به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس به نقل از ساجد، هنر امام خمینی(ره) این بود که دفاع از این مملکت را به دست جوانها سپرد و به اونها اعتماد کرد و جوانها هم حق این اعتماد را ادا کردند. گردان ما همهاش پر بود از این جوانها؛ آنهایی که سخترین و پر خطرترین وظیفه در دفاع مقدس رو انتخاب کردند. تخریب جای اشتباه کردن نبود، چون اولین اشتباه آخرین اشتباه بود. تنها راه دوری از خطا و اشتباه بندگی خدا بود و بس. و هرکس طالب اوج بندگی بود تخریب را انتخاب میکرد.
یکی از جوانهایی که طالب بندگی بود و به جمع ما اضافه شد شهید غلامرضا کاظمی بود. اواخر سال ۶۵ بود که غلامرضا به گردان تخریب لشگرده سیدالشهداء (ع) اومد و همه تلاشش رو کرد تا به عنوان یک نیروی عملیاتی رویش حساب کنند.
غلامرضا هنرهای فراوانی داشت. او در شاد کردن جمعی که در اون حضور داشت خبره بود. این جوان سیه چرده و مخلص خود را برای شاد کردن بندگان خوب خدا کوچیک میکرد. او یک پای نمایشهایی بود که در گردان برای شادمانی بچههای رزمنده برپا میشد و در این نمایشها همیشه نقش اول بود و آنقدر شیرین کاری میکرد که از خنده روده بر میشدی.
گردان ما دو تا جوان اینگونه به خود دید. یکی شهید غلامحسین رضایی بود که در عملیات کربلای یک به شهادت رسید و دیگری شهید غلامرضای کاظمی بود.
زمستان ۶۶ بود که قرار شد برای عدهای از بچههای تخریب در اردوگاه فرات در کنار رودخانه در آموزش غواصی بگذاریم که غلامرضا هم در عدد این بچهها بود. روزهای آخر آموزش هرشب بچهها رو داخل آب میبردیم و عملیات حمله به ساحل و گذشتن از موانع را تمرین میکردیم. به این خاطر نیاز بود که بچهها زود بخوابند.
من برای کاری رفته بودم به مقر الوارثین. وقتی به اردوگاه فرات برگشتم ساعت حدود ۱۲ شب بود و توقع ما این بود که بچهها خوابیدهاند. با شهید اربابیان بیسر وصدا وارد چادر شدیم. چادر تاریک بود فقط روشنایی اندک نور فانوس بود و ظاهر کار این بود که بچهها خوابیدهاند. ما هم رفتیم که گوشهای دراز بکشیم. هنوز نخوابیده بودیم که از زیر پتو صدایی آمد و همه چادر زدند زیر خنده. پتو رو از روش کنار زدم. اون شهید کاظمی بود. و بعد هم همه بچهها از زیر پتو بیرون اومدند. یکی از اونها گفت که ما صدای ماشین رو که شنیدیم خودمون رو به خواب زدیم. مجبور بودیم که یکی رو تنبیه کنیم و این شانس نصیب شهید کاظمی شد.
به شهید کاظمی گفتم: ده با میری لب اسکله و دست به قایق میزنی و برمیگردی.
او هم بدون اعتراض پذیرفت. از چادر بچهها تا لب اسکله ۱۵۰ متر راه بود و در اون شب تاریک و سرد کار سختی بود. شهید کاظمی از چادر بیرون رفت و ما هم دراز کشیدیم و هنوز چند دقیقه نگذشته بود که برگشت. تعجب کردم. چون این کار حداقل نیم ساعت طول میکشید. سوال کردم ده بار دست به قایق زدی؟ گفت: آره و رفت زیر پتو و خوابید.
فردا صبح بعد از صبحگاه دیدم یک عده دورش جمع شدند و شهید کاظمی چیزی داخل دست داره و به اونها نشان میده و بچهها هم قهقهه میزنند. شهید کاظمی رو صدا کردم و گفتم معرکه گرفتی؛ قضیه چیه؟ گفت: از ما راضی باش.
گفتم: برای چی!؟
گفت: برای این... دیدم کف دستش رو باز کرد و یک کاغذ به من نشان داد.
روی کاغذ با خودکار یک قایق کشیده که کنار اسکله بسته شده.
و بعد با خنده گفت: شما دیشب به من گفتی که ده بار دست به قایق بزن. خدایی خیلی سخت بود. من اومدم بیرون چادر و این قایق و اسکله رو نقاشی کردم و ده بار دستم رو به قایق زدم که هم دروغ نگفته باشم و هم دستور شما روی زمین نمونه. این رو که گفت از من فاصله گرفت و در حالی که به سمت چادر میرفت گفت: برادر ما رو حلال کن.
شهید اربابیان که از نزدیک شاهد این قضیه بود از ته دل خندید و گفت: بابا عجب جوونیه؛ این نابغه است.
غلامرضا کاظمی در روز ۱۱ فروردین ۶۷ به همراه جمعی از بچههای تخریب لشگرده سیدالشهداء (ع) در اطراف دریاچه دربندیخان عراق با راکت شیمیایی که از هواپیمای دشمن شلیک شد به شهادت رسید و در قطعه ۴۰ گلزار شهدای بهشت زهرا سلام الله علیها به خاک رفت.
