«انجمن سینمای جوانان ایران» یکی از قدیمیترین نهادهای فرهنگی کشور است که در سال ۱۳۵۳ با عنوان «سینمای آزاد ایران» تأسیس شد و از سال ۱۳۵۴، شروع به عضوگیری و تشکیل کلاسهای آموزشی کرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در سال ۱۳۶۴، این انجمن با حمایت معاونت امور سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، فعالیت مجدد خود را از سر گرفت. این انجمن با گسترش دامنه فعالیت خود و تاسیس تدریجی بیش از ۵۰ نمایندگی و دفتر در سراسر کشور، عملا دارای پنانسیل بالقوه و بالفعلی در تولید آثار سینمایی است که نه تنها در داخل کشور که در منطقه و سطح جهان حرفی برای گفتن دارد.
موفقیتهای سینمای کوتاه ایران هرچند قابل تامل است اما در این که این سینما چقدر در جهت سیاستهای فرهنگی کشور موفق عمل کرده، جای حرف دارد. این سینما به دلیل نداشتن «چرخه اقتصادی» نیازمند سرمایهگذاری دولت و بخش خصوصی است.
به ندرت اتفاق میافتد تا یک فیلم به مدد جوایز نقدیای که میگیرد امکان ساخت برای فیلمساز را مهیا کند. سینمای کوتاه نه تنها در اکران که در پخش تلویزیونی نیز با محدودیتهای متعددی روبهرو است که دلیل این محرومیت از دیده شدن، بیش از آنکه به برنامهریزیهای فرهنگی مرتبط باشد، به سلایق مدیریتی برمیگردد.
با توجه به نهضتهای هنری در سطح جهان بخصوص در خصوص آثار تصویری، بسیاری از مدیران ما هنوز فیلم کوتاه را جدی نمیگیرند. گویا این دسته از مدیران ساخت فیلم کوتاه را دستگرمی کارگردانان جوان برای ورود به فیلم بلند تلقی میکنند. به همین دلیل نه فیلم و نه فیلمساز سینمای کوتاه در برنامهریزیهای فرهنگی چندان به حساب نمیآیند. در حالی که در همه جای دنیا فیلم کوتاه یک هنر مستقل مثل سایر قالبهای هنری است. اغلب هنرمندان این سینما با دهها فیلم کوتاه همچنان به ساخت این گونه آثار مصر هستند.
چگونه میتوان انتظار داشت شاعری رباعی و دوبیتی بگوید اما در کنار شاعرانی که قصیده و غزل میگویند به حساب نیایند. سینما در معنای کل آن سینما است با همه قوانین حاکم بر آن، با این تفاوت که در زمان نمایش آن ممکن است کوتاه یا بلند باشد.
همچنین با توجه به رشد دیجیتال و فضای مجازی لزوم توجه به این سینما بیشتر حس میشود. با همه ظرفیتهای نهفته در فیلم کوتاه باید از این نوع سینما به نفع حفظ ارزشهای انقلاب و صدور آن بهره گرفت. «جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران»، «فیلم صد»، «سما» و یکی دو جشنواره دیگر در کنار جشنوارههای محفلی نمیتواند همه ظرفیتهای فیلم کوتاه را به منصه ظهور برساند. بخصوص که در این جشنوارهها سهم سینمای دفاع مقدس بسیار اندک است.
ایجاد جشنواره مستقل کوتاه با موضوع دفاع مقدس، انقلاب و مواردی مثل این، بیشتر از آنکه در خدمت سینمای ارزشمند انقلاب و دفاع مقدس باشد این نوع سینما را جزیرهای میکند. سینمای دفاع مقدس و انقلاب باید در کنار سایر آثار کوتاه دیده شود نه در محفلهای خصوصی. به تعبیری جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران باید بهانهای باشد برای دیدن آثار سینمایی دفاع مقدس.
متاسفانه برخی از فیلمسازانی که نمیخواهند از حضور در جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه محروم شوند، دست به ساخت فیلم کوتاه میزنند تا به هر طریقی شده نامشان در سیاهه فیلمسازان کوتاه دیده شود. از طرفی مدیران جشنواره نیز برای خالی نبودن لیست فیلمهای دفاع مقدسی، این گونه آثار را میپذیرند و ممکن است برای خالی نبودن عریضه یکی دو جایزه فرمایشی هم در این بخش داده شود که در نهایت این نوع نگاه، نه به نفع سینمای کوتاه دفاع مقدس است نه فیلمساز و نه جشنواره.
مشکل شاید چندان به فیلمساز برنگردد چرا که او توان مالی برای ورود به عرصه دفاع مقدس و انقلاب اسلامی را ندارد. بویژه اینکه اغلب فیلمسازان با هزینه شخصی فیلم میسازند. از این جاست که نقش نهادهای دولتی و تشکلهای مردمی و بخش خصوصی مهم میشود.
ادبیات دفاع مقدس گنجینهای غنی برای تولید فیلم کوتاه است که به دلیل نداشتن پشتوانه مالی مجال بروز ندارد. فیلمساز سینمای کوتاه برای تامین حداقلها در مضیقه است. چگونه میتوان از او انتظار داشت با همه توانش وارد این عرصه شود. محرومیت از شهرک سینمای دفاع مقدس، ادوات نظامی، لباس، جلوهای ویژه میدانی و کامپیوتری سبب شده که سینمای دفاع مقدس در حوزه فیلم کوتاه یا حضور نداشته باشد یا حضوری حاشیهای و کم رمق داشته باشد.
جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران بسیار حرفهای در سطح جهانی عمل میکند اما این توفیق بدون رشد در بخش سینمای دفاع مقدس و انقلاب اسلامی، برای ایران اسلامی دلگرم کننده نیست. برای جبران این مهم لازم است تا نهادهای فرهنگی حضور چشمگیرتری در حوزه دفاع مقدس و حمایت مالی و معنوی از کارگردانان این حوزه داشته باشند تا مدعی باشیم جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران در جهت اهداف نظام اسلامی ایران حرکت میکند.
انتهای پیام/ 161