به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، امنیت واژه‌ای آشنا برای هر جامعه بشری با قومیت‌های مختلف است که در صورت خدشه‌دار شدن جان و مال مردم را به خطر می‌اندازد؛ جنگ مصداق بارز نقص این نعمت و مشیت خدایی است که خشونت شدید، گسیختگی اجتماعی، تلفات جانی، مالی زیادی به همراه دارد.
دولت عراق در 26 شهریور 1359 با ارائه یادداشتی رسمی به سفارت جمهوری اسلامی ایران در بغداد، اعلام کرد که اعلامیه الجزایر و عهدنامه‌های مربوط به مرز مشترک و حسن همجواری و سه پروتکل و پیوست‌های آن و دیگر موافقت‌نامه‌ها و یادداشت‌های انضمامی به این عهدنامه را یکجا و یکجانبه فسخ کرده است.
دولت عراق در ساعت 14:15 دوشنبه 31 شهریور ماه 1359، با هدف براندازی جمهوری اسلامی ایران، حمله همه‌جانبه‌ای را علیه ایران اسلامی آغاز کرد مناطق مرزی و استان‌های کشور از این حملات نظامی دچار آسیب‌های زیادی شدند.
در ساعت 11:03 صبح روز پنج شنبه بیستم اسفندماه سال 1366 در اثنای جنگ تحمیلی، رژیم بعث عراق شهر شهرکرد مرکز چهارمحال و بختیاری را هدف بمباران هواپیماهای جنگی دشمن قرار داد و اماکن مختلف مسکونی، اداری، آموزشی و درمانی بمباران شد.
26 شهید و 128 مصدوم در بمباران هوایی شهرکرد
در این بمباران کور و بی هدف علاوه بر خسارات کلی و جزئی که به اماکن مختلف وارد شد مجموعاً 26 نفر به شهادت رسیدند و 128 نفر مرد، زن و کودک معلول، مجروح و مصدوم شدند.
ساختمان مرکز شهید قندی شهرکرد که هم‌اکنون مدیریت نگهداری و بهره‌برداری مخابرات در آن مستقر است یکی از مناطق بمباران شده در این حادثه بود که بخش‌هایی از ساختمان کاملاً ویران شد و بخش‌های دیگر آسیب‌های کلی دید.
در این واقعه 6 نفر از کارمندان اپراتور به نام‌های خداداد فتح الهی، علی حیدری‌نیا، امرالله جهانگیریان، اکبر رفیعی، بهمن محمدی احمد محمودی و سید رسول هاشمی به شهادت رسیدند و حدود 20 نفر از کارکنان این مرکز نیز مجروح و مصدوم شدند.
ورودی مرکز بهداشت شهرستان شهرکرد نقطه دیگری است که در این بمباران مورد هدف قرار گرفت، این هدف‌گیری منجر به تخریب کامل ساختمان نشد ولی خسارت زیادی وارد کرد و شهدا و مجروحان زیادی از کارکنان مرکز و رهگذران بر جای گذاشت.
رحمان امینی، منوچهر احمدی، الیاس بهارلو و خیرالله نادعلی چهار شهید این مرکز هستند، 6 نفر نیز از کارکنان شامل چهار مرد و دو زن مجروح شدند.
دبستان بهار آزادی شهرکرد نیز مورد اصابت ترکش‌های فراوان ناشی از بمباران منزل مسکونی مجاور قرار گرفت که در حال حاضر آثار آن بر دیوارهای ساختمان اصلی کاملا مشهود است، در اثر اصابت ترکش به دفتر مدرسه دو نفر از آموزگاران کلاس‌های پنجم که در حال تصحیح اوراق امتحانی بودند به نام‌های مرتضی شیرزاد و سید حسین مطلبیان به شهادت رسیدند و با متلاشی شدن اجساد مطهرشان دفتر مدرسه به گوشت و خون آن‌ها رنگین شد.
در این حادثه پنج نفر دیگر از آموزگاران مجروح شدند اما با رعایت نکات ایمنی به هیچ یک از دانش‌آموزان آسیبی وارد نشد.
در حادثه بمباران شهرکرد افراد زیادی از مردم رهگذر یا بانوان خانه‌دار شهید و مجروح شدند.
منیژه نوربخش در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در شهرکرد، گفت: در هنگام رخ دادن حادثه بمباران شهرکرد در آشپزخانه منزل مسکونی که در مجاورت مخابرات بود با فرزند پسر سه ساله‌ام حضور داشتم، دختر و مادرشوهرم نیز در حال بالا آمدن از پله‌ها بودند.
این بانوی جانباز ادامه داد: هیچ صدایی از آژیر وضعیت اضطراری یا پرواز جنگنده‌های عراقی نشنیدم و وقتی به هوش آمدم در بیمارستان بستری بودم.
وی اضافه کرد: من و فرزند پسرم دچار مجروحیت از ناحیه سر و پا شدیم و دختر 12 ساله‌ام و مادرشوهرم نیز به شهادت رسیدند.
ترکش‌ها هنوز در پای پسرم وجود دارد
نوربخش گفت: از منزل مسکونی ما و اسباب و اثاثیه موجود چیزی باقی نماند و هنوز هم ترکش‌هایی از آن زمان در پای پسرم وجود دارد.
پریوش صدری یکی دیگر از بانوان خانه‌دار با میزان جانبازی 55 درصد است که در حادثه بمباران جنگنده‌های عراق در شهرکرد خانه مسکونی‌اش مورد اصابت بمب قرار گرفت.
این بانوی جانباز در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در شهرکرد، گفت: در این حادثه از ناحیه سر و دو دست مجروح شدم به گونه‌ای که ابروی چپم بی حس و آثار ترکش‌ها در صورت و سرم مشخص است.
وی افزود: در چند روزه گذشته شیشه ته استکان ترکش بمب سال 66 را از دستم خارج کردند در حالیکه هنوز سه ترکش دیگر در دست چپم وجود دارد.
پیکر نوزاد 9 ماهه‌ام از پشت‌بام همسایه‌ها پیدا شد
صدری با اشاره به اینکه فرزند دو ساله پسرش نیز در این حادثه از ناحیه سر و پا دچار مجروحیت شده است، افزود: نوزاد دختر 9 ماهه‌ام در این حادثه شهید شد که پیکرش در روز بعد از پشت‌بام خانه‌های اطراف پیدا کردند.
درد، رنج و آمال حادثه بمباران شهرکرد در خاطرات تمام مردم شهر موجود است، هرگاه از این حادثه سخن می‌گویند سکوت می‌کنند، آهی می‌کشند و گاه به یاد داغ عزیزان اشکی می‌ریزند.
جنگی که در 31 شهریور سال 1359 توسط همه ظالمان جهان و به دست صدام بعثی به جمهوری اسلامی ایران تحمیل شد، با نزدیک به 450 هزار نفر کشته، حدود 1.5 میلیون نفر مجروح، بیش از 90 هزار اسیر و بیشتر از 200 میلیارد دلار هزینه و 1500 میلیارد دلار خسارت برای طرفین در تابستان سال 1367 به پایان رسید.
آنچه در این جنگ مشهود بود رهبری ولایی، وحدت مردم و هم‌صدایی مردم و مسؤولان بود، امروز هم جنگ و هجمه دشمن را می‌توان در چهره‌های پر درد مردم دید، مردم ما هنوز در سایه ولایت مقام معظم رهبری می‌جنگند ولی آنچه شرایط را تغییر داده است بی‌مهری برخی مسؤولان است.
منبع: خبرگزاری فارس
