کارگاهی به رنگ عاشقی/ اینجا لباس «علی اصغرها» را می‌دوزند

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، عددهای تقویم که روزهای پایانی ماه ذی الحجه را نشان می دهد کوچه و خیابان های شهر و روستا تب و تاب دیگری می گیرند،. علم حسینیه و تکایا برافراشته می شود و دل های مشتاق، گرم عزاداری حسینی(ع) می شوند، این حال عجیب، این شور شیرین، ثمره خون ثارلله است که از 1400 سال پیش تاکنون آتشی در دل عاشقان حسین(ع) روشن کرده است که خاموش نمی شود و برعکس گویی هر سال که می گذرد آتش آن بیشتر شعله می گیرد.

برای خانم هایی که پای چرخ خیاطی در کارگاه لباس دوزی همایش شیرخوارگان حسینی نشسته اند ماه محرم امسال کمی زودتر شروع شده است، هر سال در اولین جمعه ماه محرم الحرام مراسم شیرخوارگان حسینی(ع) در 41 کشور جهان و چهار هزار شهر و روستا برپا می شود.

در این مراسم مادرها کودکان شیرخوار خود را به یاد شهید شیرخواره دشت کربلا که بر روی دستان پدر مورد اصابت تیر حرمله قرار گرفت روی دست می گیرند. حالا این خانم ها کنار هم جمع شده اند تا لباس شیرخوارگان حسینی را بدوزند. به همین منظور واحد پیروان عترت هیات رزمندگان اسلام کارگاهی از دوخت این لباس ها در مجتمع امام خمینی(ره) واقع در نزدیکی مصلی برپا کرده اند.

روی در ورودی علامت با وضو وارد شوید نصب است. خانم ها هر روز صبح بعد از نماز صبح و خوردن صبحانه و قرائت دعای عهد کارشان را با وضو شروع می کنند. عده ای مشغول برش زدن پارچه ها و اصلاح پارچه های بریده شده می شوند و مابقی نیز پشت چرخ های بزرگ خیاطی کار می کنند. بین صدای قیژ قیژ چرخ ها گاهی صدای صلوات فضا را پر می کند.

انقدر با عشق و علاقه کار آغاز می شود که بعد از گذشت چند ساعت خستگی در چهره کسی دیده نمی شود. برای کسانی که با پای دل به این کارگاه آمده اند، دل کندن از کاری که به عشق شش ماهه حسین(ع) انجام می شود سخت است. یکی از خانم ها می گوید از همین حالا که چند روزی بیشتر به انتهای کار نمانده دلم تنگ شده است.

 

خادمان حضرت علی اصغر(ع)

اینجا داخل کارگاه همه خودشان را خادم حضرت علی اصغر(ع) می دانند. خودجوش هرکس دنبال کاری است تا انجام دهد، می دانند این سفره نعمت چند صباحی بیشتر مهمان ندارد، تا هست باید از فرصت استفاده کرد.

اعظم پرندین از خادمان کارگاه مدام در حال برطرف کردن نیاز خانم هاست. صدایش می زنند مادر، چون اگر نباشد پیدا کردن بعضی چیزها سخت است. پرندین چند روز است که از صبح تا شب در کارگاه کنار خانم های دوزنده است، 10 سال می شود که در هیات رزمندگان افتخار خادمی خاندان اهل بیت(ع) را دارد.

او در توضیح کار می گوید: «14 هزار و 500 لباس تاکنون دوخته شده است و تقریبا روزی 30 نفر در کارگاه مشغول به کار هستند، قبل از شروع کار در کارگاه برخی بانیان پارچه ها را برای برش به منزل بردند. خیلی از خادمین از راه های دور مثل شهرری، کرج و شهرهای اطراف تهران می آیند که این موضوع در نوع خودش جالب است، خانمی چند روز پیش به کارگاه آمد که با اینکه در پاهایش میله داشت و به سختی راه می رفت، اما می گفت که دلش می خواهد بماند و کار کند.»

هرکسی که قدم در این محل گذاشته است با نیت آمده، هرکس هم که جدید به گروه اضافه می شود خانم های قدیمی تر سفارش می کنند با نیت بیاید که محال است دست خالی برگردد، با این اعتقاد و عشق و علاقه خدمتگزاری اهل بیت(ع) است که بعضی از خانم ها حتی شب ها هم در کارگاه می مانند. خانم حسینی یکی دیگر از خادمان نیت کرده است خداوند نامه عمرش را با شهادت امضا کند. او می گوید: «آدم های گرفتار دور و برم زیاد دارم که به نیت هرکدامشان لباس قیچی زدم. اما نیت خودم خاص است و از خدا می خواهم روحم را به آن درجه برساند که پایان کارم شهادت باشد.»

 

اینجا فرقی با کربلا ندارد

خانم سمیعی خانه دار است و دو روز می شود که به جمع خادمان کارگاه اضافه شده. پشت یکی از چرخ ها نشسته است و همانطور که تند و تند پارچه های سبز را در امتداد هم زیر سوزن چرخ می گذارد از سال ها فعالیت و همراهی اش در کارهای هیات می گوید: «از همان ابتدای کار نیتمان خدایی بود، از روز اول خودمان را وقف هیات کردیم، سال هاست در راه اباعبدالله بودم و الان هم برای باب الحوائج سه ساله اباعبدالله خادمی می کنم.»

سمیعی تنها حاجتش بودن و ماندن در مسیر اهل بیت(ع) است. با بغضی که سعی درپنهان کردن آن دارد می گوید: «اینجا فرقی با کربلا ندارد. خیلی ها آمدند که تا به حال در چنین فضایی نبوده اند اما وقتی وارد کارگاه شدند و حال خوب اینجا را دیدند مشتاق شدند کار کنند.»

سمیعی حضور در کارگاه را عنایت خود ائمه می داند، می گوید خیلی از نزدیکان بودند که با آن ها پیشنهاد دادیم کمک کنند اما بهانه آوردند، در واقع سعادتش را نداشتند، این سعادت و نظر ویژه حضر علی اصغر(ع) است که قسمت ما شد.

 

اهل بیت(ع) هیچ کار کوچکی را بی جواب نمی‌گذارند

الناز سادات رجبی از کارمندان آموزش و پرورش یکی از خادمین جوان کارگاه است. وی می گوید: «هر کس به اینجا آمده با قسمتی آمده است، هیچ برنامه ریزی قبلی در کار نبوده است، مثل خود من که فکرش را نمی کردمف بیایم.» او خادمی اباعبدالله را بهترین نیت می داند و ادامه می دهد: «کارها همه به خوبی جلو می رود چرا که صاحب اصلی کار کسی دیگر است، با خانواده ای طرف هستیم که کوچکترین قدیم که برمی داریم بی جواب نمی گذارند.»

انتهای پیام/ 141