به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس به نقل از ساجد، در ایام جنگ تحمیلی، آن زمانی که مردم مقاوم دزفول در دو خاکریز می جنگیدند از طرفی فرزندان این شهر در جبهه حماسه می آفریدند و موشکهای صدامی در سیاهی شب و روشنای صبح بر این شهر فرود می آمدند و عده ای از مردم بر اثراصابت موشک به شهادت می رسیدند و عده ای را هم داغدار نموده و رخت تنشان را به عزا بدل می کردند ، بودند عزیزان دست به قلمی که می نگاشتند سرود ایستادن را و می نوشتند رمز ایستادگی را .
و شهید بهمن پوردیان یکی از این نگارندگان دست به قلم بود ، البته دست دیگرش سلاح و حضور در جبهه .
شهید بهمن پوردیان یکی از دوستان نابم بود که مرا در اجرای برنامه های بزرگداشت شهیدان و تشییع پیکر پاکشان خصوص شهدای موشکی با قلمش یاری می داد . خدایش بیامرزاد .
شهید بهمن پوردیان فرزند مرحوم علی داد و برادر پاسدار شهید حاجیعلی بود که در سال 1340 در دزفول متولد و در سال 1363 در منطقه عملیاتی بدر و در کربلای خوزستان به فیض شهادت نائل آمد وی شهیدی از شهدای دفاع مقدس و اعزامی از دزفول بود که پیکر پاکش پس از سالها به وطن بازگشته و در جوار کسانی آرمید که برایشان می سرود نوای رفتن را و می نگاشت راز ماندن را .
و این هم نمونه ای از دست نوشته های شهید بهمن پوردیان :
شهدا چه کسانی هستند ؟
شهدا ، باغبانان درخت توحیدند ، راست قامتان جاودانه ی تاریخند ، به نور پیوستگان و از نار رهایی یافته گانند ، جان باختگان راه عدل الهی اند . پرواز کنندگان بسوی معراج اند ، قلب تپنده ی تاریخند ، قلّه نشین قرن هایند ، شمع محفل بشریّت اند ، فرزندان امت اند ، عزیزان امامند ، تلاوت کنندگان قرآنند ، مدافعان اسلامند ، محرک هر جنبشند ، جرقه ی هر انفجارند ، شعله ی هر آتشند ، آفتاب هر دل روشنند و آئینه ی هر قلب صاف.
شهدا عاشقند ، معشوقشان خداست ، شاگردند ، معلمشان حسین (ع) است، معلّمند، درسشان شهادت است. مسلّح اند سلاحشان ایمان است، مسافرند، مقصدشان لقاء الله است، مستحکماند، اتکالشان بر خداست، پیام دهنده اند، پیامشان دعا برای امام است .
شهدا، بهار گلهایند، باران ابرهایند، جوشش خون هایند، خروش موج هایند، شعله ی شمع هایند، شلیک گلوله هایند، زلال آب هایند، زبان دردهایند، رویش لاله هایند و ریشه ی انقلاب هایند.
شهدا، می سرایند سرود سرخ شهادت را، می شکافند سیاهی ستم ظلمت را ، می شنوند وزش صبح عدالت را، می چشند طعم شیرین عبادت را و می پوشند لباس خونین شهادت را.
شهدا ، ترس را ترساندند ، مرگ را میراندند ، شکست را شکستند ، یأس را مأیوس کردند، عشق را در دل، اسلحه را در دست و شهادت را در آغوش گرفتند .
شهدا ، محدثین کلام سرخ حسین اند ، مبلغین فرهنگ شهادت اند ، مفسرین آیات جهادند، مقلّدین امام بُت شکنند و مفلّحین هر فتح الهی اند .
شهدا ، به جوش می آورند خونهای سرد و بی حرکت را ، به هوش می آورند قلبهای غافل و خوابیده را و به نوش می سازند لبهای خشک و تشنه را .
شهدا ، در میان بتها ابراهیم اند ، در میان فرعونها موسی اند ودر میان بلاها ایّوب اند .
شهدا ، آمدند : بر هیچ ستمی سجده نکردند ، از هر بلایی استقبال نمودند ، تبر ابراهیم را بدست گرفتند و بر هر بتی شوریدند ، ایمان اسماعیل را در دل جای دادند و آماده ی قربانی شدند ، تمام مقصد را مکتب قرار دادند . مسلخ عشق را بر مکتب کفر ترجیح دادند و مظلومانه یا رگبار گلوله بر پیکرشان نشست ، یا ترکش خمپاره سینه ی پاکشان را درید و یا تنهای تنها ، تشنه و سوخته در بیابانهای گرم و خشک بر خاک افتادند و روح از بدنشان پرواز کرد .
شهدا ، رفتند ، امّا پیامشان را به ما سپردند ، چشم بستند امّا گفتند دنیا چشمتان را نگیرد ، رفتند تا به ما بفهمانند که رفتنی هستیم و توشه برداشتند تا ما از برداشتن توشه غافل نگردیم .
آری به راستی اینانند که آسمان تیره ظلمت را با قطرات خونشان سرخ کرده اند و اینانند که از پس کوههای انباشته شده از نومیدی فریاد امید را در گوش مستضعفان سر داده اند .
