گروه اخبار داخلی دفاع‌پرس- فرشته چتر عنبری؛ در اولین سال‌های بعثت حضرت محمد (ص)، حضرت علی (ع)، عمر، ابوبکر، عثمان، طلحه، زبیر، ابوذر، سلمان، عمار و بسیاری از شخصیت‌های تراز اول اسلام، در کنار هم برادرانه و بدون هرگونه اختلاف در جهت پیروزی اسلام بر جبهه کفر، مبارزه می‌کردند.
بعد از رحلت حضرت محمد (ص) بود که اختلافات بر سر قدرت و جانشینی شروع شد و هر کدام نیّت حقیقی خویش از مبارزه و حمایت از انقلاب اسلامی پیامبر (ص) را به تصویر کشیدند. به‌عبارتی پس از پیامبر (ص) دوران غربالگری اسلام شروع شد و میزان اخلاص یا نفاق هرکدام از ایشان، به مرور زمان و در آزمون‌های متفاوت محک خورد تا پرده از چهره‌ها کنار رفته و سره از ناسره تمیز یابد.
پس از حضرت محمد (ص)، امیرالمؤمنین (ع) چاره‌ای غیر از دو انتخاب نداشت؛ یا می‌بایست از حق خویش برای جانشینی، محکم دفاع یا سکوت کرده و مسیر وحدت را برگزیند.
اگر حضرت علی (ع) از حق خویش کوتاه نمی‌آمد، یا پیروز یا کشته می‌شد. اگر پیروز می‌شد و حاکمیت را به دست می‌گرفت هرگز نمی‌توانست افکار عمومی را نسبت به کاری که کرده قانع کند؛ چون فرصتی برای نشان دادن چهره واقعی و هدف نهایی خلفای سه گانه به مردم نبود.
این حضرت علی (ع) بود که ایشان را می‌شناخت و نه مردم. مردم عمر و عثمان و ابوبکر را انسان‌های مؤمن، مبارز، پرهیزگار و از نزدیکترین یاران پیغمبر اسلام (ص) می‌دیدند و می شناختند و ایستادگی علی (ع) در برابر ایشان برابر بود با قدرت طلبی، دو شقه کردن جامعه مسلمین و ایجاد جنگ داخلی.
اما وقتی حضرت علی (ع) مسیر سکوت و وحدت را درپیش گرفت و از حق خویش گذشت و ظلم به فاطمه زهرا (س)، ظلم به اسلام نوپا و ظلم به مردم تحت حاکمیت خلفای زر و زور و تزویر را تحمل کرد، به مردم و به تاریخ 25 سال فرصت داد.
25 سال خار در چشم و استخوان در گلو «صبر انقلابی» کرد تا اولاً پرده از چهره منافقین کنار رود و ملّت با پوست و گوشت و استخوان خود تفاوت راه پیامبر (ص) را با راهی که مدعیان «انقلابی گری» داشتند، حس کنند.
ثانیاً گرچه در این 25 سال طفلِ اسلام از ریل اصلی خود منحرف بود و با اسلام علی (ع) از زمین تا آسمان فاصله داشت، اما به هر حال این طفل، هم «زنده» ماند، هم ریشه دواند و هم در برابر کفر و ظلمی که در ایران و روم برقرار بود، پیشرفت کرد و پیروز شد.
هرچند اسلام خلافای راشدین با «اسلام ناب» علی (ع) در تضاد بود؛ اما نسبت به کفر و ظلم و طاغوتی که در جهان بیرون از اسلام در امپراتوری‌های روم و ایران وجود داشت و توده‌های مردم را غارت و استعمار و استثمار می‌کرد، بهترین بود.
اگرچه غائله به همینجا نیز ختم نشد و پس از آنکه مردم ملتمسانه و پشیمان روی به خانه علی (ع) آوردند و با ایشان بیعت کردند، گروهی دیگری از خواص عدالت و حکومت علی (ع) را تاب نیاورده و ریزش کردند.
هرچند برخی به دنبال سهم‌خواهی و تفریط و برخی دیگر به دنبال خشک مقدسی و افراط، یا از ولی الله (ع) جا ماندند و یا پیشی گرفتند تا بالاخره در محراب خونش را به زمین ریختند و هر یک از فرزندانش را به نحوی کشتند تا حضرت مهدی (عج) مجبور به غیبت شوند، اما به کوری چشم کفار همچنان «اسلام» زنده ماند و نفس کشید و پیشرفت کرد و فرزندانش را تربیت کرد تا فرزندی از سلاله پاک علی (ع) در دوران جاهلیت مدرن و ظلمات قرن 21 «انفجار نور» کند و زمینه را برای ظهور منجی بشریت مهیا کند.
انقلاب اسلامی ایران نیز به کوری چشم دشمنان علی‌رغم وجود بی‌شمار منافق از ابتدای راه تا کنون و علی‌رغم وجود تمام دشمنی‌ها، خیانت‌ها و کم و کاستی‌ها، همچنان زنده بوده، پیشرفت کرده، ریشه دوانیده، غربال شده و فرزندان راستینش را برای پیوند با انقلاب حضرت مهدی (عج) تربیت کرده است.
انتهای پیام/ 411
