وی بیان کرد: انسان در دوران جوانی روحیات خاصی دارد، ازجمله اینکه خواستار ایجاد تغییرات اجتماعی است. من قبل از انقلاب اسلامی نسبت به ایران شناخت داشتم. شخصا خودم به رئیس آژانس سوپا درباره اتفاقات ایران پیشنهاد اعزام یک عکاس را دادم که ایشان به من پاسخ دادند خودتان این کار را انجام دهید و من عازم این سفر شدم. من در ایران هفته‌ها حضور داشتم و هیچ اتفاقی رخ نداد اما وقتی فتوژورنالیسم هستید باید به دنبال عقاید خودتان باشید.
این عکاس مشهور فرانسوی خاطر نشان کرد: اولین اتفاق سال 57 با یک تظاهرات عظیم شروع شد؛ در همان زمان من تجربه خوبی داشتم چون ماه‌ها در ایران بودم و مکان‌های مختلف را شناخته بودم. من به واسطه ارتباطات و تجربه‌هایم توانستم در میدان ژاله حضور پیدا کنم و پس از مدتی با امام خمینی در نوفل لوشاتو حضور داشتم. وقتی یک فتوژورنالیسم مشهور هستی می‌توانید همزمان چند پروژه را پوشش دهید اما داستان انقلاب اسلامی بزرگترین روایت زندگی من بود پس من به صورت دراز مدت و روز به روز به آن پرداختم.
ستبون گفت: من وقتی به عکس‌های دوران انقلاب ایران نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم کار بزرگی انجام داده‌ام. این عکس‌ها برای ایرانی‌ها جالب است که بدانند زندگی چهل سال قبل چگونه بوده است. برای غربی‌ها مردم و انقلاب آن‌ها در ایران اهمیتی نداشت بلکه سوژه مهم رسانه‌های غربی خانواده سلطنتی بودند. زندگی شاه، ملکه و شاهزادگان مورد توجه رسانه‌های غربی بود چرا که این سوژه‌ها برای رسانه‌ها قابل فروش بود به همین خاطر آژانس‌ها روی آن متمرکز بودند.
وی افزود: هیچ گاه نمی‌توانستیم تصور کنیم شاه پس از 6 ماه از ایران می‌رود. این اتفاق، یک اتفاق غیر قابل تصور بود چرا که شاه بزرگترین ارتش منطقه را در اختیار داشت، خبرنگاران هم چنین اتفاقی را غیر قابل تصور می‌دانستند. من برای سایر خبرنگاران یک خیال باف و دیوانه محسوب می‌شدم اما من همچنان بر عقاید خودم تاکید می‌کردم. خبرنگاران رسانه‌های مختلف تا آخرین روزهای فروپاشی رژیم شاه اصرار داشتند از وی مصاحبه بگیرند اما من ترجیح می‌دادم در خیابان‌ها باشم و وقایع مردم و انقلاب را پوشش دهم چون این حضور من را به یاد سنت انقلاب کبیر فرانسه می‌انداخت.
این عکاس مشهور فرانسوی بیان کرد: فروپاشی رژیم شاه هیچ گاه کار «cia» نبود چون آن‌ها هیچ گاه نمی‌توانستند 2 میلیون نفر آدم را به خیابان‌ها بکشانند بلکه این یک حرکت مردمی بود. تظاهرات کنندگان بواسطه حضور روزانه من در بین آن‌ها چهره من را می‌شناختند، برای آن‌ها مهم بود کسی بعنوان شاهد این داستان را روایت کند و مرتب به من می‌گفتند «عکس بگیر!عکس بگیر!» مردم به اهمیت رسانه آگاه بودند. عدهای که هر روز من را می‌دیدند به من اطلاع رسانی می‌کردند که مثلا فردا چه کاری انجام خواهند داد و کجا تجمع می‌کنند و اگر پلیس به خیابان‌ها می‌آمد مردم من را به یک جای امن دعوت می‌کردند و درواقع فکر می‌کردند من یک ایرانی هستم و رابطه انسانی بین ما حاکم شده بود.
ستبون درباره حضور امام خمینی (ره) در پاریس گفت: زمانی که امام خمینی به همراه مشاورین خود در فرانسه حضور داشت به محض شنیدن این خبر فورا خودم را به پاریس رساندم و زمانیکه قرار شد امام به ایران آید با هواپیمای ایشان به ایران آمدم. برای همه این اتفاقات نوع ارتباط من خیلی مهم بود. انقلاب اسلامی ایران واقعاً فتوژونیک بود، ایرانیان یک حس دراماتیک دارند و آن به دلیل فرهنگ آن هاست که برای ما باور نکردنی بود.
وی درباره انتشار اولین تصاویر از انقلاب اسلامی گفت: اولین گزارش تصویری‌ام را خیلی سال‌ها پیش وقتی من فقط یک دانشجو بودم در قم که بازاریان اعتصاب کرده بودند و تانک‌ها در ورودی شهر مستقر شده بودند منتشر کردم. عکس‌های آن زمان سیاه سفید و رنگی گرفته می‌شد. من در ایران چهار دوربین به همراه داشتم که 2 دوربین رنگی و 2 دوربین سیاه سفید بود. آن دوران به دلیل محدودیت‌های فنی باید یک عکس مهارت جانبی زیادی را داشته باشد چرا که ما با نگاتیو سر کار داشتیم و اینترنت و لپ تابی در کار نبود.
این عکاس مشهور فرانسوی اظهار داشت: برای چاپ تصاویر من باید قبل از ظهر روز دوشنبه تصاویر را به فرانسه ارسال می‌کردم و این کار را خودم با مراجعه به فرودگاه و قانع کردن یک مسافر باید انجام می‌دادم. من هر روز برای انتشار تصاویرم باید یک جعبه پر از عکس و نگاتیو را به فرودگاه می‌بردم. وقتی وقایع میدان ژاله رخ داد من و یک عکاس دیگر در صحنه حضور داشتیم که او می‌خواست برای ارسال عکس‌هایش به فرانسه به فرودگاه برود ولی من ترجیح دادم تصاویرم را چاپ نکنم اما وقایع را تا آخر عکاسی کنم و آن انتشار مهم را از دست دادم، این انتخاب که روزانه وقایع را دنبال کنیم یا تصاویر را به چاپ برسانیم هر روز برای ما رخ می‌داد.
ستبون در پایان گفت: در مدت اقامت در ایران چیزی حدود 550 رول سیاه سفید و 300 رول رنگی عکاسی کردم. من با عکاسی در ایران تمدن جدیدی را به دنیا نشان دادم چون مردم جهان فقط شاه ایران را می‌شناختند و هیچ تصوری از مردم نداشتند و من مردم ایران را برای نخستین بار نشان دادم.
انتهای پیام/ 121
