گروه حماسه و جهاد دفاع پرس: حرف که می‌زند نفس‌هایش به شمارش می‌افتاد. او سوغاتی تلخی از کشور آلمان در بدن دارد که سال‌هاست با آن روزگار سختی را می‌گذراند. زمان زیادی از آشناییش با آرمان‌های امام خمینی (ره) می‌گذرد از آن سال تا به امروز عکس امام راحل را بالای تختش نصب کرده است و هر ساله این پیمان را تجدید می‌کند.
او «اسکندر معینی» جانبازان شیمیایی و اعصاب و روان است که در سال ۶۷ در منطقه حلبچه دچار عارضه شیمیایی شده است. معینی به مدت ۲ سال از دوران جوانیش را به عنوان سرباز در ارتش گذراند و سپس بسیجی‌وار به مناطق عملیاتی بازگشت و در لشکر ۱۴ امام حسین (ع) فعالیت کرد.
این جانباز شیمیایی و اعصاب و روان درد‌های زیادی را متحمل شده است تا آنجایی که هر ۲ ساعت چهار آمپول مرفین تزریق می‌کند. پاهایش متور شده و تاول زده است. به همین جهت دیگر توان حرکت ندارد. خودش می‌گوید: «پاهایم به حدی عفونت دارد که هیچ دکتری نمی‌تواند برای من کاری کند. می‌خواستند پایم را قطع کنند، اما مخالفت کردم. از مال دنیا چیزی نمی‌خواهم. خدا را شاکرم که فرزندان پاک و صالحی دارم.» او ۳۱ سال است که در فراق دوستانش روزگار می‌گذراند و چشم‌انتظار پیوستن به قافله شهداست. همسرش در طی این سال‌ها او را فراموش نکرده و زینب‌وار آقای معینی را در این راه همراهی کرده است.
جانباز اسکندر معینی هم به نوبه خودش سهمی از سفره انقلاب برداشته است. او که در شهر اصفهان زندگی می‌کند، توقعی از کسی نداشته و می‌گوید از این که جوانیش را در راه انقلاب اسلامی و حفظ اراضی کشور فدا کرده است، پشیمان و ناراحت نیست.
انتهای پیام/ 131
