گروه استان ها دفاع پرس- عصمت دهقانی: السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین، سلام بر تو که بازهم شورشی در خلق عالم افکنده ای به قامت تاریخ مظلومیت هابیلیان.
این روزها برسر هر کوی و برزن خیمه ای برافراشته شده است و پرچم هایی بر روی بام خانه های شیعیانت خود نمایی می کند، مزین به نام تو که نشان از عشقی دارد بی انتها.
محرم که از راه می رسد، پیام های دردناک ترین تراژدی تاریخ در گوشمان زمزمه می شود، به راستی چه حکمتی در این نهفته است که نزدیک به هزار و چهارصد سال از حادثه عاشورا می گذرد ولی محرم هرسال انگار اولین مرتبه ای است که عزادار فرزند زهرا (س) و 72 کهکشان آسمان هدایتش هستیم؟
مولا جانᴉ اکنون تو هستی و جامعه ای که با شمشیر تزویر بنی امیه آخرین نفس های زندگی را می کشد و یزید ملعونی که پند و اندرز در گوشش کارساز نیست و نیاز است که بانگی ندای حق خواهی مظلومان جهان را جاودانه سازد و چه کسی بهتر از تو که خاتم انبیاء در گوشت «انا من حسین» زمزمه نموده و تو را کشتی نجات و چراغ هدایت نامید، می تواند این بارسنگین را به سرمنزل مقصود برساند؟
یابن الرسول اللهᴉ سال ها با بصیرتی که به اوضاع زمان داشتی، اصحابت را به سکوت و خانه نشینی فرا خواندی و می دانستی هر حرکتی برعلیه معاویه ملعون، به پیمان شکنی متهمتان می کند و اکنون در زمان حاکمیت یزیدی که بی شرمانه پرده حیا دریده و جامعه دینی که یادگار خاتم الانبیاء است را به فسق و فجور آلوده کرده است و به شیوه های مزدورانه عزمش را جزم کرده که از تو بیعت بگیرد بلکه مهر تأییدی باشد بر هرزه گری های خود و خاندانش، قرار گرفته اید.
اینجاست که همراه با خانواده و اصحابت برطوفان بلا سوارشدی بدون اینکه کشتی نجاتی بخواهی، چرا که خود کشتی نجاتی و چراغ هدایت و چه زیبا از مرگی که در راه خدا باشد استقبال نمودی و آن را سعادتی دانستی و بر ننگ زندگی در کنار حرامیان ترجیح دادی.
حسین جانᴉ چه به موقع در کربلا بزمی عاشقانه برپا کردی و حج ناتمامت را در عاشورا به اتمام رساندی و چه صحنه زیبایی را برای اتمام حجت با یزیدیان انتخاب کردی، زمانیکه علی اصغر تشنه لب را بر روی دستان خود گرفتی اما پاسخشان تیر ناجوانمردی بود که بر گلوی نو گل شش ماهه ات نشست.
شاید به یاد گریه های علی اصغر بود که ابوالفضل العباس (ع)، برادری که در وفاداری تاریخ را شرمنده خود کرد، با لبان تشنه از خوردن آبی که در مشتش بود خودداری کرد و اوج دینداریش را در وفا به اهل حرم به نمایش گذاشت.
و حالا چند سالیست که به یاد کوچک ترین شهید دشت کربلا، در اولین جمعه ماه محرم، مادران سرزمینم عاشقانه فرزندان دلبندشان را به همایش شیر خوارگان حسینی می آورند و با بستن پیشانی بندهای یا حسین (ع) و یا علی اصغر (ع) برپیشانی شان، می خواهند بگویند یا ابا عبدالله، فرزندمان سرباز توست نگهبان و نگهدارش باش که از دسیسه های شیاطین در امان باشد تا در رکاب امام زمان (عج) ریشه ظلم را برای همیشه برکنند.
مولا جانᴉ چند صباحی بیش نیست که دیار من میزبان پیر غلامانت از گوشه گوشه دنیا بود که خاک پایشان را توتیای چشمانمان کردیم، با هر دینی، نژادی و از هر جای، برای ما فرقی نداشت مهم این بود که عشق به تو همه را در یک نقطه جمع کرده بود و حضور سبزشان تفسیری از «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» بود چرا که در مکتب عاشورا مکان و زمان مفهومی ندارد و عاشوراست که مرزهای جغرافیایی را در هم نوردیده و دیواره های تاریخ را فرو می ریزد.
یا حسین (ع) ملازمان کاروانت در جاده تاریخ همین مداحان و پیر غلامان حسینی هستند که بال های خیالشان را تا دور دست ها به پرواز در می آورند و صحنه های کربلا را چه زیبا وصف می کنند، «کوچۀ تنهایی مسلم» ، «پیمان شکنی کوفیان»، «بخل فرات»، «لبان تشنه»، «اسارت حضرت زینب(س)»، «مشک پاره و دست های بریده ابوالفضل»،از قساوت «حرمله» می گویند و آزادگی «حر» را به رخ سر سپردگان دون صفتی می کشند که در مقابل اربابان خیانت سرتسلیم فرود می آورند و رد پای کینۀ قابیلیان را در جلوی چشمان بشریت مجسم می سازند
و اکنون کربلا که طوافگاه کعبه و عشق تو بود، زخمی به تن دارد که کهنه نمی شود و با همین زخم جاده میانبری شده است تا انسان های آزاده را به حق برساند و ملجأ و قبله سازش ناپذیری شده است که با ندای «هیهات من الذله» گره خورده است.
یا اباعبد اللهᴉ اگر چه در روز عاشور به سان باغبانی بودی که باغت به یغما رفت اما خزان باغ تو آغاز نوبهاری و رویشی جدید بود برای شیعیانت و بزرگی اسم و رسمت امویان را به زباله دان تاریخ سپرد و از صفحه روزگار محو کرد.
مولا جانᴉ کمکمان کن تا در طوفان حوادث سربلبد و پیروز به در آییم تا سرنوشتمان به سر نوشت توابین گره نخورد.
انتهای پیام/
