خدمت «شهید» به بشریت خدمتی بی‌نظیر است

شهید آن کسی است که با فداکاری و از خودگذشتگی خود و با سوختن و خاکستر شدن خود، محیط را برای دیگران مساعد می‌کند.

«شهید» کسی است که یک روح بزرگ دارد؛ روحی که هدف مقدس دارد؛ کسی است که در راه عقیده کشته شده است؛ کسی است که برای خودش کار نکرده است؛ کسی است که در راه حق و حقیقت و فضیلت قدم برداشته است.

شهید به خون خودش ارزش می دهد. یک نفر به ثروت خودش ارزش می دهد و به جای آن که ثروتش در بانک ها ذخیره شود، آن را در راه خیر مصرف می کند. دیگری به فکر خودش ارزش می دهد؛ به خودش زحمت می دهد و یک کتاب مفید و اثر علمی به وجود می آورد؛ و دیگری به خون خودش ارزش می دهد و در راه بشریت خون خودش را فدا می کند.

کدام یک بیش‌تر خدمت کرده‌اند؛ خیر، هیچ کس به اندازه شهدا به بشریت خدمت نکرده است؛ چون آن‌ها هستند که راه را برای دیگران باز می‌کنند و برای بشر آزادی را به هدیه می‌آورند؛ آن‌ها هستند که برای بشر محیط عدالت بوجود می‌آورند که دانشمند به کار دانش خود مشغول باشد، مخترع با خیال راحت به کار اختراع خودش مشغول باشد، تاجر تجارت کند، محصل درس بخواند و هر کسی کار خودش را انجام دهد؛ اوست که محیط مناسب را برای دیگران به وجود می‌آورد.

مَثل شهید، مَثل شمع است که خدمتش از نوع سوخته شدن و فانی شدن است و پرتو افکندن است، تا دیگران در این پرتو که به بهای نیستی او تمام شده، بنشیند و آسایش بیابند و کار خویش را انجام دهند. آری؛ شهدا شمع محفل بشریتند. سوختند و محفل بشریت را روشن کردند.

اگر شور یک عارف عاشق پروردگار را با منطق یک نفر مصلح، با همدیگر ترکیب کنید، از آنها منطق شهید در می‌آید. منطق شهید، منطق سوختن و روشن کردن است؛ منطق حل شدن و جذب شدن در جامعه برای احیای جامعه است؛ منطق دمیدن روح به اندام مرده ارزش‌های انسانی است؛ منطق حماسه‌آفرینی اوست. خون شهید، هر قطره‌اش تبدیل به صدها قطره و هزارها قطره، بلکه به دریایی از خون می‌گردد و در پیکر اجتماع وارد می‌شود.

شهادت، قداست خود را از این جا کسب می‌کند که فدا کردن آگاهانه تمام هستی خود در راه هدف مقدس. شهادت به حکم این که عملی آگاهانه و اختیاری است و در راه هدفی مقدس است و از هرگونه انگیزه خودگرایانه، منزه و مبراست، تحسین برانگیز و افتخار آمیز است و عملی قهرمانانه تلقی می‌شود.

شهدا، پرتو افشانان و شمع‌های فروزنده اجتماعند که اگر پرتو افشانی آن‌ها در ظلمات استبدادها و استعبادها (به بندگی گرفتن) نبود، بشر ره به جایی نمی‌برد. بعد از انبیا و اوصیا و علمایی که پیرو واقعی آنها بودند، شهدا هستند که گروه گروه مردم را از ظلمات گمراهی نجات داده و به شاهراه روشن هدایت رسانده‌اند.

گریه بر شهید، شرکت در حماسه او و هماهنگی با روح او و موافقت با نشاط او و حرکت در موج اوست.

انتهای پیام/