به گزارش خبرنگار بین‌الملل دفاع پرس، در طول تاریخ شکل‌گیری جمهوری در آمریکای پس از استقلال از استعمار بریتانیا کاخ سفید هرگز وضعیت بحرانی به مانند آنچه در این روز‌ها تجربه کرده را شاهد نبوده است. از فردای ورود ترامپ به کاخ سفید حتی یک روز نبود که کاخ سفید سوژه اصلی رسانه‌های داخلی آمریکا و جهان نباشد.
رئیس جمهوری که یک روز خبر حضورش با حوله حمام در هیأت دولت افکار عمومی جهان را شوکه کرد و روز دیگر ارتباط غیر اخلاقیش با هنرپیشه بدنام فیلم‌های مستهجن هالیوودی.
ترامپ، اما در کنار مشکلات اینچنینی با بحران معضلات رفتاری هم دست و پنجه نرم می‌کرد. ماجرای ارتباط بسیاری از عالی رتبه‌ترین اعضای ستاد انتخاباتیش در کارزار ریاست جمهوری با هیلاری کلینتون با روس‌ها نیز همچنان گریبان تاجر نیویورکی را رها نکرده و هرچه فریاد می‌زند که پرونده انتخابات باید بسته شود نه دموکرات‌ها کوتاه می‌آیند و نه حتی بسیاری از سناتور‌های مطرح جمهوری خواه و قاضی مولر.
رفتار‌های پوپولیستی ترامپ در ماه‌های اخیر گرایش عجیبی به آنارشیسم پیدا کرده تا جایی که در مجادله با روزنامه نگاران و رسانه‌های مطرحی، چون نیویورک تایمز و شبکه تلویزیونی C.N.N آن‌ها را دشمن مردم لقب داد. از همین جا بود که جرقه اولین حرکت بی‌سابقه رسانه‌ای علیه وی زده شد. سرمقاله انتقادی بیش از یکصد رسانه ملی و ایالتی با هر دو گرایش مطرح سیاسی علیه ترامپ رئیس جمهور این روز‌های ایالات متحده را در چالش مشروعیت عجیبی قرار داد تا این که به قول معروف، میخ فولادین را نیویورک تایمز بر تابوت دونالد ترامپ کوبید.
سرمقاله نیویورک تایمز جامعه جهانی را شوکه کرد، وقتی خبر از تشکیل گروه مقاومت در کاخ سفید آن هم توسط عالی‌رتبه‌ترین مقامات جمهوری‌خواه در دولت پر حاشیه ترامپ داد. این بار دیگر نه موضوع ارتباط پیرمرد جنجالی نژاد پرست که خواهان دیوار کشیدن دور قاره آفریقا شده، مطرح بود و نه روابط نامشروع اخلاقیش. موضوع مربوط به عدم تعادل روانی دونالد ترامپ است که البته در رقابت‌های انتخاباتی نیز هیلاری کلینتون به آن اشاره داشت و خواهان معاینه ترامپ توسط روانشناسان شده بود. شاید در کارزار انتخاباتی پیشنهاد هیلاری چندان جدی گرفته نشد؛ چرا که رقیب بود و اگر جمهوری‌خواهان می‌پذیرفتند باید قید بسیاری از آرای مردمی و الکترال خودشان را می‌پذیرفتند و حتی وقتی که جان مکین نیز ترامپ را نامتعادل خواند و اجازه ورود وی به مراسم ترحیمش را نداد هم ماجرا در حد یک خصومت شخصی باقی ماند.
ولی این بار ترامپ در معرکه‌ای وارد شده که عبور از آن چندان آسان به نظر نمی‌رسد. به گزارش یرو نیوز، جنجال بر سر مقاله‌ای که در روزنامه نیویورک‌تایمز در انتقاد از دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا چاپ شد، به شدت بالا گرفته است. یک مقام ارشد دولت آمریکا در مقاله‌ای که روز چهارشنبه ۱۴ شهریور در روزنامه نیویورک تایمز آمریکا چاپ شد، ضمن انتقاد شدید از ترامپ او را فردی «فاقد اصول اخلاقی» و «دمدمی‌مزاج» خواند.
این مقام رسمی آمریکا که نام او فاش نشده و مقاله او نیز بدون امضا منتشر شده، خود را بخشی از یک گروه در درون دولت ترامپ معرفی کرده که سعی دارند در برابر «بدترین تمایلات» رئیس جمهوری از کشور خود محافظت کنند.
ترامپ در واکنشی صریح به این اظهارات، نویسنده را فردی «بی‌جربزه» و مقاله نیویورک‌تایمز را «بی‌مایه» خوانده است. وی همچنین ضمن تأکید کنایی بر «بی‌نام» بودن نویسنده این مقاله را «مایه ننگ» نامید.
رئیس جمهوری آمریکا ضمن حمله مجدد به رسانه‌های منتقد گفت که «همه این رسانه‌های ساختگی» بعد از پایان کار او در مقام ریاست جمهوری «تعطیل» خواهند شد «چون دیگر چیزی برای نوشتن ندارند».
