به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس به نقل از دنیای اقتصاد، از نظر مایک پمپئو، وزیرخارجه آمریکا، آن روز یکی از مهم‌ترین و برجسته‌ترین نمایش‌های دیپلماسی وی بود. ماه‌ها برنامه‌ریزی سرانجام به نشستی میان رهبران بی‌میل اروپایی، رهبران عربی و نخست‌وزیر اسرائیل برای شکل‌گیری یک استراتژی هماهنگ در برابر ایران ختم شد. سپس، در یک سخنرانی هنگام ناهار، مایک پنس، معاون رئیس‌جمهور، وحدت شکننده در این نشست را ویران کرد.
در نشست ورشو، مایک پنس به متحدان اروپایی آمریکا- بریتانیا، فرانسه و‌آلمان- تاخت آن هم به این دلیل که به نظام گسترده تحریم‌ها نپیوسته‌اند یا پیوستن‌شان با، اما و اگر همراه بوده است. معاون رئیس‌جمهور آمریکا از اروپایی‌ها خواست نظام تحریم‌های ایران را تضعیف نکنند و در مسیر پرزیدنت ترامپ گام بردارند که خروج از این توافق هسته‌ای بود. گفته شده پمپئو در دیدار‌های خصوصی از کوره در رفته بود. دستیاران می‌گفتند او به پنس انتقاد کرد که سخنانش موجب تضعیف دیپلماسی شده است – دیپلماسی‌ای که به گفته یک مقام اروپایی در مرحله‌ای بود که می‌رفت به وضع تحریم‌هایی بر آزمایش‌های موشکی و بالستیکی ایران ختم شود- و همین سخنان پنس موجب تنش‌های تازه‌ای در روابط فراآتلانتیکی شده است.
«دیوید‌ای. سانجر» و «ادوارد وونگ»، گزارشگران نیویورک‌تایمز در ۲۴ فوریه، نوشتند که «اما پمپئو آشکارا خشم خود را بر زبان نیاورد و کوشید تا رابطه با کاخ سفید را با ثبات نگه دارد.» با وجود اینکه پمپئوی ۵۵ ساله یک سالی است که در این پست مانده است، اما سعی کرده از تنش با برخی مقام‌های ارشد پرهیز کند و همچنان در حلقه نزدیکان ترامپ باقی بماند و بدون تقابل با مواضع یا سیاست‌های کاخ سفید قدرت خود را حفظ کند. اکنون او با بزرگ‌ترین آزمون خود مواجه است. این هفته او قرار است ترامپ را در سفر به هانوی دنبال کند؛ کشوری که قرار است مذاکرات هسته‌ای آمریکا و کره‌شمالی در آن برگزار شود. پمپئو باید سپر بلای ترامپ ۷۲ ساله باشد و مانع گول خوردن و فریفته شدن وی از سوی رهبر زیرک کره‌شمالی شود. پمپئو همچنین باید رئیس‌جمهور را از تضعیف مواضع مذاکراتی آمریکا در رابطه با عاری‌سازی و خلع سلاح هسته‌ای بازدارد. پس از اولین دیدار ترامپ با «اون» در سنگاپور، رئیس‌جمهور آمریکا اعلام کرد که «مساله تا حد زیادی حل شده» و اینکه کره‌شمالی «دیگر یک تهدید هسته‌ای نیست». این مواضع ترامپ در تضاد با گزارش‌های آژانس‌های اطلاعاتی آمریکا بود که ترامپ آن‌ها را نادیده گرفته بود.
مایک پمپئو، وزیر امورخارجه آمریکا، در برنامه «سی‌ان‌ان ساندی مورنینگ» ادعای ترامپ را به چالش کشید و در پاسخ به اینکه آیا کره‌شمالی یک تهدید هسته‌ای برای آمریکاست گفت: بله. «جیک تپر»، خبرنگار سی‌ان‌ان، از پمپئو پرسید: «اما رئیس‌جمهوری گفت که این‌طور نیست.» پمپئو پاسخ داد: «او این طور نگفت. من دقیق می‌دانم.» خبرنگار سی‌ان‌ان در ادامه با اشاره به برگه‌هایی که در دست داشت، گفت: «او توییت کرد که دیگر تهدید هسته‌ای از جانب کره‌شمالی وجود ندارد.» پمپئو با سر تکان دادن گفت: دونالد ترامپ می‌گفت: پس از دیدار ماه ژوئن رهبران در سنگاپور پیشرفت زیادی ایجاد شد که به‌صورت اساسی از خطر هسته‌ای میان آمریکا و کره‌شمالی کاست. منظور او این بوده است که تلاش‌هایی در سنگاپور، تعهدی که رئیس کیم داد، به‌طور اساسی این خطر را برای مردم آمریکا کاهش داد. این وظیفه وزیرخارجه و رئیس‌جمهوری ایالات‌متحده است که مردم آمریکا را ایمن نگه دارند. هدف ما دستیابی به آن است. خبرنگار سی‌ان‌ان تسلیم نشد و گفت: من جملات شخص ترامپ را می‌خوانم. او این ادعا را پس از بازگشت از جلسه ملاقات با کیم‌جونگ‌اون مطرح کرد. ترامپ توییت زد «تازه فرود آمدیم، سفری طولانی بود، اما همه اکنون می‌توانند احساس ایمنی بیشتری نسبت به اولین روزی که روی کار آمدم احساس کنند. دیگر یک تهدید هسته‌ای از سوی کره‌شمالی وجود ندارد.»
