جاده اي که از شمال شهربستان به تنگه "ميش داغ "مي رسيد و بعد از آنجا به دشت "چهيلا" منتهي مي شد ، جاده اي بود که از زمان هاي پيش د ر مانورهاي نظامي منطقه بستان از آن استفاده مي شد ، اما به دليل مرور زمان زير توده هاي شن رملي دفن شده و فقط قسمت هايي از آن بيرون مانده بود .
از آنجا که اهميت اين جاده در عمليات طريق القدس انکار ناپذير بود ، فرماندهان ارتش و سپاه به اين نتيجه رسيدند که هر طور شده جاده اي را در دل تپه هاي رملي بسازند ، اما کمبود امکانات يگان هاي رزهي ، همچنين سرعت عمل و شتابي که راي ايجاد اين جاده وجود داشت ، کارها را سخت مي کرد ، بعد از پيشنهادهاي فراواني که ارائه گرديد ، قرار شد به پيشنهاد پشتيباني جنگ جهاد سازندگي جامه عمل بپوشاند .به اين ترتيب کار جاده سازي شروع شد و حدود 80 کاميون کمپرسي بدون وقفه خاک را از تپه" شحيطيه" حمل کرده و روي رمل ها مي ريختند و بعد از آن به وسيله ماشين هاي مختلف راه سازي پخش و در رمل کوبيده مي شد .
با لاخره بعد از دو هفته ، در بعد از ظهر روز 6/ 9/ 1360 آخرين کارهاي جاده خاکي به پايان رسيد و به علت وجود زمين هاي محکم بين تپه هاي رملي ، ديگر نيازي به جاده سازي تا ديدگاه سوم نبود .براي جلو گيري از ريزش اين تپه ها روي جاده ، با هزاران کيسه شن کنار ه سازي شده بود .همچنين براي امتداد مسير و جلو گيري از گم شدن خود رو ها و رزمندگان از مسير به فاصله هر 100 متر نشانه هاي چوبي و آهني نصب گرديد و فانوس هاي کوچکي به آن آويخته شد . بنا بر اين ، مسير مناسبي به طول 16 کيلو متر و به فاصله 5 تا 8 کيلو متر به وجود آمد که امکان عبور نيرو و دستيابي به پهلو و عقبه را فراهم مي کرد .
منبع:"فرهنگ جبهه،خلاقيتها"نوشته ي سيد مهدي فهيمي ومحسن مهر آبادي،نشر فرهنگ گستروسروش،تهران-1382
