به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، آنچه در 3-2 هفته منتهی به 20صفر در عراق رخ می‌دهد یکی از الطاف ناپیدای الهی است که حدود 15میلیون نفر را در یک جغرافیای مشخص درگیر خود می‌کند. ابعاد این واقعه را با هیچ کدام از مناسک مذهبی در جهان نمی‌شود مقایسه کرد؛ واقعه‌ای که در ایران حدود سه میلیون نفر به‌طور مستقیم و بالغ بر 15 میلیون نفر به‌صورت غیرمستقیم در جریان آن قرار می‌گیرند.
حالا پرسش این است که اگر چنین موقعیتی برای کشوری دیگر یا دین دیگری به وجود می‌آمد، چگونه با آن مواجه می‌شد؟ اکنون که اربعین97 به خیر و برکت و سلامت پایان یافته، فرصت ارزیابی‌ها و بررسی‌هاست؛ چه اینکه در مورد حج که فقط 70هزار ایرانی با آن مرتبط می‌شوند، مجموعه‌های متولی متعددی وجود دارند؛ چرا نباید برای افزایش بهره‌مندی از ظرفیت‌های این حماسه بی‌نظیر تاریخی، کار را از همین امروز آغاز کرد؟ بخش نخست آسیب‌شناسی آنچه گذشته است، چه در جهات محتوایی و چه در بخش‌های ساختاری ضروری است؛ بخش محتوایی از آن رو با اهمیت است که به حضرت امام حسین (ع) تعلق دارد، دریای بیکرانه‌ای است که باید از آن بسیار بهره جست؛ بی‌آنکه نگران کاسته شدنش بود.
بخش ساختاری نیز هم در ایران، هم در عراق و هم در مقیاس تشیع و بلکه جهان اسلام، حوزه عمومی بزرگی است که به نظر می‌رسد نیازمند سازماندهی‌های دائمی و نه موسمی، عمیق و نه سطحی و راهبردی و نه تاکتیکی است. کنگره جهانی اربعین ما را در خود گرفته است، خودمان را دریابیم.
منبع: روزنامه صبح نو
