به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، استاد سلیم مؤذن‌زاده اردبیلی در سال 1315 شمسی در شهر اردبیل دیده به جهان گشود. وی فرزند دیگر شیخ عبدالکریم مؤذن‌زاده اردبیلی نخستین مؤذن رادیوی ایران و برادر رحیم مؤذن‌زاده اردبیلی از مؤذنان معروف ایران می‌باشد. وی علاوه بر زبان ترکی آذربایجانی، به زبان فارسی و عربی نیز تسلط داشته و به نوحه‌سرایی در این زبانها نیز معروف بود.
شیخ عبدالکریم، فرزند شیخ فرج هم نخستین مؤذن در ایران است که نوای اذان دلنشین او شهرت جهانی دارد. وی در سال 1273 خورشیدی در محله «تازه شهر» اردبیل متولد گردید و تا سال 1321 خورشیدی نوای توحیدی‌اش از مناره مسجد میرزا علی‌اکبر این شهر به گوش می‌رسید.
او در سال 1321 خورشیدی به‌قصد زیارت بارگاه ملکوتی امام رضا (ع) عازم مشهد مقدس می‌شود و در بین راه شبی را در منزل یکی از دوستان خویش در تهران سپری می‌کند. ازآنجایی که شیخ عبدالکریم عشق مؤذنی داشته سحرگاه به پشت‌بام منزل واقع در خیابان عین‌الدوله رفته و ندای توحیدی اذان را سر می‌دهد.
سلیم که خود علاوه بر حفظ روش‌های قدیمی، سبک‌های جدیدی با اصالت فرهنگی را در نوحه‌خوانی و مداحی ابداع نموده، می‌گوید: صدای من در برابر صدای پدرم مانند قطره‌ای است، درمقابل دریا.
اساتید فن نام او را همردیف استاد عبدالباسط در زمینه تلاوت قرآن و استاد شجریان در زمینه اجرای سنتی ایرانی و برنده جایزه پیکاسو و همچنین استاد سلیم مؤذن‌زاده را در زمینه مداحی جزو عجائب روزگار دانسته‌اند.
سلیم موذن زاده اردبیلی متعلق به نسلی از مادحین اهل بیت (ع) بود که فقط به اتکای صدای خوب مرثیه خوانی نمی‌کرد. تسلط او به مقاتل و سواد شعر خوانی و درک درست از مفاهیمی که منتقل می‌کرد، او را در جایگاهی ممتاز قرار می‌داد.
برخی از مداحانی که امروزه فقط به سبب صدای خوش و نشستن در مجلس فلان مداح مشهور میکروفن به دست می‌گیرند و مطالبی را بیان می‌کنند که سندیتی ندارد. آوردن تشبیهات و تعابیری که در شان اهل بیت نیست مطلقا در آثار به جا مانده از موذن دیده نمی‌شود. این مرثیه خوان بزرگ را بی‌شک باید از موانعی به حساب آورد که مانعی در تحریف معارف عاشورا در زمینه مداحی است.
او برای به وجد آوردن و ایجاد شور در مستمع به هیچ چیزی جز شعر و روایات مسند روی نیاورد. موذن زاده همچنین به دلیل شاگردی و تلمذ نزد مرثیه خوانان بزرگ و کار و تمرین مستمر توانست به این جایگاه ارزشمند برسد. در حالی که بسیاری از جوانان حاضر نیستند رنج آموختن را به جان بخرند.
ارتباط موذن زاده با شخصیت‌هایی که بر تاریخ اسلام تسلط دارند نیز از مواردی است که به خوانش او از حقایق عاشورا غنا می‌بخشید. انتقال این مفاهیم برای آن دسته از مستمعین که به هر دلیلی نمی‌خواهند یا نمی‌توانند پای درس علما حضور داشته باشند، کارگشا و ضروری است.
متاسفانه بخشی از مهم از تحریفات صورت گرفته از سوی شاعران و مداحان صورت می‌گیرد که با وارد کردن سبک‌های بدون ریشه و روایت بدون پشتوانه قصد دارند مجلس تعزیت اهل بیت (ع) را به گریه وادارند. در حالی که گرفتن اشک از مستمع آخرین هدف برگزاری چنین مجالسی است. جای خالی موذن زاده در جامعه مداحی کشور به خوبی احساس می‌شود. نداشتن تشکلی منسجم که این جامعه را نظام مند و سامان‌دهی کند، وجود ندارد.
با یکی از نمایندگان مجلس هم که در این خصوص پرسش شده بود که چرا کمیسیون فرهنگی مجلس در این راستا قدمی برنمی‌دارد و جوابی ندادند. اینکه امام خمینی (ره) بیان داشتند؛ «این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است»، بخش مهم آن به خاطر وجود مرثیه خوانانی نظیر موذن زاده است که فقدان آن عزیز ضربه‌ای بزرگ نه فقط برای مداحان که برای جامعه فرهنگی کشور محسوب می‌شود.
انتهای پیام/ 161
