کارشناسان بنی‌صدر تانک‌های عراقی را ماکت می‌دیدند!

به گزارش دفاع پرس،  اما آنطور که پیر و مراد ما مقام معظم رهبری فرمودهاند: «روز 31 شهریور 59 جنگ در واقع آغاز نشد- آن روز تهران بمباران شد- جنگ از پیش شروع شده بود. اگر مسئولانى که آن روز در رأس کار بودند- همان کسانى که بعد هم نشان دادند لیاقت اداره کشور را ندارند- میفهمیدند، تشخیص میدادند و آمادگى خود را بالا میبردند، نه خرمشهر آن جور میشد، نه قصرشیرین آن جور میشد، نه برخى از مناطق دیگر مرزى.» بنابراین باید شروع جنگ را در روزها و حتی ماههای قبل از تاریخ 31 شهریور جستوجو کرد. به این ترتیب مشاهده میکنیم از ماهها قبل از آغاز رسمی جنگ تحمیلی ارتش عراق اقدام به تجاوز محدود و بمباران مناطق مختلف کشورمان میکرد. اما در روزهای 15 و 16 شهریورماه 59 تجاوزی علنی و جدی را در منطقه عمومی قصرشیرین به نمایش گذاشت که به واقع یک اردوکشی تمام عیار محسوب میشد. سالروز این واقعه مغفول مانده دفاع مقدس را بهانهای قرار دادیم تا مروری به وقایع تابستان پرالتهاب سال 59 به عنوان آن بخشی از دفاع مقدس بیندازیم که همواره از توجه به آن غفلت میشود.

از 15 تیر تا 15 مرداد

از 15 تیرماه 1359 ارتش بعث عراق تجاوز خود را به قصرشیرین آغاز کرد. نیروهای نظامی این کشور از فروردین ماه همین سال اقدام به افزایش نیروهای خود در مناطق مرزی قصرشیرین کرده بودند که این اقدام آنها با تجهیز و آموزش مردم عادی توسط یگانهای سپاه پاسخ داده شد. در 15 تیرماه اما عراق چندین پاسگاه مرزی در قصرشیرین را مورد هدف قرار داد. این تبادل آتش تا جایی ادامه پیدا کرد که 16 روز بعد، یعنی در یکم مردادماه بعثیها پاسگاههای مرزی خان لیلی، نفتشهر و مناطق مسکونی را هدف توپخانه قرار دادند که این بار تجاوز آشکار آنها با تیراندازی متقابل رزمندگان کشورمان پاسخ داده شد. این وضعیت ادامه داشت تا اینکه صبح روز بعد، یعنی در دوم مردادماه تانکهای عراقی در پناه آتش توپخانه حرکت محدودی را به سوی نفت شهر انجام دادند. آنها که گویی مشغول مزه کردن توان رزمندگان ایرانی بودند، با مقاومت شدید نیروهای ژاندارمری مستقر در منطقه و همچنین با کمکهای مردمی پاسخی درخور دریافت کرده و عقبنشینی کردند.

اما دشمنی که قصد داشت تا چند ماه بعد یورشی همهجانبه را به کشورمان آغاز کند، تا 15 مردادماه حملات نسبتاً محدود خود را دنبال کرد. چنانچه در 5مرداد 59 بعثیها با حمله هوایی و آتش شدید توپخانه مناطق مرزی غرب کشور را مورد هجوم قرار دادند. در این روز دکل مخابراتی عراق در قوره تو مورد اصابت نیروهای ایران قرار گرفت. در 7 و 8 مرداد نیز عراق سراسر نوار مرزی قصرشیرین به طول نزدیک 170 کیلومتر را به صورتی بیسابقه و بسیار گسترده زیر آتش توپخانه قرارداد که هنگ مرزی قصرشیرین مهمترین هدف عراق بود و تأسیسات برق منطقه که هنوز در دهسلیم به عنوان یادمان دفاعمقدس حفظ میشود منهدم و برق شهر قطع شد. منبع آب آشامیدنی تنگاب منهدم و چاههای نفت در نفتشهر مورد هدف قرار گرفته و به آتش کشیده شد که نیروهای مرزی ایران هم مناطق نفتی خانقین و بانمیل را گلوله باران کردند.

