به گزارش خبرنگار
ساجد، شهید «احمد رحیمی نهوجی» 11 اردیبهشت 1331 در اردستان چشم به جهان گشود. وی با آغاز جنگ تحمیلی عازم جبهه حق علیه باطل شد و سرانجام سوم مهر ماه 1359 در قصرشیرین به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید:
«بسمه تعالی
مدتی است می‌خواهم وصيت‌نامه‌ای بنويسم؛ اما فرصت مناسبی به‌دست نمی‌آورم. امروز، پيش از رفتن به قصر شيرين از مجالی که پيش آمده، استفاده می‌کنم و چند کلمه‌ای با مادر، برادرانم و دوستان عزيز سپاهيم و با امت قهرمان مسلمانم صحبت می‌کنم.
به مادرم می‌گويم، بر تو بشارت باد که خداوند اين سعادت را نصيب تو کرد که فرزندت در راه خدا و برای تحقق آرمانش شهيد شد؛ البته اگر مورد قبول حضرت حق قرار گيرد و دعا کنيد که خداوند فنا شدن اين جسم بی‌ارزش را مورد قبول قرار دهد.
مادر مهربان، برادران عزيز، آيا می‌دانيد که هدف خداوند از خلقت ما چه بوده است؟ آيا می‌دانيد که زندگی اين دنيا ابدی نيست؟ و سرانجام آيا می‌دانيد که همه‌ی ما رفتنی هستيم؟ پس چرا وقت را تلف می‌کنيم؟ عزيزان من، مگر بچه‌های شما با ديگران فرقی دارند؟
انتظارم از مادر و برادرانم اين است که:
1- در مرگ من ماتم نگيريد و در نظر داشته باشيد برادرانی که در پاوه و سنندج و اماکن ديگر با چه وضع فجيعی به شهادت رسيدند.
2- هميشه گوش به فرمان امام (ره) باشيد و از اين نعمت گران‌بها که خداوند نصيب ما کرده است، حداکثر استفاده را بنماييد.
3- هميشه به ياد مستمندان و مستضعفان باشيد و برنامه‌ی زندگی خود را طوری تنظيم کنيد تا با کسانی معاشرت کنيد که دلسوز انقلابند، با کسانی که با عمل خود انقلاب را ياری می‌دهند.
و شما اي دوستان عزيز سپاهي‌ام! راهی را که شما انتخاب کرده‌ايد، مسيری است با مسئوليتی بس سنگين، حس می‌کنيد که چه می‌گويم، حداقل آن مسئوليت، حفاظت از خون شهدای پاسدارمان است. براستی چشم امت انقلابی ما به شما است. امت ما منتظر است که با پيشتازی شما، انقلاب اسلامی در جهان شکوفا شود.
و بالاخره شما ای امت مسلمان ايران! قدر اين ابرمرد را بدانيد. از بيانات گهربارش استفاده‌کنيد که براستی خداوند محبت عظيمی به ما نموده و در اين برهه از تاريخ، چنين رهبری را به ما هديه کرده است قدرش را بدانيد که فردا در روز جزا در پيشگاه خداوند، سرافکنده و شرمسار نباشيم و برای من نيز دعا کنيد که خداوند، ذره‌‌ای از لطف و مرحمت بی‌کران خود را نصيب من نيز نموده و مرا در روز رستاخيز رسوا نکند.
برايم دعا کنيد؛ زيرا احتياج فراوانی به دعای شما امت شهيدپرور دارم، دعايم کنيد، بلکه خداوند از سر تقصيراتم بگذرد.
و براستی خدای را شکر می‌گويم که ثروتی هم ندارم که برايم دردسری ايجاد کند. اگر چيزی پيدا شود که به من تعلق داشت، همه آن‌ها را به مستمندان و ضعفا ببخشيد.
نذری دارم که مادرم می‌داند و آن هم تقبل يک کودک مستمند و بزرگ کردن اوست که موقع تشريف فرمايی امام (ره) از پاريس نذر کرده بودم.
باز هم عازجزانه می‌خواهم که دعايم کنيد و گوش به فرمان امام (ره) باشيد.
احمد رحيمی نهوجی»
انتهای پیام/ 111
