اوج مظلومیت در اسارت را با چشمانم دیدم

خاطره ای ازعلی حسین جمالی به نقل از کتاب بوی چفیه

در سال 1360 در اردوگاه موصل عراق شایعه شد که صلیب سرخ می خواهد از اردوگاه بازدید کند، همه ی اسرا خوشحال و چشم به راه بودند تا این که صدایی از پشت دیوار به گوش رسید، به یکی از دوستانم گفتم: " این نماینده ی صلیب سرخ است" و این شایعه پس از چند دقیقه تمام اردوگاه را پر کرد و عصر همان روز حدود ساعت 5 بعدازظهر بود که فرمانده اردوگاه می شود و هیچ کس حق ندارد با او صحبت کند، به جز مترجمانی که ما انتخاب کرده ایم." فردای آن روز نماینده ی صلیب سرخ و نماینده ی او (بره) را هم سربریدند و از هر آسایشگاه به عنوان مسئول انتخاب انتخاب شد و من هم نماینده ی آسایشگاه یک بودم، موقعی که رفتم، نماینده ی صلیب سرخ شروع به صحبت کرد و گفت ما به هر یک نامه می دهیم قسمت بالای آن را شما پر کنید، ما آن را به ژنو می بریم و آنجا به هلال احمر ایران می دهیم تا به خانواده ی شما برساند. شرایط نامه این بود که قسمت بالا از طرف ما و قسمت پایین از طرف خانواده ی ما نوشته می شد.
اما این داستان خودکار؛ زمانی که مسئول عراق سمیه خودکار ما را شمرد، 15 عدد بود. برای 150 نفر 2 روز این خودکارها در دست ما بود و بعد از 2 روز می بایست آن ها را با نامه هایی که نوشته شده بود به عراقی ها تحویل دهیم، اما برای ما خودکار خیلی ارزشمند بود. من به فکر افتادم و تکه سیم سیاهی را پیدا کردم و سیم مسی آن را در آوردم و با چوب سرخودکار کردم و داخل پوسته ی خودکار کردم و آن را در میان خودکارها گذاشتم. از شانس بد ما، زمانی که خودکارها را تحویل می دادیم، عراقی ها در خودکارها را باز می کردند و یکی یکی آن ها را روی کاغذ می کشیدند. زمانی که خودکار چوبی روی کاغذ آمد، عراقی ها از آن رنگی ندیدند و شروع به توهین کردند و به من گفتند این خودکار در آسایشگاه یک گم شده است، اگر خودکار را آوردید ما با شما کاری نداریم در غیر این صورت در آسایشگاه بسته می شود. در انجا فقط 24 ساعت 5 دقیقه وقت دارید که به دستشویی بروید گفتم: «152 نفر در آسایشگاه بوده است من چه می دانم چه کسی آن را برداشته است؟» سرباز عراقی گفت: «مشکلی ندارد من هم شما را تنبیه می کنم به جای 152 نفر»
پس از سوت آمار به سلول بردند و حدود 10 روز به خاطر یک میل خودکار زیر شکنجه قرار دادند. آیا شما هم قدر این خودکار را می دانید؟