گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ رسانه ملی در مسیر تحقق آرمان‌های انقلاب اسلامی به سمت ساخت سریال‌های متفاوتی رفته است که از میان آنها فقط تعداد کمی توانسته‌اند موج ایجاد کرده و آثار مشابه را زیر سایه خود قرار دهند. سریال فاخر و ارزشمند «امام علی (ع)» یکی از این مجموعه‌های فراموش‌نشدنی است که ساخته شدن آن بیشتر شبیه یک معجزه در تاریخ سریال‌‌سازی ایران است و هنوز تجربه موفق آن تکرار نشده است.
این سریال حدیث نفس و تفسیر روشن روزگاری است که به سختی می‌توان دوست و دشمن را از هم تشخیص داد. دقت بیشتر در شخصیت‌های سریال «امام علی (ع)» تا حد زیادی می‌تواند به درک شرایط زمانه کمک کند. «عمروعاص، ابوموسی اشعری، اشعث و ابن ملجمی» که داوود میرباقری به تصویر کشیده هر چند ریشه تاریخی دارند و در آن تحریفی صورت نگرفته اما می‌توانیم نمونه‌های آن را در اطراف خود ببینیم. همچنین مالک اشتر و ابوذر و عمارها که همچنان در اقلیت هستند مابه‌ازاهای فراوانی در میان آدم‌های اطراف‌مان دارند.
ابوذر و مالک در تنهایی و اوج غربت و مظلومیت تنها به جرم حق طلبی به وسیله ایادی کسانی کشته شدند که به ظاهر داعیه دین داشتند. حذف خواصی چون مالک و عمار و ابوذر نه تنها برای عوام اهمیتی ندارد که فضا برای محکم شدن پایه‌های شرک و نفاق را آماده می‌کند. سریال «امام علی (ع)» بیش از آنکه روایتی درباره شخصیت امام علی (ع) و اوضاع سیاسی دهه چهارم تاریخ اسلام باشد، هشداری جدی برای شناخت زمانه‌ای است که در انواع شبهات اسیر شده و فتنه‌های بسیارش ما را تهدید می‌کنند. اینکه چگونه عده بسیاری برای بیعت به خانه امام علی (ع) هجوم بردند و بعد از چهار سال کار را به جایی رساندند امیرالمومنین از دست آنها سر در چاه می‌کرد و نهایتا هم در مسجد کوفه به شهادت رسید، نکته غریبی است که باید مورد واکاوی قرار گیرد. پاسخ به این سوال مهم که چرا امام علی (ع) در عملی کردن عدالت و برابری و رفع ظلم موفق نشد می‌تواند این شبهه دشمنان داخلی را مرتفع کند که چرا انقلاب اسلامی ایران در تحقق عدالت علوی با مشکل مواجه شده است.
اگر طلحه و زبیر مدعی شدند برای محکم شدن پایه‌های اسلام هزینه کرده‌اند و باید از سفره آن سهم بیشتری ببرند و در مسیر سهم‌خواهی خود با سد آهنینی چون امام علی (ع) مواجه شدند طبیعی است که شتر سرخ‌موسوار را تحریک کنند تا قبل از افروختن آتش جمل، شرایط ویژه‌خواری خود را هموار کنند. بعد از پیروزی انقلاب نیز عده‌ای که مختصر قدمی برای انقلاب برداشتند حالا سهم خود را از سفره انقلاب طلب می‌کنند و اگر به مطلوب خود نرسیدند به تاسی از طلحه و زبیر به دنبال همان شتر سرخ‌موسواری می‌گردند که لاشه آن به فرمان امام علی (ع) به آتش کشیده شد.
کسانی شمیشر به روی امام حسین (ع) کشیدند که عمارها و ابوذرها و مالک‌ها را فراموش کردند. کسانی هم در روزگار ما دشنه در سینه انقلاب فرو می‌کنند که بهشتی‌ها و چمران‌ها را فراموش کرده‌اند. برای حقانیت امام علی (ع) باید دید که عمار کجا ایستاده است. با این وجود درک این نکته که چه کسی در کجا برای انقلاب ایستاده و حق با چه کسی است کار چندان سختی نیست.
ظرافت‌های نهفته در سریال «امام علی (ع)» و تفسیر و تحلیل آن نیازمند دقت نظر بیشتری است که با مرور این سریال می‌توان نکته‌های ارزشمند تازه‌ای را دریافت کرد؛ به هر تقدیر پخش مجدد این سریال از شبکه‌های افق و چهارم سیما نیز اتفاق مبارکی است برای این روزهای ما.
انتهای پیام/ 161
