بسوزين . من نذر كردم خودمم بايد اداش كنم .
قاسم: آخه چطوري؟
امير: نمي دونم . ولي بالاخره يه فكري مي كنم .
جعفر: مي گم حالا نمي شه بذاري برا يه وقت ديگه . يا يه جاي ديگه؟
كريم: جعفر درست مي گه . چند روزي كه بگذره حبيب آقا هم آروم مي شه . اونوقت يه جوري باهاش كنار ميايم .
امير: اگه از عاشورا بگذره ديگه فايده نداره .
قاسم: واسه چي؟
امير: كاش چيزي رو كه من ديدم شما هم ديده بودين ... [به نقطه اي خيره نگاه مي كند .] زير دست و پاي مردم مونده بودم . داشتم خفه مي شدم . مردم لباس سياه پوشيده بودن و به سر و صورتشان مي زدن . [ناگهان متوجه سقاخانه مي شود .] اون سيد دستم رو گرفت و بلندم كرد . بعد بهم گفت : «تشنه ات نيست»؟ تشنه ام بود . اينجا رو نشونم داد . قشنگ يادمه . همين سقاخونه بود . اما نه اينطور سوت و كور . اينجا پر از شمع بود . پر از شمع روشن، مثل يه چلچراغ. اون يه ظرف از سقاخانه پر كرد و بهم داد . خيلي شيرين بود مثل عسل . بعد برگشت و بهم خنديد . وقتي خنديد، صورتش شد عين بابا. بعد انقدر قشنگ شد، انقدر نوراني شد، كه ديگه نتونستم نگاهش كنم . بعد دوباره برگشت طرف سقاخونه، همين سقاخونه، بعد هم ديگه نديدمش .
[بچه ها، لحظاتي در سكوت امير را نگاه مي كنند .]
كريم: من مي رم يه سري به حبيب آقا بزنم .
عباس: حبيب آقا؟
كريم: بايد يه جوري راضيش كنيم .
جعفر: اگه راضي نشه؟
كريم: نمي دونم .
قاسم: مي خواين به بابام بگم باهاش حرف بزنه؟
عباس: چه فايده؟ باباي تو هم مثل حبيب آقا .
قاسم: يعني چي؟
عباس: يعني اينكه باباي تو هم طرف حبيب آقا رو مي گيره .
قاسم: از كجا معلوم؟
عباس: معلومه ديگه . باباها همه شون مثل هم هستن . فكر مي كني بقيه مي گذارن ما اين كار رو بكنيم؟
امير: خب اگه اينطوره حبيب آقا هم نمي تونه سر خود اين كار رو بسپره به ما .
كريم: حبيب آقا مسئله اش فرق داره اون اگه قبول كنه مي تونه رضايت بقيه رو هم بگيره .
جعفر: خدا كنه .
كريم: من رفتم، تا شما وسايل رو آماده كنين اومدم .
امير: بذار خودمم بيام .
كريم: نه، تو اينجا باشي بهتره . چون ممكنه يه وقت جلوي حبيب آقا ...
عباس: درسته، ممكنه آقا حبيب يه چيزي بگه ناراحت بشي . اگه ما بريم بهتره (به كريم) بريم .
كريم: توديگه واسه چي؟
عباس: واسه صحبت .
جعفر: تو كه گفتي جلوي حبيب آقا به تته پته مي افتي .
عباس: اون موقع فرق مي كرد . (به كريم) اگه بيام مي دونم چطوري راضيش كنم .
امير: چطوري؟
عباس: دلش رو كه به دست بياري كار تمومه .
قاسم: لابد تو هم مي خواهي دلش رو بدست بياري؟
عباس: من راهش رو بلدم .
كريم: مي ترسم خرابكاري كني . بذار خودم برم .
عباس: مثل اينكه هنوز به من شك دارين . بابا، كارش يه اذونه .
بقيه: اذون؟
عباس: از همون هايي كه آقا حبيب كشته مرده شه!
[شروع به گفتن اذان مي كند .]
نور شب، صحنه را روشن مي كند .
صداي عزاداران از دور به گوش مي رسد . بساط شربت آماده است . اما از بچه ها خبري نيست .
امير، بار ديگر ويلچر پدر را به سقاخانه بسته است و به شمعي كه در سقاخانه مي سوزد نگاه مي كند .
لحظه اي بعد بر مي گردد و به پدر خيره مي شود .
امير: بابا، مي دوني تو اين چند سال تا حالا چند تا شمع روشن كرديم؟ [پدر به جاي جواب لبخند مي زند .] مي دونم انقدر زياد بوده كه حسابش از دست هر دومون در رفته . ولي پيش خدا كه كاري نداره، اون اگه بخواد مي تونه يه كاري كنه اين آخرين شمع باشه .
