روزي به اتفاق يکي دو تن از دوستان براي درگير شدن با دشمن و آزمايش يک طرح، يک قبضه خمپاره انداز 60 ميليمتري بدون دو پايه و قنداق به همراه تعدادي گلوله 60 برداشتيم و از مالکيه به سمت روستاي آلبوعقريه شمالي حرکت کرديم. پس از طي مسافت حدود 2 کيلومتر به پشت رودخانه نيسان (شاخه اي از کرخه) و در فاصله صد متري دشمن رسيديم، ابتدا موضع خود را مشخص نموده و هر کدام با يک فاصله مناسبي داخل سنگر و رو به دشمن قرار گرفتيم، طرح ما از اينجا شروع مي شد، با علم به اينکه هرگاه تيري به سمت دشمن شليک شود. نفرات زيادي از دشمن با بلند شدن در سنگرهاي خود آن چنان که نيمي از پيکرشان را از سنگر خارج ساخته و به طور همزمان شروع به تيراندازي و به رگبار بستن خطوط ما مي نمايند اما زماني که خمپاره اي به طرفشان مي رود درون سنگرهايشان مي خزند، يک نفر از دوستان را مامور تيراندازي و به رگبار بستن دشمن با سلاح ژ3 نموده و همزمان قبضه خمپاره را زاويه بندي و آماده شليک کردم (چون صداي شليک شدن خمپاره با صداي تيراندازي همراه بود دشمن متوجه شليک خمپاره نمي گرديد.) طرح آن طور که برنامه ريزي کرده بودم اجرا شد و جواب داد. چطور؟ عرض خواهم کرد، همزمان با تيراندازي با ژ3 نيروهاي عراقي نيم خيز مي شدند تا دست به تفنگ شده و تيراندازي کنند. غافل از اين که گلوله خمپاره در راه است و همان لحظه خمپاره 60 در کنارشان به زمين مي نشست و تعدادي را به درک واصل مي نمود.
جالب است بدانيد که با اجراي اين طرح از آن زمان به بعد وضع تغيير کرد و زماني که نيروهاي ما به سمت دشمن تيراندازي مي کردند و رگباري مي زدند آنها ديگر پاسخ نداده و در سنگرهايشان مخفي مي شدند زيرا گمان مي کردند به همراه يک رگبار يک گلوله خمپاره هم در راه است. بدين وسيله با اين ابداع و نوآوري توانستيم ضمن ايجاد رعب و وحشت در دل دشمن و تضعيف روحيه آنها تا حدود زيادي از حجم آتش دشمن را کم نماييم.
علي اصغر باقري- يزد
منبع: فصل نامه الغديريان شماره 35 تابستان 87