وی در صفحه توئیتر خود نوشت: «خیانت!». این پست یک کلمه‌ای در واقع واکنش تندی به اظهارات انتقادی منتشر شده در روزنامه نیویورک تایمز علیه اوست. دونالد ترامپ در آخرین پست واکنشی خود در توئیتر خطاب به مسئولان روزنامه نیویورک‌تایمز از آن‌ها خواست تا نویسنده مقاله را به دست کاخ سفید بدهند. او شامگاه چهارشنبه در توئیتر خود نوشت: «این به اصطلاح «مقام عالی‌رتبه دولت» واقعا وجود دارد یا این که فقط یک منبع جعلی دیگر ساخته نیویورک تایمز است؟ اگر این شخص واقعا وجود خارجی دارد، [روزنامه نیویورک]تایمز باید به خاطر امنیت ملی فورا او را معرفی کند.
پیش از او، سخنگوی کاخ سفید نیز به انتشار این مطلب واکنشی بی‌پرده نشان داده بود. سارا هاکبی سندرز در یک واکنش تند نویسنده مقاله نیویورک تایمز را «بزدل» خوانده و خواستار استعفای او شد.
اما محتوای مقاله چیست؟
مقام رسمی گمنام ضمن یادآوری این که عامل دست لیبرال‌ها نیست و با بسیاری از تصمیم‌های دولت هم‌داستان است، تأکید می‌کند که این تصمیم‌های مثبت نیز بر خلاف نظر ترامپ گرفته می‌شود. او می‌نویسد: «ما اعتقاد داریم که نخستین وظیفه ما خدمت به این کشور است، اما رئیس جمهوری به رفتار زیان‌بار برای سلامت جمهوری ما ادامه می‌دهد.» آن گونه که این مقام ارشد بعدتر در واکنش به واکنش ترامپ اعلام کرده، منظور او از «ما» همان «نیروی مقاومتی» است که در درون کاخ سفید علیه دونالد ترامپ شکل گرفته است.
نویسنده در شماره روز چهارشنبه نیویورک‌تایمز به تاریخ ۱۴ شهریور همچنین نوشته است: «برای همین است که بسیاری از منصوبان ترامپ قول داده‌اند که آن چه در توان دارند برای صیانت از نهاد‌های دموکراتیک و در عین حال خنثی کردن هوس‌های ناگهانی و غلط آقای ترامپ انجام دهند.»
او ضمن انتقاد از عدم دلبستگی رئیس جمهوری آمریکا به آرمان‌های دیرینه حزب جمهوری‌خواه مثل «آزادی اندیشه، بازار آزاد و آزادی اجتماعی» و در عین حال با یادآوری دلبستگی او به «دیکتاتورها» می‌نویسد: «سیاست خارجی را در نظر بگیرید؛ رئیس جمهور ترامپ چه در انظار عمومی و چه به طور خصوصی به مستبدان و دیکتاتورها تمایل نشان می‌دهد. مثل ولادیمیر پوتین رئیس جمهوری روسیه و کیم جونگ اون رهبر کره شمالی.»
این مقام ارشد دولتی می‌گوید بسیاری از تحریم‌ها و اقدامات علیه روسیه نیز حاصل تصمیم‌هایی است که بر خلاف خواسته دونالد ترامپ انجام شده است. وی همچنین تصریح کرده است: «نگرانی بزرگ‌ترین کاری نیست که ترامپ با مقام ریاست جمهوری کرده، بلکه کاری است که ما به عنوان یک ملت اجازه داده‌ایم او با ما بکند. ما هم با او سقوط کرده‌ایم و اجازه داده‌ایم گفت و گوی ما از ادب و نزاکت خارج شود.
چاپ مقاله جنجال‌برانگیز نیویورک تایمز و واکنش‌های رسمی دولت آمریکا و شخص دونالد ترامپ به آن درست یک روز پس از آن روی داد که روزنامه واشنگتن‌پست بخش‌هایی از یک کتاب انتقادی علیه دونالد ترامپ را منتشر کرده بود. در بخش‌هایی از کتاب آمده که ترامپ دستور قتل اسد را داده بود.
در این کتاب به قلم باب وودوارد از زبان برخی نزدیکان دونالد ترامپ، شخصیت او به عنوان فردی «عصبی»، «دمدمی مزاج» و «ابله» تصویر شده است. باب وودوارد یکی از رسواکنندگان ماجرای واترگیت است که به استعفای نیکسون، رئیس جمهوری وقت آمریکا در سال ۱۹۷۴ انجامید.
هر چند که کاخ سفید تحت مدیریت دموکرات نیز دچار حوادث بسیاری، چون رسوایی اخلاقی بیل کلینتون شده بود، ولی این بار می‌توان با قاطعیت نوشت که کاخ سفید دونالد ترامپ مصداق واقعی لیبرالیسم آمریکایی است که با همه رنگ و لعاب پوسته مست کننده هالیوودی در نهایت باطنی ندارد جز آنارشیسم رفتاری و هرج و مرج عقیده‌ای.
انتهای پیام/ 451
