گروه بین‌الملل دفاع پرس- مهری طالبی دارستانی؛ با نگاهی تطبیقی به منشور حقوق بشر سازمان ملل و مروری بر اوضاع کنونی کشورها از جمله نیجریه، یمن، بحرین، افغانستان، پاکستان، عراق و علی الخصوص میانمار در میابیم که گویا این منشور برای عده‌ای خاص از انسان‌ها نوشته شده است؛ چراکه حتی یک بند از این منشور به موقع لزوم در مورد اغلب ساکنان این کره خاکی اجرا نمی‌شود!
مگر بند یک ماده 25 منشور حقوق بشر سازمان ملل اذعان ندارد که هرکس حق دارد از سطح معیشتی کافی برای سلامتی و رفاه خود و خانواده‌اش از قبیل خوراک، پوشاک، مسکن، مراقبت‌های پزشکی و خدمات اجتماعی ضروری بهره‌مند شود؟؟؟
مگر در ماده اول منشور حقوق بشر ملل متحد، ایجاد همکاری بین‌المللی برای ترویج و ترغیبِ احترام به حقوق بشر و آزادی همگان بدون تمایز از نظر نژاد، جنس، زبان یا مذهب ذکر نشده است؟ پس چگونه شاهد هیچ یک از موارد ذکر شده در مواد این منشور، به عنوان حقوق اولیه در میانمار برای مردم روهینگیا نیستیم؟
ما فعالان حوزه زنان ایران در راستای اهداف و افق دید جهانی‌مان از مجامع جهانی فعال در این حوزه سوال داریم؛ کمیته رفع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان چه می‌کند؟ آیا این ظلم فراگیر و خشونت اعمال شده بر زنان روهینگیا را نمی‌بیند؟
مگر در ماده سه اعلامیه حذف خشونت علیه زنان از حق زندگی، حق برابری، حق آزادی و امنیت شخصی، حق حمایت بالسویه قانون، حق آزادی از همه اشکال تبعیض، حق بهره وری از بالاترین میزان ممکن سلامت جسمی و روانی، به عنوان حقوق اصلی جامعه زنان نام نبرده اید؟
نتایج کنفرانس‌های مکرر مکزیکو سیتی، کپنهاک، نایروبی، پکن قرار است درمورد کدام زنان اجرا شود؟
در هر حال شورای حقوق بشر سازمان ملل موظف است اقدامی قاطع، جامع و همه‌جانبه جهت جلوگیری از پیشرفت این روند سرطانی صورت دهد و با تکیه بر مشترکات انسانی و با اجرا کردن مواد منشور حقوق بشر به دور از دیدگاه‌های ناسیونالیستی و استاندارد دوگانه جلوی ظلم آشکار دولتی بایستد تا مردم جهان باور کنند که این اعلامیه‌ها و کنفرانس‌ها صرفا جنبه تبلیغاتی ندارند.
انتهای پیام/ 411
