به گزارش دفاع پرس، در زمستان و ایام عید و دهه ی فجر معمولا با مقداری شیر خشک و شکر شیرینی درست می کردیم. شیرینی که شکل شکلات بود و داخل قوطی نگهداری می شد. این شکلات ماندگار، گاهی برای دهه ی فجر تهیه و آماده می شد و برای عید هم می ماند، مشکلی ایجاد نمی کرد و تقریبا سالم بود، و فقط کمی سفت می شد که قابل تحمل بود.
تا اینکه یک نوع شیرینی دیگر مد شد. بچه ها برای عید نان ها را تکه تکه کرده در روغن سرخ می کردند سپس نان های سرخ شده را در آب شکر نگه می داشتند تا شیرین شود، وجود روغن در نان ها وقتی می ماند باکتری ایجاد می کرد و گاهی اسهال را رواج می داد.
اسهال در اردوگاه یک بیماری عادی بود. یک روز که من از این شیرینی ها مصرف کرده و دچار اسهال شده بودم، شنیدم که دکتر عراقی آمده و در بهداری مستقر شده فوری سراغ او رفتیم و بیماریم را گفتم. او نیز چند قرص به من داد در همان موقع یک اسیر دیگر برای سرماخوردگی مراجعه کرد.
دکتر به جای قرص، دستور داد که ۲۴ ساعت او را به زندان بفرستد! هر چه اسیر التماس کرد فایده ای نداشت و دکتر گفت: داروی سرماخوردگی یعنی زندان! بیچاره را به زندان بردند و چون در زندان فقط یک تکه نان و یک لیوان آب می دادند کار مشکل بود.
برای رساندن مقداری غذا به یک زندانی چند نفر باید دست به کار می شدند. غذا در یک پلاستیک ریخته می شد ودر چند نقطه چندین نفر به نگهبانی می ایستد تا یک نفر بتواند از درب زندان بالا رفته و از دریچه غذا را داخل زندان بیندازد. اگر سربازی این افراد را موقع ارتکاب جرم می دید مجبور بودند فرار کنند. اگر شناسایی می شدند، آنها نیز زندانی شده در ضمن کتک مفصلی هم می خوردند.
بخشی از خاطرات سرهنگ آزاده پاسدار گشتاسب رستمی
