شهيد لطيف داراي روحيه اي عاري از كبر و غرور و تعلقات مادي بود و هميشه بدون هيچ توقع و چشم داشتي از اطرافيان به آنها كمك مي نمود و «منشاء خير و بركت» بود. در حق آنها نيكي مي كرد و اعمال نيك و پسنديده مورد رضاي پروردگار را سرلوحه زندگي اش قرار داده بود.
خوب به ياد دارم مرخصي هاي ساليانه خود را در زمان حضور در جبهه ذخيره مي نمود تا بتواند در اواسط تابستان هر سال كه فصل كار و تلاش كشاورزي بود، به كمك پدر و خانواده آيد و بدون در نظر گرفتن پست و مقام اجتماعي خويش همانند كشاورزان ساده زيست روستايي به انجام كارها مي پرداخت.
در ميان همكاران و همرزمان خويش زبانزد خاص و عام بود. بهتر است بگويم يك الگوي بارز و نمونه به حساب مي آمد.
حدود پانزده سال پس از شهادت بنده به صورت اتفاقي با يكي از همكاران وي ملاقاتي داشتم و ايشان بعد از بيان نشاني هاي شهيد رنجبري اعلام داشتند كه به جرات مي توان گفت: «در دوران آموزش بعد از خدمت كه به زمان رژيم ستمشاهي طاغوت بر مي گشت اين شهيد بزرگوار جزو معدود افراد خاصي بود كه نمازهاي واجب و فرائض ديني خويش را بدون هيچ واهمه اي انجام مي داد و هميشه در انجام امور محوله و زندگي شخصي نظم را به طور كامل رعايت مي نمود.»
با توجه به اينكه از نظر جسمي خداوند قدرت زيادي به ايشان داده بود و با فنون رزمي ورزش جودو نيز آشنايي كامل داشت وليكن هيچ وقت به واسطه اين نعمت مغرور نبود و همه او را دوست داشتند. هميشه سعي داشت تا آنجا كه بتواند نسبت به ايجاد اشتغال براي چند تن از اقوام، آشنايان، دوستان و تشكيل زندگي مشترك آنها و يا در اختيار نهادن نيمي از مكان زندگي خود براي زوج جوان دريغ ننمايد.
شاخصه قابل ذكر ايشان «اراده مصمم و راسخ دررسيدن به اهداف متعالي» خود بود.
راوي خاطره : « احمد رنجبري» برادر شهيد
