به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، شب گذشته آیین افتتاحیه پانزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت در تالار وحدت برگزار شد.
بخش انتخاب بهترین کارگردان و بهترین فیلم از نگاه تماشاگر یکی از اتفاقات این دوره جشنواره مقاومت بود. بخشی که به مناسبت چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، بهترین کارگردان ۴۰ سال سینمای مقاومت نام داشت.
با اینکه حاتمی‌کیا پس از دریافت لوح این بخش، همه کارگردانانی که در هشت سال دفاع مقدس فیلم ساختند را شایسته تقدیر دانست اما همه می‌دانستند که او با آژانس شیشه‌ای و دیگر آثارش در قله سینمای دفاع مقدس قرار دارد. تا جایی که فقط چند دقیقه بعد وقتی مسعود ده‌دنمکی بخاطر فیلم اخراجی‌ها روی سن آمد تا مورد تقدیر قرار گیرد از فیلم «دیده‌بان» حاتمی‌کیا و تاثیرات آن یاد کرد.
حاتمی‌کیا که در آثارش دارای نماد‌ها و استعاره‌های گوناگون است به عنوان یک سینماگر مولف، عقیده شخصی و نگاه سینمایی خودش را دارد. توجه و نگاه به هویت ملی و اعتقاد فردی در آثار وی به چشم می‌خورد. حاتمی کیا سعی کرده است در آثار خود در کنار آرمان‌گرایی از واقعیت‌ها نیز فاصله نگیرد و عرفان و نقد را نیز در آثار داشته باشد.
او حالا یک فیلمساز مطرح و جا افتاده در بین سینماگران ایرانی است. حاتمی‌کیا 2 دهه از ساخت بهترین فیلم‌هایش فاصله گرفته البته هنوز امیدهای زیادی وجود دارد که باز بتواند این تجربه‌های ماندگار را برای مخاطبین و علاقمندان تکرار کند اما این فقط یک امید است.
سوال اصلی ما در این نوشته این نکته است که مدیریت فرهنگی چقدر توانسته به کشف استعداد بپردازد تا نسل بعدی فیلم‌سازی جریان مقاومت ادامه داشته باشد. حدود 30 سال پیش خسرو دهقان منتقد سینما در یکی از نشریات سینمایی نوشت، فیلمساز خوش قریحه‌ای دارد وارد سینما می‌شود و خبر ورود حاتمی‌کیا را به اهالی فرهنگ و هنر داد اما آیا امروز جریان سینمایی توانسته استعدادی را شناشایی و شکوفا کند؟
البته که جشنواره مقاومت امسال در شرایطی برگزار می‌شود که عوامل اجرایی آن فشارهای زیادی را متحمل شدند. فشارهایی که قرار بود منجر به برگزار نشدن این اتفاق مهم سینمایی شود، که خوشحالیم که فشارها نتیجه نداد تا بار دیگر شاهد برگزاری این رویداد سینمایی باشیم. دبیر جشنواره تمام سعی و تلاش خود را انجام داد تا پانزدهمین گام سینمای مقاومت نیز برداشته شود چون شرایط این دوره سینمای مقاومت از هر دوره دیگری سخت و دشوارتر بود.
شاید توقع زیادی باشد در شرایطی که اصل برگزاری جشنواره مقاومت محل تردید بسیاری از مسوولین جریان حتی انقلابی است، آیا می‌توان حرف از کشف استعداد و سینماگران متعهد به میان آورد؟ در پاسخ به این سوال باید بگوییم اهمیت برگزاری این جریان سینمایی به اندازه اصل موضوع مقاومت ضرورت دارد. اگر جریان مقاومت در ایران و عراق، سوریه، لبنان و فلسطین و یمن و سایر بلاد مسلمین تعطیل شود شاید دیگر ضرورتی برای برگزاری این اتفاق نباشد.
اما امروز که صدای عدالتخواهی مسلمین از هر زمان دیگری طنین بیشتری یافته باید این جریان سینمایی نیز به قوت خود باقی بماند و مورد حمایت هر چه بیشتر دستگاه‌های متولی فرهنگی بلکه امنیتی کشور باشد، چرا که جریان مقاومت امروز رابطه مستقیمی با امنیت ایرانیان دارد.
انتهای پیام/ 121
