به گزارش دفاع پرس، پاوه و روستاهای اطرافش هرچند در اولین سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی دستخوش التهاباتی بودند که ضدانقلابیون رقم زدند، اما این منطقه از مردمی وفادار به نظام اسلامی بهره میبرد که هیچگاه تحتتأثیر تبلیغات جداییطلبانه قرار نگرفتند و دوشادوش سایر هموطنانشان علیه ضدانقلاب و همچنین دشمنان متجاوز جنگیدند. شهدای روستای دزاور از توابع پاوه مصداقی بارز از رشادت مردان این سامان است که در ایام سالروز آزادسازی پاوه نگاهی به زندگی تا شهادت عبدالله وطندوست و احمد رجبی دو تن از شهدای دزاور میاندازیم.
عبدالله یکم مهر ماه 1326 در دزاور به دنیا آمد. در دوران کودکی کنار دیگر برادرانش به باغداری مشغول شد. در سن 20 سالگی مادر خود را از دست داد و همراه سایر برادران در کار باغداری به پدر خود کمک کرد تا اینکه پدرش نیز که از اعضای شورای خانه اصناف محل بود، در سال 1356 فوت کرد.
شهید عبدالله در سال 1352 ازدواج کرد و ثمره ازدواجش 3 فرزند بود که همگی اکنون مدارک علمی را کسب کرده و مشغول خدمت در ادارات دولتی هستند.
پس از انقلاب و با وقوع جنگ تحمیلی، دزاور با توجه به اینکه با کشور عراق هممرز است، در همان روزهای آغازین جنگ توسط رژیم عراق و گروهکهای ضدانقلاب به طور کلی تخریب شد و مردم روستا به شهرهای مریوان و پاوه مهاجرت کردند. عبدالله که روحی سرشار از معنویت داشت و در جهت خدمت به مردم از هیچ کوششی دریغ نمیکرد، سال 60 به پایگاه بسیج مراجعه کرد و اندکی بعد به عضویت سپاه درآمد و در سنگر اسلام مشغول خدمت شد.
از آنجا که با منطقه آشنایی داشت به خط مقدم جبهه فرستاده شد تا آن جا مشغول خدمت شود. در این اثنا به شهید خبر دادند که پسرت به دنیا آمده است. چون شهید علاقه فراوانی به امام و جبهه و خاک وطن داشت، جبهه را به دیدن نوزاد خود ترجیح داد و یک ماه بعد از تولد فرزندش در سن 36 سالگی در تاریخ اولآبان ماه 68 در جبهه بر اثر اصابت ترکش خمپاره دشمن به درجه رفیع شهادت نائل شد و در نهایت نتوانست به دیدار فرزند خویش برود.
بخشی از وصیتنامه شهید
«... به همه دوستان که فرصت خداحافظی نشد، سلام مرا برسانید و اطاعت کامل از امام امت را توصیه کنید، از آشنایان، بستگان و خصوصاً آنان که از دوستان امام هستند خداحافظی میکنم، حلالیت میطلبم. بگویید باید در مقابل ظلم ایستاد و باید مردم محروم و مظلوم را نجات داد و باید در این راه راحت زندگی کردن را کنار بگذاریم که مظلومان و محرومان زیر یوغ ستمگرانند و خدا ما را تکلیف به قیام کرده است. دوست ندارم که آنان که امام امت را دوست ندارند هر که باشد، حتی قدمی در تشییع جنازهام بردارند چراکه ما انشاءالله راه عاشقانه حسین (ع) را طی نمودیم...»
زندگی تا شهادت احمد رجبی
احمد رجبی در سال 1306 در یکی از روستاهای دور افتاده بین مریوان و پاوه به نام دزاور دیده به جهان گشود و در خانوادهای مذهبی رشد یافت.
احمد در دوران جوانی و نوجوانی همیشه با پدر و مادر خود به مسجد محل میرفت. فردی بسیار دوستداشتنی زبانزد خاص و عام بود. احمد که در جوانی به علت فقر فرهنگی و نبود امکانات آموزشی از تحصیل علم محروم شد برای امرار معاش همراه پدر دوش به دوش خانواده به کار باغداری مشغول شد. مادر احمد علاوه بر کمک به شوهر و بچههایش در کار دامداری نیز مشغول بود. احمد بزرگ و بزرگتر شد و پدر و مادر احمد برای پسرشان به خواستگاری رفتند. بعد از مدتی احمد ازدواج کرد. احمد با کلی سختیهایی که در زندگی برایش پیش آماده بود دست و پنجه نرم میکرد و حاصل ازدواج خاتون خانم 6 فرزند بود. فعالیتهای سیاسی احمد از سال 1356 شروع شد. جنگ ایران و عراق که شروع شد گروهکهای داخلی به روستا حملهور شدند و احمد مجبور شد شبانه به طرف شهرستان پاوه حرکت کند. احمد به خاطر فعالیتهای انقلابیاش از سوی دشمنان داخلی تحت تعقیب بود. در پاوه به محض اسکان خانوادهاش، به بسیج رفت و ثبت نام کرد.
از آن پس احمد با حضور خود در خط مقدم نقطه صفر مرزی مقابل دشمن ایستادگی کرد تا اینکه در عملیات پاکسازی منطقه نوسود از وجود اشرار، در تاریخ 16آبانماه 1361 به درجه رفیع شهادت نائل شد و در گلزار شهدای نودشه آرام گرفت.
منبع:روزنامه جوان
