برای پیروزی اسلام از امامان کمک می‌خواهم

به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از خرم آباد، خلبان شهید «عبدالرضا کوپال» سال 1331 در شهرستان «اشترینان» متولد شد. وی دوران ابتدایی را در این شهرستان سپری کرد و برای ادامه تحصیل به «بروجرد» رفت.

شهید کوپال در خانواده ای متدین، پرهیزکار و کشاورز پرورش یافته بود، او بسیار توانا و مصمم بود، از همان کودکی شوق پرواز درسرش بود و در بازی ها و کارهای دستی که می ساخت آن را بخوبی نشان می داد.

 با اتمام تحصیل دبیرستان در رشته خلبانی پذیرفته شد و به ادامه تحصیل پرداخت.

وی در سال 1354 بعد از دوسال دوره عملی از امریکا بازگشت. با آغاز انقلاب نیروی هوایی ارتش در کنار امام خمینی (ره) بود و شهید نیز با ارادتی که به اسلام و امام داشت جز نیروهایی بود که برای بیعت با امام راحل به حضور ایشان رسیدند.

با آغاز جنگ او بارها به مواضع دشمن حمله کرد و یک بار هم هواپیمایش مورد اثابت قرار گرفت که توانست با وجود نقص فنی آنرا به پایگاه برگرداند.

او هرگاه از رزم سخن می گفت آنچنان با حرات و غرور رزم رزمندگان اسلام و نیروی هوایی را تعریف میکرد که هر شنونده ای به شوق می آمد تا در کنار رزمندگان اسلام بجنگد.

به مستمندان و آنهایی که نیاز به کمک داشتند کمک می کرد و در پایگاه و منطقه کبودرآهنگ او را به عنوان فردی خیر می شناختند.

خاطره شهيد عبدالرضا كوپال به نقل از برادر شهيد

روزی جلوی در پایگاه زنی به او مراجعه می کند. در حالی که جگر گوسفندی را در دست داشت می گوید شما باید قوت داشته باشید که با دشمن بجنگید و باید این جگر را بگیرید و بخورید.

این عمل زن او را تحت تاثیر قرار داده بود، می گفت این زن همه آن چیزی را که داشته بود و خود به آن نیازمند بود به من هدیه داد، چطور می شود از اینچنین مردم قدر شناسی حمایت نکرد و من هر آنچه که دارم را برای این مردم فدا می کنم.

خاطرات شهید

در ماموریت هایی که به کشور عراق داشتم یکبار که قرار بود پلی را بزنم دیدم اتوبوسی روی پل است، با اینکه زمان نداشتم شیلیک نکردم «دوری زدم تا اتوبوس که احتمالا پر از مسافر بود رد شود و بعد پل را منهدم کردم».

میگفت هرگاه به عراق میروم برای احترام بالای مرقد امامان دوری میزنم و از آنان برای پیروزی اسلام کمک می خواهم.

خاطره ای به نقل از مادر شهيد

شبی كه قرار بود عبدالرضا فردای آن روز برای آخرين بار عازم جبهه شود مهمانی با هزينه خودش ترتيب داد و دوستان و آشنايانش را دعوت كرد. در خلال مهمانی پسر خاله هايش به او می گفتند: رضا تو بيكار بودی آمريكا رو با اون همه عشق و صفا ول كردی و اومدی ايران، اونم برای جنگ.

رضا پس از اندكی مكث جواب داد: شما طعم غربت را نچشيده ای سعيد جان من وقتی از تلويزيون صحنه شكنجه هم وطنانم را ميديدم و می ديدم كه وطنم را ويران می كنند ديگر طاقت نياوردم و تصميم گرفتم كه به ايران برگردم.

سعيد گفت: حالا مثلاٌ اومدی چی شد؟ جنگ تموم شد اگه اونجا ميموندی حداقل برات ارزش قائل بودند. اما اين جا نرسيده ميری و سوار يه هواپيما درب و داغون می شی و می فرستند جنگ.

رضا دوباره گفت: جنگ تموم نشد اما به نظرت می شه دست روی دست گذاشت و به خون غلتيدن مردم را ديد با همين هواپيماهای داغون هم میشه كار هايی كرد كه اون جا نميشه انجام دا‌د. تازه اونوقت ما برای مملكتمان شهيد ميشيم، همه كه مثل تو نيستند، اونايی كه غيرت دارن بايد از ناموسشان دفاع كنند. اونا كشته ميشن براي علاقه اشان نه براي پول و...

خلاصه بعد از كلی بحث به آن ها گفت: حالا بالاخره می فهميد كه من اشتباه نكرده ام. مهمان ها رفتند و ما هم مشغول بستن ساك برای او شديم. او رفت و ديگر برنگشت و به همه آن ها فهماند كه در انتخاب اين راه اشتباه نكرده است.

من اصلاٌ نديده بودم كه او گريه كند اما آن شب زد زير گريه و از خانه بيرون رفت. در هنگام تشييع جنازه اش سعيد چنان می گريست كه دل سنگ را آب می كرد. بعد از آن روز سعيد هم به جبهه رفت و او هم بعد از يك سال به فيض عظيم شهادت رسيد.

نحوه شهادت

او در مدت هشتاد روزی که درجنگ بود 70 پرواز انجام داد. در آخرین ماموریتی که به پایگاه بر می گردد در ناهار خوری مشغول صرف نهار می شود که یکی از دوستان خلبانش از او می خواهد بجای او به ماموریت برود. شهید ناهار را رها می کند و بجای دوستش با اینکه خسته بود میرود.

و سرانجام در 19 دی ماه 1359 در درگیری هوایی در منطقه جنوب اهواز مورد اصابت موشک دشمن قرار می گیرد و به فیض شهادت نایل می شود.

انتهای پیام/