به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، حسین محمدی یکی از رزمندگان لشکر ویژه ۲۵ کربلا در دوران دفاع مقدس به مناسبت متقارن بودن این ایام با روزهای بیادماندنی عملیات غرورآفرین والفجر۸ به بیان خاطرهای به شرح ذیل پرداخت.
در کنار یکی از چاههای نفت فاو مستقر بودیم. نزدیک غروب خبر آوردند که دشمن صبح زود قصد پاتک دارد.
با نفرات و تسلیحات اندکی که داشتیم معلوم بود نمیتوانیم در مقابل تیپ تازه نفس دشمن مقاومت کنیم. آمدن نیروهای کمکی هم ممکن بود بیست و چهار ساعت به طول بیانجامد.
مسئولین گردان، فکرهایشان را گذاشتند روی هم و به ابتکار جالبی دست زدند. شب، بچهها بسیج شدند و شروع کردند به کندن کانال. سپس جریان نفت را به سمت آن هدایت کرده و کانال را به آتش کشیدند.
طول کانال زیاد بود و همین باعث شد آتش گستردهای منطقه را فرا بگیرد. عراقیها پشت سر هم منور میانداختند تا شاید بفهمند که چه خبر شده است.
هوا سرد بود و گرمای آتش میتوانست سرمای استخوان سوزی که بدن ما را فرا گرفته بود، کمی تسکین دهد، اما اگر به آتش نزدیک میشدیم به یقین در تیررس دشمن قرار میگرفتیم.
حسرت گرمای آتش در آن شب زمستانی بر دلمان سنگینی میکرد. صبح، دود غلیظی فضا را پرکرده بود. هوا غبار آلود بود و تیره و تار. عراقیها که اوضاع را این گونه دیدند حملهشان را به تأخیر انداختند.
