گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس ـ حمید محجوب؛ شهیدی در وصیتنامه‌ای به مادرش سفارش کرده بود: «مادرجان؛ من می‌روم، امّا اگر زنده برنگشتم، به یاد محسن زهرا (س) گریه کن و اگر سلاح دشمن قلبم را پاره پاره کرد، به یاد حسنش (ع) گریه کن و اگر تیر بر تارک سرم خورد و آن را دو نیم کرد، به یاد همسرش علی (ع) گریه کن و اگر بدنم را پاره و لهیده یافتی، به یاد حسینش (ع) گریه کن. ولی اگر جسمم را دیگر هرگز نیافتی، به یاد مادر سادات اشک بریز که من نیز به یاد او بار‌ها گریه کردم و همیشه گریه خواهم کرد؛ چون از او مظلوم‌تر سراغ ندارم و اینک می‌روم تا انتقام سیلی زهرا بگیرم...»
چه خوب وصیتی برای مادرش نگارش کرده بود. این روز‌ها و شب‌ها، حال و هوای دلمان با آغاز ایام حزن فاطمیه، زهرایی است. آن بانوی بلندمرتبه‌ای که نامش و یادش کلید فتوحات بود برای رزمندگان در زمان عملیات‌های جنگ تحمیلی و ذکر توسلی بود برای شهدای عزیزمان.
شهید مدافع حرم ابوالفضل نیکزاد، یکی از دوستان صمیمی این حقیر که یادم هست همیشه در اتاق کارش و بالای سرش نوشته‌ای را با همین مضمون حک کرده بود و آخر هم به وصال عشق رسید و در سن جوانی توفیق شهادت پیدا کرد و جانش را در راه اسلام و ولایت فدا کرد و بهترین لقب دنیا، با نام مدافع حرم زنیب (س) را از آن خود کرد.
می روم تا انتقام سیلی زهرا بگیرم یک شعار و یا حرف نیست، بلکه یک باور قلبی و عمقی است که همه‌ی شهدای عزیزمان چه در زمان انقلاب، چه در زمان دفاع مقدس و چه اکنون که راه شهادت در جبهه‌های مقاومت در سوریه و عراق باز است، به آن رسیده اند.
چه خوب است ما هم به درک درستی از این مفهوم ارزشی و معنوی برسیم تا بصیرت روشنی برای مسیرمان پیدا کنیم که آن مسیر چیزی جز عاقبت بخیری نیست. فاطمیه فقط به یک عزاداری و عرض توسل به مادر سادات ختم نمی‌شود، بلکه این ایام عبرت‌ها و درس‌های فراوانی برای رشد و تعالی ما دارد که یکی از آن درس‌ها جانثاری شهدای ماست که بدون هیچ چشم‌داشتی برای پایداری پرچم اسلام و انقلاب با الگو گرفتن از اهل بیت (ع) از جان خود گذشتند.
دعا کنیم تا ما هم به درک جمله »می‌روم تا انتقام سیلی زهرا بگیرم« برسیم و عاقبتمان بشود عاقبت شهدای انقلاب، دفاع مقدس و مدافعان حرم.
انتهای پیام/ 116
