«آقازاده»ها شهدای آتش‌نشان هستند، نه عافیت‌طلب‌ها!
حادثه پلاسکو با همه عمق فاجعه و تلخی آن یک نکته مثبت داشت؛ اینکه آقازاده‌های واقعی را از آقازاده‌های قلابی جدا کرد.
گروه فرهنگ و هنر
دفاع پرس ـ رسول حسنی ولاشجردی؛ ساختمان پلاسکوی تهران پنجشنبه گذشته در اثر سانحه آتش‌سوزی فروریخت و حالا دیگر «پلاسکو» از یک شکل خبر صرف تکان دهنده که تیتر اول اخبار باشد بیرون آمده و به یک درد مشترک ملی تبدیل شده است. حالا قهرمان ملی که شبیه اسطوره‌ها بود و دسترسی به آن ناممکن، ممکن شد. موجی از دردواره‌ها و اشعار، همچنان در فضای مجازی دست به دست می‌شود.
بعضی از آقایان همچنان در حال سبک، سنگین کردن این هستند که آتش‌نشانانی که جان‌شان را فدای نجات مردم کردند، شهید محسوب کنند یا نه که اگر شدند و بودجه اجازه داد تسهیلاتی در اختیار آنها قرار دهند. (حالا مثلا تمامی خانوداه‌های شهدا و رزمندگان از این تسهیلات استفاده می‌کنند!؟)
حتی بی‌تفاوت‌ترین آدم‌ها نیز نسبت به حادثه پلاسکو واکنش نشان دادند. همزمانی این حادثه با جشنواره تئاتر فجر باعث شد، برخی از هنرمندان آثار خود را به شهدای «آتش‌نشان» تقدیم کنند. نمایش محیطی «جهش» از کشور فرانسه به دلیل عزای عمومی در روز شنبه اجرا نشد. همچنین آثار کمدی در این روز اجرا داشتند که اجرایشان به روز بعد موکول شد. عوامل اجرایی نمایش «من، سیزیف» از بلغارستان اجرای خود را به شهدای حادثه پلاسکو تقدیم کردند.
ولی همچنان عده‌ای از همین هنرمندان درگیر مباحث حاشیه‌ای هستند. در همان روزی که نمایش بلغارستانی به آتش‌نشان‌ها تقدیم شد، عوامل نمایش «سایه‌های موازی» سکوت کردند. شاید برای عده‌ای اشاره به نام شهدای آتش‌نشان حزب‌گرایی محسوب می‌شود!؟ آیا شهدای پلاسکو وقت نجات دادن جان مردمی که طعمه حریق شدند از جناح و حزب‌شان پرسیدند؟
مگر شهادت جز این است که دیگری را بر خود مقدم بدانی و پای این اعتقاد نیز بایستی، شهدای جنگ تحمیلی و مدافعان حرم مگر غیر از این می‌اندیشند؟ حالا بنیاد محترم شهید و امور ایثارگران این جوانان از دست رفته را شهید بدانند یا ندانند. مگر سنگ محک شهادت در دست نهاد و دستگاه و ارگان هاست؟ این شهدا دیگر متعلق به خانواده خود نیستند؛ بلکه عضوی از خانواده هر ایرانی هستند. همچنان که مردم ایران شهدای مدافع حرم را فرزند و برادر خود می‌داند.
نمونه این همدلی را در نصب بنرهای تسلیت در سر در خانه ها و مجتمع ها می بینیم و اینکه اولین سوالی که مردم از هم می پرسند این است که کار آتش نشان ها به کجا کشید؟ و یک سوال بی پاسخ و با حسرت و اندوه، چه کسی جواب این جوانان از دست رفته را می دهد؟ مگر پول جای آنها را می گیرد که اعلام می شود چنین و چنان خواهد شد. برای دلجویی از خانواده های داغدار چه کرده اند که چند روز است آرام و قرار ندارند. تنها اقدامی که کمی تشفی خاطر بازماندگان شد، همدردی خانواده شهدای مدافع حرم با خانواده شهدای آتش نشان بود.
حادثه پلاسکو برای چندمین بار ثابت کرد، در حواثی این چنین، مردم هستند که قربانی می شوند و جان خود را فدا می کنند و تاوان می دهند، نه آقازاده های لندن نشین و پاریسی و عافیت طلبی که برای برنزه شدن در ساحل دریا سفرهای آن چنانی می روند.
آرزوی این آتش نشانان، آتش گرفتن در سوریه برای دفاع از حرم بود که البته به آرزوی خود رسیدند با آنکه می دانستند زدن به آتش پلاسکو کاری زیادی از پیش نخواهد برد، اما به دل آتش زدند به امید نجات حتی یک نفر از مصدومان این حادثه، یا حتی برای حفظ اموال مردم.
کاش اگر برای بعضی از آقایان (؟) نان مردم اهمیتی ندارد، لااقل آب شان را نبرند، اما باز این روزهای شهدای آتش نشان می گذرد؛ مثل روزهای شهدای انقلاب که گذشت. مثل روزهای شهدای دفاع مقدس که گذشت. مثل روزهای شهدای هسته ای که گذشت. مثل روزهای شهدای مدافع حرم که گذشت. شاید چند ماه بعد در سینه مردم اثر زخمی کهنه بماند و بر دل خانواده های داغدار حادثه پلاسکو داغی بزرگ و فراموشی برای پشت میز نشین ها که البته فراموشی عادت دیرینه آنهاست.
آنچه باقی می ماند این است که ما مردمی هستیم که باید هوای فرزندانمان را داشته باشیم و با همه ناملایمات و بی مهری ها فدا شدن را به نسل بعد بیاموزیم. دست تاریخ، عاقبت امضای سربلندی را پای نامه آدم ها خواهد زد. به قولی رو سیاهی زمستان برای زغال می ماند. روزنه روشن این حادثه در این جاست که نسل نمیران و شجاعان این کشور هنوز زنده است و نفس می کشد و داشتن این نسل لبخند رضایت بر لب های غم زده می نشاند.
انتهای پیام/ ۱۶۱
