به گزارش گروه اخبار داخلی
دفاع پرس، مجمع عمومی سازمان ملل روز گذشته (جمعه) قطعنامه پیشنهادی کانادا در ارتباط با اوضاع غیر نظامیان سوری را که با اغراض مشخص سیاسی تدوین شده بود به تصویب رساند.
کشورهای ایران، روسیه و چین ازجمله کشور هایی بودند که با اعلام همبستگی با دولت سوریه، با این قطعنامه مخالفت کردند.
غلامحسین دهقانی سفیر و معاون نمایندگی کشورمان در سازمان ملل متحد با ایراد سخنانی در این نشست، قطعنامه ارائه شده را یکطرفه و نامنطبق با واقعیت موجود در سوریه خواند.
وی با تأیید این که شرایط جاری سوریه در چند سال اخیر مایه نگرانی کشور های جهان و بروز بحران های انساندوستانه در این کشور شده، تأکید کرد که این بحران، معلول عواملی است که قطعنامه مزبوربه آن ها نپرداخته و در مورد آن ها سکوت اختیار کرده است.
دهقانی با اشاره به تروریسم و افراط گرایی خشونت آمیز به عنوان ریشه این فجایع، خواستار پرداختن جامعه بین المللی به این پدیده شد و افزود: حضور آزادانه افراد مسلح و تروریست ها در سوریه که اغلب به واسطه عدم کنترل مرزها و با حمایت برخی کشورها به این کشور آمده اند، باعث وضع دشوار و فاجعه انسانی فعلی شده است.
وی، تسلط داعش و جبهه النصره و فتح الشام بر مناطق پرجمعیت سوریه را عامل اصلی وخامت اوضاع جاری در این کشور و فعالیت این گروه ها را منشاء رنج و مشقت غیر نظامیان و بروز چالش های سنگین در مقابل عملیات بشردوستانه دانست.
معاون نمایندگی کشورمان در سازمان ملل، با اشاره به استفاده گروه های تروریستی در سوریه از مردم به عنوان سپر انسانی، این گونه اقدامات گروه های تروریستی را بزرگترین معضلی ذکر کرد که سوریه با آن روبرو است.
وی خطاب به بانیان و حامیان قطعنامه، بویژه دولت انگلیس که در اظهارات خود مصرانه و به طور مکرر نام ایران را ذکر می کرد، پرسید: اگر بخشی از سرزمین شما از سوی این قبیل گروه های تروریستی اشغال شده بود، چه اقدامی می کردید؟ آیا دست به مقابله نظامی نمی زدید؟
دهقانی در پایان، خاتمه دادن به فعالیت تروریست ها و همزمان با آن حل و فصل سیاسی موضوع از طریق فرآیندی جامع، صرفاً سوری- سوری، با هدایت سوری ها و بر اساس گفت وگوی بدون پیش شرط میان آنها را دو اقدام اصلی و ضروری برای حل بحران سوریه خواند و علت مخالفت کشورمان با قطعنامه مزبور را سکوت و بی توجهی این قطعنامه در مورد هر دو اقدام ضروری فوق، ذکر کرد.
گفتنی است؛ قطعنامه های مجمع عمومی سازمان ملل لازم الاجرا نبوده و صرفاً ماهیتی توصیه ای دارند و تلاش بانیان این قطعنامه این بود که با استفاده از شیوه های مذاکراتی قطعنامه مذکور را با اجماع آرا و یا حداقل کمترین میزان مخالفت به تصویب برسانند که در این راه به موفقیت نرسیدند.
