به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع پرس به نقل از اطلاعات، ابوالقاسم قاسم زاده در یادداشتی نوشت: بعد از ۱۷ سال اشغال نظامی افغانستان از سوی آمریکا، قرار است بار دیگر انتخابات ریاست جمهوری در این کشور برگزار شود. دیروز ثبت‌نام نامزد‌های انتخابات ریاست جمهوری به پایان رسید و اسامی ۱۷ نفر به عنوان نامزد‌های انتخاباتی اعلام شد. اگرچه در روال انتخاباتی افغانستان ثبت‌نام ضابطه خاص یا مانعی ندارد، اما این‌بار برخی از شخصیت‌های مشهور افغان به‌خاطر اعتراضی که به قانون انتخابات و چگونگی اجرای آن دارند، ثبت‌نام نکرده‌اند.
در این دوره و از میان ۱۷ نفری که اعلام آمادگی برای مبارزه انتخاباتی ریاست جمهوری کرده‌اند، «محمد اشرف‌غنی» رئیس جمهوری کنونی، «عبدالله عبدالله» رئیس اجرایی دولت وحدت ملی و «محمد حنیف اتمر» مشاور پیشین شورای امنیت ملی افغانستان شناخته‌شده‌ترین هستند. «رحمت‌الله نبیل» رئیس پیشین امنیت ملی، «عبدالطیف پدرام» عضو پیشین مجلس نمایندگان و رهبر حزب کنگره ملی، «احمد، ولی مسعود» رئیس جریان وفاق ملی، «نورالحق علومی» وزیر پیشین کشور، «شیدا محمد ابدالی» سفیر پیشین افغانستان در هند، «زلمی رسول» وزیر پیشین امور خارجه، «فرامرز تمنا» رئیس پیشین مرکز مطالعات استراتژیک وزارت امور خارجه، «گلبدین حکمتیار» رهبر حزب اسلامی، «ابراهیم الکوزی»، «حکیم تورسن»، «سید نورالله جلیلی»، «نورالرحمن لیوان»، «محمد شهاب حکیمی» و «عنایت الله حفیظی» دیگر نامزد‌های انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۹۸ ه. ش. افغانستان هستند.
در حالی که این ۱۷ نفر از نامزد‌های انتخاباتی در جامعه افغانستان شناخته شده‌اند و هرکدام از آن‌ها در طول ۱۷ سال گذشته تجربه و سابقه گوناگون در ساختار سیاسی و حاکمیت افغانستان داشتند. اما تا امروز این انتخابات نزد مردم این کشور نه تنها شور و هیجانی ندارد بلکه حتی می‌شود گفت: با بی‌تفاوتی به آن نگاه می‌کنند. از مهمترین دلایل این بی‌تفاوتی افکار عمومی مردم افغانستان نسبت به انتخابات ریاست جمهوری عبارتند از:
۱ـ مردم افغانستان همچنان کشور خود را در اشغال نظامی ـ. سیاسی آمریکا می‌بینند و باور دارند که در تداوم این اشغال بعد از ۱۷ سال، برگزاری انتخاباتی آزاد، مستقل، سالم و رقابتی هنوز امکان پذیرنیست. همین ویژگی از واقعیت امروز افغانستان موجب شده است تا عنوان این نوشته، «انتخابات در افغانستان آمریکا زده!» باشد از آمریکا زده همان مفهوم «جنگ‌زده» را دارم. افغانستان همچنان در توفان جنگزدگی گرفتار است و برخی از گزارش‌ها از این کشور حکایت از این دارد که بیش از ۶۵ درصد خاک آن در اشغال گروه طالبان است و دولت مرکزی هیچگونه حاکمیتی بر این بخش وسیع ندارد. اکنون بعد از ۱۷ سال افغانستان در چنبره اشغال نظامی ـ. سیاسی است که ۶۵ درصد از خاک آن را تشکیلات تروریستی طالبان و البته بخش‌های کوچک‌تر را داعش و چند تشکل مسلح دیگر در اختیار دارند.
۲ـ افغانستان کشوری است که پاکستان، ایران و همچنین عربستان سعودی، امارات عربی و… در آن نفوذ تعیین‌کننده دارند. پاکستان همسایه آن است که علاوه بر آنکه جریان سازی قوی از قدرت تخریبی طالبان و چند گروه دیگر در آن دارد، همواره در این کشور مانور‌های امنیتی ـ. سیاسی را مدیریت می‌کند. برگزاری انتخابات در این کشور در فضای شدید امنیتی و رقابت‌های نفوذی از خارج از افغانستان انجام می‌پذیرد.
بعد از ۱۷ سال از اشغال افغانستان از سوی آمریکا، این کشور هنوز با جنگ‌های داخلی تعریف می‌شود و قدرت تعیین‌کننده در آن برتری نظامی و سلطه اسلحه است.
۳ـ مهمترین مشکلات در افغانستان جنگزدگی است. بحران‌های امنیتی و بی‌ثباتی، فقر وسیع، بی‌عدالتی، فساد گوناگون و همه جانبه، در تعریف قومی و عشیره‌ای ماندن، تعصب‌های کور دینی ـ. مذهبی و… است. افغانستان در چرخه این شاخص‌ها دارای مجلس و ریاست جمهوری است و انتخابات ریاست جمهوری در بستر این واقعیت‌های تلخ برگزار می‌شود، با این همه شمار تحصیلکرده‌های افغانستان در داخل و خارج از کشور و در رشته‌های گوناگون، نه تنها از بعضی از کشور‌های اسلامی کمتر نیست که از کشور‌هایی مانند عربستان و امارات یا دیگر شیخ‌نشین‌های عربی، افزون‌تر است.
برخی از تحلیلگران سیاسی پیش‌بینی کرده‌اند که بعد از مرحله ثبت‌نام و آغاز رقابت‌ها اولین گام بعدی، مانند تجربه گذشته «ائتلاف» است و در ائتلاف با هر یک از دونامزد برجسته، «محمد اشرف غنی» رئیس جمهوری و «عبدالله عبدالله» رئیس اجرایی دولت و نفر دوم در هرم قدرت سیاسی افغانستان در نهایت تعیین کننده خواهد شد. از این نگاه، بسیاری منتظرند تا ببینند کاخ سفید از کدام نامزد انتخاباتی حمایت و چگونه انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۹ میلادی در افغانستان را هدایت خواهد کرد!
