جعفری جوزانی: شهامتی برای شکایت از واردکننده خون‌های آلوده وجود نداشت

به گزارش گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس، نشست خبری فیلم سینمایی «پشت دیوار سکوت» به کارگردانی مسعود جعفری جوزانی با حضور محمد خزائی، امین تارخ، حسین پاکدل، سحر جعفری جوزانی و محمدرضا شریفی‌نیا در کاخ سی‌وپنجمین جشنواره «فیلم فجر» برگزار شد.

مسعود جعفری‌جوزانی کارگران این فیلم سینمایی در نقد برنامه کاخ جشنواره به مشکلات نشست کرم‌پور اشاره کرد و گفت: این مسایل طبیعی است.

وی پروژه خود را برآمده از داستان‌های واقعی با مخلوطی از شکر خیال ذکر کرد و بیان کرد: داستان شعله واقعی است و او هیچ گاه بابت ترس از ایدز کالبد شکافی نشد.

این کارگردان سینما روند ساخت فیلم را ضبط مصاحبه‌ها و پیاده سازی آن‌ها توسط سحر جعفری جوزانی بیان کرد: مشکلات ذکر شده در فیلم را وظیفه خود می‌دانم که باید نسبت به آن‌ها واکنش نشان داد.

مجید میرفخرایی طراح صحنه «پشت دیوار سکوت»، این فیلم را واجد نگاهی بالاتر و والاتر از فیلم‌های آپارتمانی برشمرد و بیان کرد: همکاری من در این پروژه در راستای همکاری با جوزانی در سریال «در چشم باد» بود.

محمدخزاعی تهیه‌کننده این فیلم سینمایی بیان کرد: قرار بود ما در پروژه دیگری با جوزانی کار کنیم. دغدغه‌های اجتماعی برای جوزانی مهم بود و مسئله خون‌های آلوده برای من.

وی از افرادی که نسبت به این جنایت سکوت کردند، گلایه کرد و گفت: برخی از آنان اکنون در پست‌های مهمی حضور دارند. انتخاب موضوع ایدز را حرکتی نو در فیلمسازی برشمرد.

امین تارخ  نیز با اشاره به هدف عمده سینما در سرگرمی و گیشه، اظهار کرد: در چنین شرایطی رفتن به سمت سوژه‌هایی مانند فیلم «پشت دیوار سکوت» خطرناک است و از لحاظ مالی جوابگو نیست.

وی گفت: دراماتیزه کردن این اثر و ایجاد فضای عاشقانه در میان تلخی‌های بیماری ایدز کار دشواری است.

حسین پاکدل نیز در این نشست بیان کرد: ما همه با تراژدی زندگی می‌کنیم و به آن عادت کرده‌ایم. اگر روزی پلاسکو نریزد یا قطاری تصادف نکند، آن روز تعجب می‌کنیم که چرا تراژدی برایمان واقع نشده است. ما تصادفی زنده ایم و عادت کرده ایم. صحبت کردن درباره صحبت‌های تراژیک چون خون آلوده برایمان ساده شده است. این اتفاقات موجود در فیلم بغل ما، سینه به سینه ماست. این اتفاقات به شوخی مبدل می‌شوند. اگر کسی را آرمانگرا ببینیم، تصور می‌کنیم دیوانه است. 100 سال دیگر تاریخ را ورق می‌زنند و من شرمسار نیستم که در این باره سکوت نکردم.

سحر جعفری جوزانی درباره روند ساخت این فیلم گفت: در آنجا دختری کوچک و ظریف را می بینیم که مشغول کمک به مبتلایان به ایدز است. آن دختر مانند شازده کوچولو است.

مسعود جوزانی درباره برخی تصاویر ترسناک فیلم به  مستند وحید نامور و اتفاقات رخ داده برای او در دانشگاه و ممانعت در پخش فیلمش اشاره  کرد، اظهار کرد: موش‌ها و کثافت‌ها در خود ایران هستند. هیچ شهامتی وجود نداشت که واردکننده داروها و خون‌های آلوده شکایت کند.

وی درباره دراکو در فیلم بیان کرد: صحنه دو مسئله داشت یک آنکه آنچه ما در سینما می‌سازیم، اثرش به اتاق خواب ما می‌رود. کشیدن حشیش روی پرده شتکش به خانه ما می‌آید. بازگو کردن این چیزها وارد جامعه می‌شود. دوم ترس است که ما نسبت به ناشناخته‌ها داریم. وقتی نسبت به چیزی پژوهش نداریم، آن را زیر فرش می‌گذاریم. اگر چیزی هست، خب هست. ترس نادانی است. آنچه باور دارم که این جهان را ما می‌سازیم.

وی درباره رمان مرشد و ماگریتا از اهدافش در مطرح کردن اخلاق و الحاد و غیره گفت و تاکید کرد: چندان قصد فلسفی کردن داستان را نداشته است.

مسعود جعفری جوزانی اظهار کرد: هر آنچه را می‌خواستم در فیلم گفتم. به هر حال هیچ کسی در این  سال کاری نکرده است و فقط چند وکیل خودجوش در حد وزرات بهداشت موفق به گرفتن غرامت شده‌اند. قصدم این بود که بگویم کاری نکرده‌ایم، اما تهدید شده‌ایم.

انتهای پیام/ 121