«سانجر- وونگ»، گزارشگران نیویورک‌تایمز، می‌افزایند پمپئو اکنون در یک آزمون دشوار قرار گرفته است و باید در همه حال مراقب رئیس خود باشد تا مبادا او گافی ناخواسته دهد. پمپئو در بحث‌های خصوصی با متخصصان کره‌شمالی تصریح کرده است که «خوش‌شانس خواهم بود اگر کره‌شمالی بپذیرد که ۶۰ درصد از آنچه ایالات‌متحده از این کشور خواسته را از میان ببرد.»، اما همزمان افزود این چیزی بیش از دستاورد‌های دولت‌های دیگر است. در مجموع، پمپئو برای رویکرد «ابتدا آمریکا»ی ترامپ بیش از هر عضو دیگری از کابینه «اوانجلیست» بوده است. اینکه آیا وزیرخارجه باید نقش «بلندگو»ی رئیس‌جمهور و کاخ سفید را داشته باشد یا در تقابل با رئیس‌جمهور در مورد واقعیت‌های ناخوشایند سیاست خارجی سرسخت‌تر باشد، پرسشی محوری در مورد هدایت نیرو‌های دیپلماتیک آمریکا در این شرایط و زمانه حساس است. برخی دیگر در دولت که از توییت‌های ترامپ به لرزه می‌افتند می‌گویند پمپئو به‌عنوان یکی از نمایندگان جمهوری‌خواه تی پارتی و رئیس سابق سیا از همکارانش می‌خواهد تا هر آنچه رئیس‌جمهور می‌گوید را ارزیابی کنند و ببینند چیز مفیدی از آن بیرون می‌آید یا خیر. به نوشته گزارشگران نیویورک‌تایمز، گاهی پمپئو در پشت صحنه می‌کوشد تا خرابکاری را وصله پینه کند، اما به ندرت در انظار عموم لب به مخالفت یا انتقاد می‌گشاید. پس از اینکه ترامپ در ماه دسامبر اعلام کرد که آمریکا ۲ هزار نیروی خود را از سوریه بیرون می‌کشد جیمز متیس در اعتراض استعفا کرد، اما پمپئو به روش دیگری متوسل شد. او ماند و اعلام کرد که این تصمیم در حوزه اختیارات رئیس‌جمهور است و از آن دفاع کرد، اما افزود: «این تغییر در تاکتیک است نه تغییر در ماموریت.» او گاهی همراه ترامپ است و گاهی در جامه شارح سخنان و توییت‌های او ظاهر می‌شود. او در لهستان از تحریم‌های روسیه حمایت کرد و همزمان شاهد مانور مشترک و زنده لهستان- آمریکا در نزدیکی مرز‌های روسیه بود؛ این پیامی به مسکو بود که سازمان پیمان آتلانتیک شمالی را به محک آزمایش نگذارد. گاهی این مرد به‌عنوان یک ایدئولوگ و هم‌حزبی قوی متحد ترامپ می‌شود. در یک سخنرانی ملی‌گرایانه در بروکسل در ماه دسامبر، پمپئو از موسساتی که آمریکا به شکل‌گیری آن‌ها برای حفظ نظم و قدرت جهانی کمک کرد انتقاد کرد مانند سازمان ملل، اتحادیه اروپا، بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول و سازمان تجارت جهانی. او در این زمینه در کنار ترامپ قرار گرفت. در سخنرانی ماه ژانویه در قاهره هم به سیاست‌های اوباما تاخت. با این حال، اگرچه چنین سابقه‌ای از یک وزیر مستقر کمتر دیده شد، اما پمپئو با این سخنرانی مورد انتقاد قرار گرفت. در عوض، السیسی، رئیس‌جمهور مصر را ستود. او دو رهبر اقتدارگرای دیگر مانند بولسانارو در برزیل و ویکتور اوربان در مجارستان را هم ستود.
نیکولاس برنز، معاون اسبق وزیرخارجه در دولت بوش و استاد هاروارد می‌گوید: «در مسائل مهم، رئیس‌جمهور تلاش دارد ما را ضعیف کند و اگر جناب پمپئو هم از این رویکرد حمایت کند، این یک اشتباه است.» گزارشگران نیویورک‌تایمز بر این باورند که پمپئو در خط ریاست‌جمهوری قدم برمی‌دارد. اما همزمان می‌کوشد از سیبل رئیس خود خارج بماند. چنین بود که ترامپ او را فردی «دقیق» لقب داده که به رئیس خود وفادار است. برخی می‌گویند نزدیکی دیدگاه‌های پمپئو- ترامپ در مورد کره‌شمالی و افغانستان به یکدیگر چنان بود که این نزدیکی موجب انزوای بولتون شده بود. با این حال، او به‌عنوان یک مسیحی ایوانجلیکال از آزادی جهانی مذهبی به‌عنوان اولویت یاد می‌کند. تشکیلات سیاست خارجی آمریکا در مورد پمپئو رویکردی «دمدمی‌گونه» دارد. درحالی‌که او را به خاطر جوان‌سازی نیرو‌های دیپلماتیکش می‌ستاید، اما همزمان از سیاست‌ها و ایدئولوژی او انتقاد می‌کند. با تمام این تفاصیل، حضور این وزیر در کنار رئیس خود در هانوی، ویتنام، بزرگ‌ترین آزمون دیپلماتیک پمپئو خواهد بود.
انتهای پیام/ 112
