عزیزی مطرح کرد

"لیلی با من است" در زمان خود یک استثنا بود

محمودعزیزی بازیگر پیشکسوت سینما گفت: سینمای دفاع مقدس اگر سوژه و ساختار منسجم داشته باشد با مخاطب بالایی ارتباط برقرار می‌کند.
کد خبر: ۱۹۶۲۱
تاریخ انتشار: ۰۳ خرداد ۱۳۹۳ - ۱۰:۱۷ - 24May 2014

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، "محمود عزیزی" بازیگر مطرح تلویزیون و سینما با اشاره به اینکه فیلم لیلی با من است یک اتفاق در عرصه سینمای دفاع مقدس بود، اظهار کرد: ساخت فیلم «لیلی با من است» یکی از ضرورتهای دوره خاص اجتماعی بود که مورد استقبال مردم قرار گرفت.

وی در ادامه اذعان کرد: افراد زیادی تجربه «لیلی با من است» را تکرار کردند، اما آن موفقیت تکرار شدنی نبود. «لیلی با من است» در زمان خود یک استثنا بود. این اثردر زمان خود فشارها و محدودیتهای زیادی را در رابطه با دیالوگ و صحنه متحمل شد اما بعد از سپری شدن این ممیزی و اکران عمومی به بهترین شکل با مخاطب ارتباط برقرار کرد و توانست همه را شگفت زده کند. این فیلم ثابت کرد سینمای دفاع مقدس اگر سوژه و ساختار منسجم داشته باشد با مخاطب بالایی ارتباط برقرار میکند.

بازیگر مطرح سینما گفت: بانی حضور من در این فیلم پرویز پرستویی بود. پیش از آن چند فیلمنامه پیشنهادی داشتم که هیچ کدام رغبتی برای حضور در سینما در من ایجاد نکرده بود اما فیلمنامه و حضور یک گروه حرفهای تمایل من را برای بازی در این نقش زیاد کرد. ضمن اینکه تا قبل از آن فکر میکردم با تئاتر میتوان زندگی کرد اما اینگونه نبود. حضور من مقابل پرستویی و بده بستانی که آنها در فیلم داشتند برایم جالب بود.

عزیزی ادامه داد: آن زمان قبول چنین فضایی در سینمای دفاع مقدس امکان پذیر نبود از نظر مسئولان وقت، همه چیز در این ژانر رنگ و بوی قدسی به خود میگرفت، اما یکباره دو نفر (صادق مشکینی و کمالی) در حیطه جنگ و جبهه آمدند و نگاه مردم را تغییر دادند. من پرویز پرستویی را قبل از اینکه بازیگر مطرحی باشد از زمان همبازی بودن در تئاتر دوست داشتم و به تواناییاش آگاه بودم، به همین خاطر تبادل عاطفی و احساسی خوبی در رد و بدل دیالوگها داشتیم.

بازیگر مطرح سینما در رابطه با حضور کمرنگ خود در سینما و تلویزیون گفت: فقط فیلمنامه بد نیست کم محبتی کارگزاران هم باعث کم کاری من شده است. اگر فیلمنامهها این روزها خوب نیستند نه اینکه فیلمنامه نویسان بد داشته باشیم. ما در این عرصه نویسندههای توانا زیاد داریم اما نوشتن یک اثر خوب نیاز به وقت دارد، برای صرف زمان باید زندگی کرد و برای ادامه زندگی هم درآمد لازم است. نویسنده ترجیح میدهد به جای صرف هزینه و وقت برای یک فیلمنامه، چند اثر را خلق کند و درآمد بیشتری داشته باشد از طرفی انرژی گذاشتن پای چند کار همزمان به مراتب کیفیت را پایین و انگیزهها را رقیقتر میکند البته این مشکل را تمام مشاغل هنری دارند.

وی در رابطه با فعالیتهای اخیر خود گفت: در تئاتر دو نمایشنامه را برای اجرا تحویل مسئولان دادم که هنوز هیچ جواب مشخصی نگرفتم امیدوارم مدیران جدید که ظاهرا نظرات متفاوتی نسبت به گذشتگان در عرصه هنر دارند در این زمینه خبر خوشایندی برای ما داشته باشند هر چند که به طور کل من دورنمای جذابی در سینما و تئاتر نمیبینم. فکر میکنم در این زمینه تلویزیون شرایط بهتری دارد و با همه مشکلاتش مفری است برای هنرمندان که از طریق آن گذران عمر کنند.

نظر شما
پربیننده ها