سرویس فرهنگی خبرگزاری دفاع مقدس- حامد یامین پور؛ زمانی که قرار بود برای دیدن این تئاتر به خانه هنرمندان بروم با توجه به سابقه ای که از نمایشهای قبلی خانه هنرمندان و رویکردهای فرهنگی آن در ذهن داشتم پیش بینی می کردم با یک اثر سیاه و ضد جنگ رو به رو خواهم بود.
دیدن پوستر زیبا و پر مفهوم این تئاتر و همچنین گذشت زمان و شروع اجرای آن کم کم مرا به این باور رساند که با قطعه جدا افتاده ای از وضعیت حاکم بر خانه هنرمندان مواجهیم. اثری شریف که هرچند زاویه «اتهام» را برای مرور گذشته انتخاب کرده است اما نگاه آن به جنگ سیاه نیست و کسی را بابت آن روز ها مآخذه نمی کنند.
تئاتر «شن» روایت زندگی یک جانباز اعصاب و روان به نام رسول با مشکل چند شخصیتی در کنار چند جانباز دیگر است که به دلیل عوارض ناشی از جنگ در آسایشگاه اعصاب و روان تحت درمان هستند. از قضای روزگار یکی از همرزمان سابق رسول که به اتهام خطایی بزرگ در زمان جنگ مدتی را در زندان بوده برای یافتن حقیقت و باز شدن گره ماجرای خود به این آسایشگاه می آید و در قالب یک بیمار سعی دارد به رسول که همراه با او عضو تیم شناسایی بوده است نزدیک شود.
وحید آقا پور که خود بازیگر فیلم نیمه بلند «رو به قبله» فیلم برگزیده جشنواره فیلم عمار است اینک به عنوان کارگردان اثری را در خصوص دفاع مقدس بر روی صحنه برده است که اگر چه از لحاظ قصه و داستان ضعیف است اما برای شروع کار گروهی نو پا اثر قابل قبولی به حساب می آید.
در این تئاتر کاراکتری وجود دارد که دچار بیماری چند شخصیتی است. کارگردان به بهانه ی این بیماری داستان های مختلفی را از زمان جنگ از زبان این کاراکتر روایت می کند. یکی از این داستان ها بسیجی کم سن و سالی است که فرمانده را راضی میکند تا فقط برای توزیع روزنامه هر روز به خط مقدم برود. روایتی دیگر که بسیار مشهور است تلمیحی به داستان تلاش حاجی بخشی پیر جبهه ها برای نجات همرزمانش است که در خودروی در حال سوختن گیر افتاده اند. آقاپور با تلمیح به این گونه داستان ها روایت های واقعی و زیبای دفاع مقدس را برای مخاطبش مرور می کند.
از دیگر نکات قابل توجه این تئاتر نمایش روحیات فداکاری، گذشت و دلسوزی برای هم نوع است. زمانی که یکی از کاراکترها به حسب بیماری با دوست دیگرش دچار اختلاف و اذیت می شود، دلش طاقت نمی آورد و فوراً برای حلالیت اقدام می کند.
اهمیت تئاتر «شن» از آن جهت بیشتر می شود که نوید یک حرکت قابل ستایش و امیدوار کننده در عرصه تقویت تئاتر دفاع مقدس است. اگر چه تئاتر سال های سال مورد غفلت مدیران فرهنگی و نیروهای انقلابی بوده است اما امروز و پس از آن که افراد متعهد ورود قابل قبولی به حوزه ی هنرهای مختلف داشته اند جا دارد برای هم افزایی میان این نیرو ها در عرصه ی تئاتر هم کوششی صورت گیرد. شاهد آن صحبت علی سلیمانی بازیگر شناخته شده سینما و تئاتر در اختتامیه چهارمین جشنواره عمار بود که وقتی برای تقدیر روی سن رفت پشت میکروفون از برگزار کنندگان خواست به فکر جشنواره تئاتر عمار باشند.
این مسیر کوششی می طلبد نه از جنس کوشش هایی که یک مدیر برای پر کردن پرونده ی دوران مدیریت اش انجام می دهد بلکه کوششی از جنس جشنواره ی عمار یعنی مردمی است و البته جریان ساز است.
اینگونه می توان امیدوار بود که تک مضراب هایی مثل تئاتر شن در عرصه ی تئاتر پس از سال ها تبدیل به یک نوای هماهنگ شوند.جایی که سازندگان آثار ارزش ها و آرمان های دفاع مقدس را بر روی دست بگیرند و به آن افتخار می کنند.
انتهای پیام/
