پس از استقبال مخاطبان آمریکایی؛
دانشگاه سواس لندن میزبان یک کتاب دفاع مقدسی می‌شود
دانشگاه سواس لندن شهریور ماه سال جاری با حضور مترجمان انگلیسی زبان میزبان معرفی و رونمایی کتاب «من قاتل پسرتان هستم» خواهد بود.
به گزارش گروه سایر رسانه های
دفاع پرس، افشین شحنه‌تبار مدیر انتشارات شمع و مه از برگزاری نشست رونمایی و معرفی کتاب «من قاتل پسرتان هستم» اثر احمد دهقان در دانشگاه سواس انگلستان خبر داد و گفت: این برنامه شهریور ماه سال جاری در لندن برگزار می‌شود.
وی ادامه داد: با توجه به اینکه بخش زیادی از مخاطبان انگلیسی زبان کتاب‌های ترجمه شده از ایران در دانشگاه‌ها هستند، ما چند سالی است که نشست‌های این‌چنینی را با حضور نویسندگان و منتقدات ایرانی و خارجی در دانشگاه‌های کشورهای مختلف برگزار می‌کنیم، چنین نشست‌های کمک قابل توجهی به پذیرش کتاب در جامعه مخاطب دارد.
شحنه‌تبار گفت: احمد دهقان نویسنده کتاب، کارولین کراسکری مترجم و پال اسپراکمن که اثر پیشین این نویسنده «سفر به گرای 270 درجه» را نیز به زبان انگلیسی ترجمه کرده است، در این نشست حضور داشته و سخنرانی خواهند کرد. هم‌چنین در نظر داریم تا امکانی فراهم کنیم که فیلم «پاداش سکوت» مازیار میری که با اقتباس از رمان احمد دهقان ساخته شده است، نیز نمایش داده شود.
«من قاتل پسرتان هستم» مجموعه داستانی از احمد دهقان است که به تاثیرات جنگ پرداخته است. داستان‌هایی تلخ و در عین حال واقعی از مردان جنگ که بعد از جنگ سختی‌های بسیاری را متحمل شدند. دهقان این کتاب را در سال 83 منتشر کرد و پس از آن با انتقادات بسیاری روبرو شد،.
او در دفاع از کتابش گفته است: «داستان اگر انسانی نباشد و داستان جنگ اگر به سرنوشت انسان‌ها نپردازد، شکست می‌خورد. عده‌ای افراطی همه آدم‌ها را در خط کشی ساختگی خود جا می‌دهند و نویسندگان را طبقه‌بندی می‌کنند. آنان نمی‌خواهند نویسنده خودش باشد و چنان جوی ایجاد می‌کنند که ادبیات ریا و دروغگویی شکل میگیرد؛ در حالی که اگر هر کسی داستان خود را بنویسد، داستان و رمان به معنای واقعی خلق می‌شود و ادبیات زلال و پاک پا میگیرد.
حوزه اعتقادی رزمندگان درباره‌ی جنگی که در آن شرکت داشته‌اند و جوانی‌شان را به پای آن ریخته‌اند، حوزه قابل احترامی است. در همه جای دنیا این طور بوده. اما کسانی که امروزه یخه‌درانی می‌کنند و فریاد می‌کشند، بی‌هنرانی هستند که در جنگ حتی از دور هم دستی بر آتش نداشته‌اند، ولی همه‌چیزشان را از جنگ دارند که اگر جنگی نبود، امروز در سر چهارراه‌ها می‌دیدی‌شان که آکاردئون می‌‌زنند.
به شعار دادن عادت کرده‌ایم و فکر می‌کنیم ادبیات جنگ، شعار است؛ مثل ادبیات دوران شوروی سابق که همه می‌خواستند «زمین نوآباد» نوشته شود. فضای روحانی جنگ با فریاد و ریا و دغل به دست نیامد. صدها هزار انسان آرمانگرا در جایی به نام جبهه جمع شدند و توانستند بزرگترین تحول اجتماعی و فردی را بیافرینند. آدم‌های جنگ همین آدم‌های کوچه و بازار بودند. اما این آن چیزی نیست که دوستان می‌خواهند بعد از 20 سال تفسیر کنند. آدم‌های جنگ، آدم‌های معمولی بودند که آمدند متحول شدند، ولی این تحول در شهر بزرگ جبهه به وجود آمد.
کسانی که می‌خواهند بگویند «من قاتل پسرتان هستم» ارزشی نیست، به دنبال این هستند که یک نفر مانیفست بنویسد؛ اما من داستان‌نویس هستم، نه مانیفست‌نویس. چند منتقد ادبی لفظ «ادبیات اعتراض» را درباره این مجموعه به کار برده‌اند. این اعتراض به سرنوشت آدم‌های پس از جنگ است، نه به خود آنها؛ من به آدم‌ها اعتراض ندارم، سرنوشت اینان را خواسته‌ام بنویسم و زندگی‌شان را پس از جنگ ببینم. چرا یک لحظه نگاه به پس از جنگ ناخوشایند است؟ کسانی با این نوع نگاه مخالفت می‌کنند که خودشان مسئول سرنوشت آن افراد بوده‌اند. این نوع ادبیات حتما در ادبیات دفاع مقدس می‌گنجد، ولی می‌تواند «ادبیات اعتراض» باشد، یا هر اسم دیگری که بر آن می‌گذارند.
«من قاتل پسرتان هستم» با ترجمه کارولین کراسکری شهریور ماه سال 1394 منتشر و در نمایشگاه کتاب فرانکفورت 2016 رونمایی شد.