بازتابهای داخلی تهاجم دشمن

اما تجاوزات آشکار دشمن در داخل کشور واکنشهایی را دربرداشت. غیر از عموم مردم، گروههای سیاسی نیز اعتراضخود را به دولتمردان اعلام میکردند. حتی گروهک ضدانقلاب منافقین به جهت فریب افکار عمومی اعلام کرده بود حاضر است نیروهای خود را برای تقویت مرزها اعزام کند! اما دولت وقت بنیصدر که خیانت آشکارش تنها یک سال بعد برای همه محرز شد، همچنان دست روی دست گذاشته بود و کارشناسانی را هم که به جبههها اعزام میکرد، تنها با عنوان اینکه ایران در زمان طاغوت ژاندارم منطقه بوده است و عراق جرئت رویارویی با ارتش کشورمان را ندارد، تهدیدهای عملی عراق را نادیده میگرفتند. سردار همدانی که در آن مقطع به همراه بچههای سپاه همدان خطی را در مناطق غربی کشور تشکیل داده بودند در این خصوص میگوید: یکبار افرادی از سوی رئیسجمهور وقت بنیصدر خائن به منطقه آمدند. ما آنها را برای شناسایی به نزدیک مرز بردیم و تانکهای آماده به حمله دشمن را نشانشان دادیم. اما در نهایت آنها عنوان کردند که این تانکها ماکت هستند و دشمن در جهت ایجاد جنگ روانی است! اهمال کاریهای دولت بنیصدر ادامه داشت و این اجازه را به ارتش بعث میداد تا تحرکات خود را گسترش دهد.

از 16 مرداد تا 15 شهریور

با فرارسیدن ایام میانی مردادماه 59 فرماندهان نظامی به این نتیجه رسیدند که باید کاری انجام دهند. بنابراین واحدهایی از یگانهای لشکر 81 زرهی کرمانشاه به مرزهای غربی اعزام شدند. روز بعد نیز عراقیها مردم محلی خود را از مرزها دور کردند و به این ترتیب خود را آماده یک جنگ تمام عیار میکردند. 21 مردادماه که مصادف با عید فطر بود، مردم سراسر کشور و خصوصاً مناطق مرزنشین در نماز روز عید خواستار اقدامات جدی در مقابله با تهدیدات دشمن شدند. اما در مرزهای جنوبی و خصوصاً مرز شملچه که نزدیکترین حد به شهر مهم خرمشهر بود تجاوزات دشمن جدیتر از قبل دنبال میشد. در همین ایام دو تن از نیروهای سپاه خرمشهر در مقابله با دشمن به شهادت رسیدند و شهید جهانآرا سعی میکرد خطوط نیروهایش در مناطق مرزی را استحکام ببخشد. رزمندگانی از شهر آبادان برای پیوستن به مدافعان خرمشهری اعلام آمادگی کردند.

در این ایام در جبهههای غربی آرامشی نسبتی برقرار شده بود. اما 31 مردادماه عراقیها با آغاز درگیریها حتی سعی کردند تا شهرهای مرزی کرمانشاه را اشغال کنند که با مقاومت مردمی روبهرو شدند. در روزهای بعدی نیز این تجاوزات ادامه یافت تا اینکه در 15 و 16 شهریور 59 اتفاقی که نمیبایست بیفتد افتاد. در این دو روز شدت اقدامات دشمن به حدی بود که میتوان شروع رسمی جنگ را نیمه شهریور 59 دانست!

جاده مواصلاتی قصرشیرین به نفتشهر با کمک 100دستگاه تانک به تصرف ارتش عراق درآمد. پاسگاه زینلکش و خان لیلی کاملاً منهدم شدند، هواپیماهای عراقی بر فراز قصرشیرین به پرواز در آمدند و مناطق اطراف شهر را هدف قرار دادند. شش فروند هلیکوپتر عراق محل استقرار نیروهای ارتش را موشک باران کردند، به دنبال حملات سنگین زمینی و هوایی که بیشترین تمرکز خود را بر روی مناطق مسکونی داشت و از سویی نیروها و تجهیزات کمکی به منطقه ارسال نشد و بیمارستان شهر دیگر جوابگوی پذیرش مجروحان نبودند مردم تخلیه شهر را آغاز کردند. یک فروند هواپیمای شکاری و یک فروند هلیکوپتر ایران بر فراز شهر هدف قرار گرفته و در ارتفاعات منطقه سقوط کردند.

با وجود تجاوز علنی دشمن، اهمالکاری همچنان از سوی فرمانده وقت قوا بنیصدر ادامه داشت تا اینکه در 31 شهریور چنان غافلگیری به مرزهایمان اعمال شد که دشمن تا پنج روز بعدی در جنوب خود را به قلب خوزستان یعنی تا 15 کیلومتری اهواز رساند و در غرب نیز تا آن مقدار پیشروی کرد که برای شهرهای مهم خود چون بغداد حاشیه امنی ایجاد کند. هرچند همت رزمندگان و فرماندهی بیچون و چرای امام تمامی معادلاتشان را برهم زد.