قلی پور از انگیزه ی حضورش در جنگ می گوید: در خانواده ای انقلابی بزرگ شدم و پدرم از مبارزین انقلاب و شاهد عینی فاجعه ی فیضیه بود. رشد در دامان چنین پدری باعث شد تا دفاع از اسلام و خاک کشورم من را به سمت حضور در جبهه راهنمایی می کند.
وی چگونگی اعزامش به جبهه را چنین به یاد می آورد: بعد از مراجعه به پایگاه ابوذر در محله خانی آباد و ثبت نام برای آموزش به پادگان امام حسین اعزام شده و پس از سه ماه آموزش به شهر بوکان در استان کردستان رفتم و در آنجا به عنوان گشت کمین در مقر سپاه به فرماندهی برادر نصر اصفهانی تأمین امنیت شهر رابه عهده گرفتیم. که در آن جا بارها با ومنافقین درگیری هایی پیدا کردیم که یکی از آن ها به مجروحیت من ختم شد.
وی ادامه می دهد: در همین زمان یک شب برای سرکشی از نگهبانان و تعویض پست رفته بودم، نگهبان را برای بیدار کردن فرد بعدی فرستادم و خودم در سنگر نشسته بودم که ناگهان از پشت ساختمان های نزدیک مقر تیراندازی شد، شدت آتش به قدری زیاد بودکه تا خواستم اسلحه را از حالت ضامن خارج کنم، تیری به گردنم خورد و به شدت زخمی شدم.
قلی پور می افزاید: از شدت خونریزی از هوش رفتم و چیزی متوجه نشدم تا این که صبح روز بعد در بیمارستان به هوش آمدم یک هفته در بیمارستان شهر بستری بودم و سپس به بیمارستان امام خمینی تبریز اعزام شدم و بعد از 10 روز به بیمارستان طالقانی تهران فرستاده شدم و بستری بودم تا این که بهبودی کامل پیدا کردم وبه منطقه بازگشتم.
وی همچنین می‌گوید:برای بار دوم وبعد از تقسیم راهی جبهه جنوب شدم با توجه به مصدومیتم در تدارکات مشغول شده و روزانه غذای رزمنده ها ی لشگر (سید الشهداء) را از اهواز به شلمچه می بردم. بعد از یک ماه به پادگان دو کوهه فراخوانده شدم. بعد از بارگیری به سمت کرمانشاه و سپس ایلام به راه افتادم و در نهایت مواد غذایی را در منطقه حسینیه (در خاک عراق) تخلیه کردم و سپس برگشتم.
قلی پور می افزاید:در هنگام بازگشت از منطقه ای مسموم و آلوده عبور کردم که باعث شد شیمیایی شوم اما عوارض آن چند سال خود را نشان داد، به طوری که بعد از مشکل چشمی ریزش تدریجی مو پیدا کردم ودر حال حاضر نیز تحت درمان قرار دارم.
جانباز قلی پور در انتها آرزو می کند:
خداوند تمام جوانان را به راه راست هدایت نماید و رهبری را در پناه خود حفظ کند.
انتهای گزارش/حمید نجار
