به گزارش خبرنگار دفاع پرس از مشهد، «مهدی فرودی» در 22 فروردین‌ماه سال 1334 در «فردوس» به دنیا آمد. سه ساله بود که پدرش را از دست داد.
با اتمام امتحانات کلاس چهارم با خانواده به «مشهد» نقل مکان کرد. در دبستان «بزرگمهر» کلاس پنجم و ششم ابتدایی را پشت سر گذاشت. تغییر محیط، پیچیدگی مردم شهر در مقایسه با مردم «فردوس» کم کم مهدی را از سادگی و گوشه‌گیری جدا کرد و میان جمع بچه‌ها کشاند.
وی مبارزات را از سال 1351 به صورت فعال و رسمی آغاز کرد و تا پیروزی انقلاب در بهمن‌ماه 1357 بدون وقفه ادامه داد. در خلال شش سال مبارزه پیگیر و خستگی‌ناپذیر، سه بار دستگیر و روانه شکنجه‌گاه‌ها و زندان‌های رژیم پهلوی شد. یک بار هم موفق شد از چنگ مأموران ژاندارمری فرار کند. شهید «فرودی» پس از پایان امتحانات خردادماه در سال سوم دبیرستان، به مدرسه علمیه رفت و به تحصیل دروس اسلامی مشغول شد.
مهدی با پیروزی انقلاب اسلامی در صحنه‌های مختلف اجتماعی حضور پیدا کرد و هر کجا به وجود وی نیاز بود نقش آفرینی کرد. وی پس از مدتی در سال 1360 تمام وقت و انرژی خود را وقف سپاه پاسداران «مشهد» کرد و کارها و طرح‌های موفق و مؤثری را با کمک دوستان انجام داد.
با شروع جنگی تحمیلی به جبهه‌های جنوب و غرب اعزام شد و از فرماندهی سپاه منطقه 4 تا معاونت لشکر پنج نصر در قالب مسئولیت‌های ستادی تا بسیجی ساده خدمات ارزنده‌ای را به یادگار گذاشت که تا ابد در دل تاریخ ثبت و در حافظه همرزمان باقی خواهد ماند.
سال 1365 در راه بود، مهدی در صفحه اول سر رسید آن سال نوشت «اعلام سال 65، سال تلاش و خودسازی و برنامه‌ریزی روزانه برای آغاز سی و دومین سال زندگی». در این سال بود که «مهدی فرودی» بار دیگر به مکه مشرف شد. وقتی از مکه بازگشت، آرام آرام احساس میکرد، موعد وصال نزدیک است.
روحانی «مهدی فرودی» سرانجام در سحرگاه پنجم دی‌ماه 1365 در گرماگرم عملیات «کربلای 4» و در هنگام انتقال پیکر شهدا و مجروحین به پشت خاکریز، در «شلمچه» به آرزویش رسیدش و در جوار قرب الهی سکنی گزید.
فرازهایی از وصیتنامه شهید «مهدی فرودی»
نورى از عشق آرام آرام در جام وجودم می‌ریزد. عن قریب است که لبریزم کند لحظه‌هایى است که از عصمت سرشار است. چون شب میعاد، شب معراج نزدیک است. بزودى که سپاه نور با صفوفى از ملائک بر سپاه ظلمت حمله‌ور خواهد شد و آنقدر خون خواهد ریخت که طلوع فجر صبح صادق سرخ فام باشد.
اى خدا موفقم کن تا در راه تو کشته شوم. اگر خدا قسمت کند و بار گناهان آنقدر زیاد نباشد که مانع حرکت شود شاید این آخرین نامه‌اى باشد که برایتان مى‌نویسم.
مادر عزیز بر شهادت من شیون نکنید و چنانچه از سوز دل اشکى بریزید به یاد آورید مظلومیت اباعبدالله الحسین(ع) را و بر مظلومیت خاندان پیامبر (ص) که ما نیز در مظلومیت آنان شریکیم گریه کنید.
ارزنده‌ترین و بیشترین مالى که براى فرزندان عزیزم باقى مى‌گذارم همان کتاب‌هایم است که سعى کنید محفوظ بماند و هنگامی که بچه‌ها توان مطالعه را یافتند از آنها سود برند و به فرزندان عزیزم بگوید که فقر پدر نیز خود نعمت بود که برایتان به ارث نهاده است. خوب درس بخوانید مخصوصا زبان عربى را که زبان قرآن است خوب بیاموزید و تا قدرت دارید دست از طلب در راه کمال و معرفت بر ندارید.
برادران عزیز و مهربان، یاران همیشه بیدار سالیان آنانى که تهمت همه چیزها را به جان خریده و توسط عناصر فرصت طلب از صحنه خارج و طرد و منزوى شده‌اند تقاضا دارم کناره نگیرند و ارزش‌هاى اصیل انقلاب اسلامى را پاس دارند و با اخلاص و ایمانى که دارند در راه حفظ ارزش‌هاى اسلامى بکوشند و نگذارند فرصت طلبان راحت‌طلب و سازش‌کار ارزش‌ها را مبدل به ضد ارزش کنند و با نام دین مانع انجام فرامین امام شوند و بیدار باشند که این بى ایمان‌ها مانع حرکت‌هاى انقلابى و اسلامى دولت به نفع مستضعفین نشوند و از مسئولان بخواهید که فرامین امام امت و فقیه عالیقدر را عملى کنند و از حزب بازى و باند بازى‌ها که مانع رشد و روى کار آمدن افراد لایق می‌شود همه را بر حذر دارند.
انتهای پیام/
