به گزارش پایگاه خبرگزاری دفاع مقدس، مراسم بزرگداشت استاد محمد حسین شهریار با حضور محسن مومنی شریف رییس حوزه هنری، علیرضا قزوه مدیر دفتر آفرینش های ادبی، فرزند و شاگردان استاد شهریار وجمعی از ادیبان و شاعران و هنرمندان در تالار سوره حوزه هنری برگزار شد.
محسن مومنی شریف در این مراسم گفت: روز ملی شعر معاصر به نام اختر پرفروغ ادبیات و هنر روزگارمان، استاد شهریار گره خورده است.
وی ادامه داد: این خوش سلیقگی و هوشمندی نام گذاران این روز را نشان می دهد. به هر حال همچنان که به نام بزرگان شعر کهن مانند فردوسی، سعدی، حافظ و عطار روزهایی از سال هست که در آن روزها به آنان بیشتر پرداخته می شود، اگر قرار بود روزی هم به نام شعر معاصر در سطح ملی نام گذاری شود، بی شک نام شهریار برازنده این روز است.
وی تصریح کرد: با همه احترام به دیگران بزرگان شعر و ادب معاصر، شخصیت و آثار استاد شهریار ویژگی هایی دارد که تنها منحصر به خود اوست و در دیگران بزرگان این همه مؤلفه باهم جمع نشده است. او به معنی درست کلمه شاعر ملی بود و هست. به لحاظ وسعت مخاطب، خوانندگان و شنوندگان شعر او هم خواص هستند و هم عموم مردم.
مومنی با اشاره به اینکه شهریار شاعری در میان مردمش بود، افزود: شهریار از نخستین شاعرانی بود که به انقلاب بزرگ مردمش ایمان آورد و تا بود در کنار آنان از ارزشهای انقلاب اسلامی دفاع کرد. در روزگار هجوم بیگانه به کشورش مردم را تنها نگذاشت، روزهای نبرد با شعرهای حماسی خود، رزمندگان وطن را می ستود و در شهادت شهیدان عزادار می شد و شعر می سرود.
وی با بیان اینکه اشعار او در یاری انقلاب اسلامی در حدی است که امروز کتابی به نام "انقلاب در شعر شهریار" منتشر شده ا ست تصریح کرد: او به امام عزیزمان عشق می ورزید. مردم ایران فراموش نمی کنند که در آخرین روزهای عمر پیرمرد، وقتی خبرنگار تلویزیون از او پرسید استاد بهترین شعری که شنیده ای چیست؟ او با گریه گفت: " خدایا خدایا، تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار!" برای این که شعری است که یک ملت آن را سروده است!
رئیس حوزه هنری یادآور شد: او به رهبر انقلاب که آن روز رئیس جمهور بود، ارادت مخلصانه داشت و این ارادت را پنهان نمی کرد و در اشعار متعددی که به ایشان تقدیم کرده، به آن اشاره دارد. از جمله در یکی از نسخه های حیدربابا که برای ایشان فرستاده اند، چنین نوشته اند:
رشگم آید که تو حیدربابا/ بوسی آن دست که خود دست خداست
راستان دست چپ از وی بوسند/ که خدا بوسد از او دست راست
من بیان هنرم، یک دل و بس/ او عیان هنر از سر تا پاست
او شب و روز برای اسلام/ پای پویان و زبان گویاست...
وی خاطرنشان کرد: استاد شهریار در همه موضوعات شاعرانه شعر دارد. هم شعر اجتماعی، هم عاشقانه البته عاشقانه نجیب، هم شعر آیینی و ولایی. کمتر ایرانی از طبقات مختلف است که بیتی از شهریار حفظ نباشد. کمتر روزی است ابیاتی از او در زبان مردم و محاوره ها به گوش نرسد مثل شعر" علی ای همای رحمت".
مومنی افزود: همه این مؤلفه ها وقتی در کنار هم جمع می شوند او را از دیگر بزرگان متمایز می کند و به مرتبه ای می رساند که به افتخار می توان او را شاعر ملی نامید.
وی با اشاره به اینکه البته کسانی هم بودند نسبت به این نام گذاری ان قلت داشتند گفت: این ربطی به جایگاه ممتاز ادبی استاد شهریار نداشت بلکه به علت اعتقاد شهریار به اسلام و انقلاب اسلامی بود. اگر شهریار نسبت به این مقولات اراداتی نداشت، آن معترضان نیز با او و این روز مشکلی نداشتند بلکه مجسمه اش را هم در طاقچه خانه شان می گذاشتند.
وی با ذکر خاطره ای از مرحوم شاهرخی اظهار کرد: ظاهراً در اوایل دهه شصت، گروهی از جوانان تندرو که بعداً هم عاقبت به خیر نشدند، به نام ارگانی، مسلحانه به منزل استاد می ریزند و به ایشان جسارت می کنند. برای دلجویی از استاد، عده ای از بزرگان شعر کشور از جمله مرحوم استاد اوستا، مرحوم استاد شاهرخی و بزرگانی دیگر به تبریز می روند و به خدمت استاد می رسند. ایشان از اینان به گرمی پذیرایی می کنند و ضمن تشکر از لطفشان و لطف کسانی که از طریق این دوستان پیام فرستاده بودند، می فرمایند:" من از این که آن جوانان جسارت کرده اند این قدر ناراحت نیستم که از یک احساس ناراحتم و آن اینکه احساس می کنم شما و دوستان تهرانی خیال کرده اید من به خاطر عمل آن جوانان از انقلاب جدا می شوم و حالا آمده اید از من دلجویی کنید و مثلاً مانع شوید! نه این طور نیست، نسبت من با انقلاب بالاتر از این حرفهاست که از این کارها رنجیده شوم و با انقلاب زاویه پیدا کنم."
