گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ میثم بشیرنژاد؛ سال‌هاست سریال‌های مناسبتی به ویژه در ماه مبارک رمضان در بین بینندگان تلویزیون جایگاه ویژه‌ای باز کرده‌ااند و روزه‌داران پس از افطار چند سریال را از شبکه‌های مختلف به نظاره می‌نشینند. امسال نیز مانند سنوات قبل، تلویزیون با پخش چند سریال با حضور بازیگران قابل، آغاز خوبی از خود نشان داد اما سرانجام کار این‌چنین نبود.
«برادرجان» عنوان سریالی بود که بلافاصله پس از اذان و سرسفره افطار از شبکه سوم سیما پخش می‌شد که با بازگشت مجدد «علی‌نصیریان» به قاب تلویزیون انتظار می‌رفت که مخاطبان با کاری متفاوت غافلگیر شوند. اما در واقع ریتم خوب فیلم در چند قسمت ابتدایی نتوانست ادامه داشته باشد و قصه کشدار این سریال خیلی بار مفهومی چندانی برای مخاطب به همراه نداشت. هر چند قصه «چاوش» (نقش اول داستان) با بازی «حسام منظور» که به نوعی هنوز در حس و حال «بانوی عمارت» بود پس از کش و قوس‌های فراوان و سال‌ها درگیری خانوادگی به خصوص با برادرانش، دوباره به جمع خانواده برگشت، قابل پیش‌بینی بود، اما چیزی که در این بین بیش از حد مشمئزکننده بود، خشونت، درگیری، دعوا، کتک‌کاری، آتش زدن و... بود. در حالی که این سریال از بازیگران خوب و توانمندی برخوردار بود و می‌توانست با حضور استاد نصیریان دیالوگ‌های بهتر و ماندگارتری در ذهن بیننده برجای بگذارد. اما چاشنی دعوا و هیاهوی آن مرز‌های استاندارد را جابجا کرده بود و انگار کارگردان به همه بازیگران مخصوصا «حنیف» القاء کرده بود که تا می‌توانید از میمیک صورت برای نشان دادن عصبانیت استفاده کن. کامران تفتی در نقش حنیف که با توجه به فرم چهره و صدای خاصی که دارد یک پای دعوا در این سریال و اتفاقا در سریال «از یادها رفته» از شبکه اول بود، در نشان دادن خشونت و زد و خورد سنگ تمام گذاشته بود. البته خوشبختانه همیشه قسمت آخری هم هست که همه چیز به خیر و خوبی تمام می‌شود و سریال برادرجان از این قاعده مستثنی نبود.
در ماه مبارک رمضان و بلافاصله پس از این سریال در شبکه دوم سیما، سریال «دل‌دار» پخش می‌شد که قصه این سریال هم حول قتل «پژمان» صاحب ماهی‌سرا با بازی «نیما رئیسی» همراه بود؛ که متاسفانه در این سریال هم مدام درگیری کارگر‌های شاغل در ماهی‌سرا با انحاء مختلف نشان داده می‌شد و تهدید، زد و خورد، دعوا و درگیری در آن بخش عمده این فیلم بود.
دیگر سریال ماه رمضانی امسال «از یادها رفته» به تهیه کنندگی علی اکبر تحویلیان و کارگردانی بهرام بهرامیان از شبکه یک سیما بود، با وجود اینکه این سریال تاریخی می‌توانست جذابیت‌های بیشتری برای بیننده داشته باشد، اما انگار یک آشفتگی و سردرگمی در فیلم حاکم بود که کارگردان و عوامل فیلم دنبال باز کردن گره آن می‌گشتند! حتی در خصوص واقعه مسجد گوهرشاد می‌توانست بهتر و کامل‌تر به آن بپردازد که در فیلم «از یادها رفته» مغفول مانده بود. این کار هم مثل دیگر سریال‌های ماه رمضان امسال صحنه‌های خشن، تهدید، تیراندازی، قتل و... به کرات داشت که اگر فتیله آن تا حدی پایین کشیده می‌شد شاید بیشتر قابل درک بود. در هر حال سریال های رمضانی امسال با پررنگ نشان دادن خشونت، قتل و درگیری، آتش سوزی و... گوی سبقت را از یکدیگر ربوده بودند و این موضوع تا حدی در تلویزیون کم سابقه بود.
به هرحال در مجموع سریال‌های ماه رمضان امسال با آن ریتم و آغاز خوبی که در ابتدا نشان دادند ادامه و خاتمه مناسبی پیدا نکردند و در میانه راه مخاطب را دچار دلزدگی و تردید کردند که با قصه‌های کشدار و فاقد محتوای مناسب‌شان همراه شود یا نه؟ اما آنچه در سریال‌های شبکه‌های یک تا سه تلویزیون که عمده‌ترین و مهمترین شبکه‌های رسانه ملی هستند و پخش هر برنامه‌ای در قاب این شبکه‌ها می‌تواند با بیننده‌های زیادی مواجه شود،. انتظارات را برآورده نکرد! دیدن برنامه‌های شاد و مفرح و توجه به معنویت در زمان افطار و بعد از آن کاری است که دست اندرکاران و برنامه‌ریزان باید به این موضوع اهتمام زیادی داشته باشند. در سالیان گذشته سریال‌های طنز و شاد جایگاه مناسبی در ماه مبارک رمضان داشتند و الان شاید این نیاز با توجه به شرایط اجتماعی جامعه بیشتر از قبل احساس می‌شود. اگر گاهی بالاجبار از صحنه‌های خشونت بار هم نیاز هست استفاده کنیم شاید گریزی نباشد و بلااشکال باشد اما اینکه بخواهیم فرهنگ سینمای هالیوودی را غالب کنیم باید کمی تامل کرد و حتی‌المقدور تدبیری اندیشید که متناسب با فیلم‌های مناسبتی برنامه ساخت تا در ماه رمضان با دیدن یک یا چند فیلم خوب حال مردم بهتر شود، نباید فراموش کرد که به جز بزرگسالان، کودکان و خردسالان نیز به اتفاق خانواده‌ها نظاره‌گر سریال‌های تلویزیونی هستند و در صورت عدم توجه به این موضوع مهم، این مساله می‌تواند تبعات و پیامدهای منفی بر روی این طیف آینده‌ساز و چالش های جدی برای خانواده‌ها داشته باشد. ضمن اینکه متولیان و برنامه‌ریزان صدا و سیما نیز باید تدابیر مناسبی اتخاذ کنند که سریال‌های مناسبتی با ویروس غم آلوده نشوند و امید و نشاط هم به جامعه تزریق کنند.
انتهای پیام/ 102