[به طرف پدر مي رود و جلوي او زانو مي زند .پدر بدون هيچ حركتي فقط نگاهش مي كند .]
امير: بابا خودت هم دعاكن . دعا كن هر چه زودتر خوب بشي . دعا كن . [به شمع نگاه مي كند .] يعني ممكنه وقتي اين شمع تموم ميشه حال تو هم خوب شده باشد؟
[به سمت پدر بر مي گردد .]
امير: بابا چرا اين طوري نگاه مي كني؟ مي خواي بگي اينم مثل شمع هاي ديگه؟ مي خواي بگي فردا هم مثل روزهاي ديگه آره؟ يعني ممكنه فردا ... مي خواي بگي من دلم رو بيخودي خوش كردم؟ مي خواي بگي تو هيچ وقت قرار نيست خوب بشي، نه؟ هيچ وقت قرار نيست راه بري، قرار نيست ... [از خود بيخود مي شود .] شايد هم مي خواهي بگي اين كارها بي فايده است . خب چيكار كنم؟ تو بگو. من و مادر كه هر كاري مي تونستيم كرديم . بابا، خودت هم يه كاري بكن . بابا اگه ما رو دوست داري، اگه مادر رو دوست داري، تو هم يه دعايي بكن . خدا دعاي شما رو زودتر قبول مي كنه . مگه تو به خاطر اون اينطور نشدي؟ تو كه به حرفش گوش دادي، پس چرا اون گوش به حرفت نمي ده بابا؟ بابا به خدا ديگه نمي دونم چيكار كنم . تو رو خدا، تو رو به اون كسي كه همه چيزت رو براش دادي دعا كن . دعا كن فردا نذرمون قبول بشه . دعا كن .
[بي طاقت سر به زير مي اندازد ... لحظه اي بعد در حالي كه نوايي را زمزمه مي كند آرام سر بلند كرده و به شمع خيره مي شود . نور آرام رنگ مي بازد .]
همان مكان، روز عاشورا،
نور صحنه كه جان مي گيرد شور و شوقي برپاست . بساط آب و شربت آماده است و بچه ها هر كدام به كاري مشغولند . در گوشه اي ديگر، امير ويلچر پدر را تزيين مي كند .
صداي دستة عزادار و نوح خوان از دور به گوش مي رسد .
عباس، ليواني را از شربت پر كرده ودر دهان مزمزه مي كند و بعد آن را به كريم مي دهد . كريم هم مزمزه مي كند .
كريم: شيرين نيست .
عباس: بهتر، هر چي شيرين باشه، مردم بيشتر تشنه مي شن . [به امير] بيا تو هم امتحان كن .
امير: [مقداري از شربت مي خورد .] شيرين نيست . شكر مي خواد .
عباس: خوبه ها .
امير: نه، شربت بايد شيرين باشه، مثل عسل .
[مقداري شكر اضافه مي كند .]
عباس: تهش پر از شكره، هم بزني معلوم مي شه .
[امير شروع به هم زدن مي كند .]
كريم: قاسم جون، يه سري بزن ببين دسته كجاس .
عباس: هر كجا مي خواد باشه، ما كه حاضريم .
كريم: تو به كارت برس . (به قاسم) بدو .
[قاسم مي رود . امير، ليوان شربتي را پر مي كند و براي پدر مي برد . پدر از خوردن امتناع مي كند . امير، خود شربت را مي خورد و بعد در مقابل پدر زانو مي زند .]
امير: خيلي خوشحالي نه؟ عين من . فقط من يه كمي هم مي ترسم . نه اونجور ترسي كه فكر كني . يه جوري شدم .
قاسم: [به صحنه مي دود .] بچه ها، بچه ها، دسته رسيد به پيچ دوم .
عباس: خيلي خب بابا چه خبره؟
قاسم: حبيب آقا گفت، گفت بپرسم حاضرين؟
كريم: خب مي گفتي آره .
قاسم: يعني حاضرين؟
عباس: پس فكر كردي غايبيم؟ تو نديدي همه چيز آماده اس؟
قاسم: پس من برم بهش بگم .
جعفر: نه، نه، يه كم صبر كن .
كريم: واسه چي؟
جعفر: من دست و پام رو گم كردم!
عباس: دِكي! آقا رو، خب بگرد پيداشون كن .
جعفر: عباس، مي شه تو شربت بريزي، من برم هم بزنم؟
عباس: چه فرقي مي كنه بيا تو هم بزن . فقط مواظب باش شصت پات نره تو چشم ات!
جعفر: يعني چي؟
عباس: منظورم اينه كه آب و شكر رو تنظيم كن .
كريم: من حواسم
