به گزارش خبرنگار دفاعی امنیتی دفاع پرس، «هارپون» موشکی کوتاه‌برد، قابل روانه‌سازی از واحدهای دریایی (کشتی و زیردریایی) و لانچر زمینی با موتور توربوفن و سر جنگی منفرد است.
این موشک که به طور کلی بر روی هواپیماهای «ORION-P3» ،«S-3»، کورسر (A-7G)، جنگنده بمب‌افکن‌های B-52 و F111، هواپیمای گشت دریایی F-27 و جنگنده F-18 قابل حمل و پرتاب است، توسط کشورهایی از جمله ایران، ژاپن، کره جنوبی، پاکستان، عربستان، سنگاپور، اسپانیا، تایلند، ترکیه، انگلیس، ونزوئلا، استرالیا، کانادا، دانمارک، آلمان، یونان و اندونزی مورد استفاده قرار گرفته است.
نیروی دریایی آمریکا در سال 1973 موشک «هارپون» را به عنوان یک موشک سه منظوره پرتابی از زمین مورد استفاده قرار داد و در سال 1977 در ارتش آمریکا به‌کارگیری شد و نوع هسته‌ای آن نیز در سال 1979 مورد مطالعه قرار گرفت.
در طی سال‌ها بهسازی‌های عمده‌ای بر روی این موشک انجام گرفت که مشخص‌ترین آن‌ها تولید BLOK.1 و BLOK.2 بود.
تغییراتی در نوع اول (BLOK.1) در سال 1982 در رابطه با سیستم مقابله الکترومغناطیسی موشک ECCM انجام گرفت و بهسازی در نوع دوم (BLOK.2) که در سال 1985 انجام شد، مربوط به سیستم کاووش موشک و افزایش برد آن بود. در حوزه دفاع ساحلی نیز برای ارتقای این موشک از ساختمان استاندارد AGM-84A استفاده شد.
«هارپون» دارای چهار بال ذوزنقه‌ای در بخش میانی بدنه و 4 بالک با شکل مشابه ولی کوچکتر در بخش انتهایی است که در یک خط و امتداد قرار دارند. طول موشک 4.64 متر، قطر آن 35 سانتی‌متر، وزن آن 683 کیلوگرم و وزن سرجنگی همراه با تجهیزات نفوذی 220 کیلوگرم است.
موشک «هارپون» در هر دو مدل دریاپرتابی و زمین‌پرتابی دارای موتور توربوفن است و این موشک ابتدا به وسیله یک بوستر که در امتداد بدنه قرار دارد پرتاب می‌شود.
موشک‌های «هارپون» مستقر در زیردریایی نیز درون کپسول قرار گرفته‌اند که وقتی از مقرهای اژدر پرتاب می‌شوند، بال‌های مخصوص مداومت پرواز، باز می‌شود تا زاویه مناسب موشک نسبت به سطح آب برقرار شود. متعاقب آن حساسه‌ها باعث آزاد شدن کپسول قسمت عقب و جلویی موشک شده و به دنبال آن بوستر موشک روشن می‌شود.
با جدا شدن هارپون از مقر خود، بال و بالک، آزاد و سلاح مشابه انواعی که از لانچر زمینی پرتاب می‌شود، مسیر و پروفایل مشابهی را در پایان فاز اول و شروع فاز دوم پرواز (فاز هجومی) را می‌پیماید.
این مسیر برای موشک‌هایی که با هواپیما یا بوستر (بعد از جدا شدن بوستر) پرتاب می‌شوند، کاهش ارتفاع هجومی تا 100 پا را با استفاده از ارتفاع‌سنج انجام داده و پرواز به طرف هدف با بهره‌گیری از هدایت اینرسی و با اتکا به قدرت موتور توربوفن صورت می‌گیرد. در نقطه از پیش تنظیم شده به وسیله صفحه هماهنگ‌سازی ابعاد محوری پرواز، سیستم جوینده یا کاووش دو بعدی موشک به سرعت فعال شده و عمل کاووش و تعیین وضعیت حمله را انجام می‌دهد.
در حالت اول که معمولا موشک در این حالت عمل می‌کند، پرتاب موشک با پارامترهای مسافت‌گرا انجام شده که در این وضعیت عمل جست‌وجو برای یافتن هدف به وسیله سیستم جوینده و محدود برای تعیین مسافت دقیق هدف و کامل شدن عمل کاوش است. هر اندازه میدان محدود شود اطلاعات بدست آمده دقیق‌تر و سیستم کمتر در معرض امواج الکترونیکی مزاحم قرار می‌گیرد.
براساس این گزارش این موشک از نظر مشخصات و توانایی‌ها قابل مقایسه با موشک فرانسوی اگزوسه، موشک ایتالیایی اتومات، موشک سوئدی آربی‌اس-15، موشک روسی خا-35، موشک بریتانیایی عقاب دریا و موشک چینی سی-802 است.
«هارپون» را می‌توان به وسیله سکوی پرتاب TARTAR، سکوی پرتاب RACK و یا مقر مخصوص پرتاب اژدر روانه کرد. نوع پیشرفته موشک هارپون به نظر می‌رسد از نظر حجم، دو برابر نسبت به نسل‌های قبلی باشد. انتظار می‌رود طول این مدل 5.3 متر و وزن آن 750 کیلوگرم باشد.
ایران از اولین مشتریان خارجی این موشک بود که در سال 1974 در حالی‌که هنوز تولید آن شروع نشده بود، همراه با ارائه سفارش تولید قایق‌های موشک‌انداز کلاس کمان، از کشور تولیدکننده درخواست کرد.
انتهای پیام/ 221
